ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Οι ρόλοι αλλάζουν, κι αυτό έχει από μόνο του μεγάλο ενδιαφέρον. Στο θέατρο η “μανιέρα” μπορεί να κόβει εισιτήρια αλλά εύκολα εξελίσσεται σε παγίδα για τον ηθοποιό και, εν τέλει, με τα χρόνια, καταλήγει μια καρικατούρα υποκριτικής με ελάχιστη από την λάμψη και την αναγνώριση του παρελθόντος.
του ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε συνηθίσει επί περίπου τέσσερα χρόνια να…ζητάει εκλογές, να διαπιστώνει καταστροφές που δεν επαληθεύονταν, και να σφίγγει ασφυκτικά τον επικοινωνιακό κλοιό σε κάθε στραβοπάτημα ή μεγάλο λάθος της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Η συνταγή απέδωσε και είναι γνωστό πως δόθηκαν αρκετές αφορμές γι αυτό.
Ο Αλέξης Τσίπρας καλόμαθε, στο ίδιο διάστημα, να περιφέρεται στα διεθνή fora καλλιεργώντας το προφίλ του ευρωπαίου ηγέτη που μπορεί να προσδώσει λίγη “χάρη” ήπιας και προσαρμοζόμενης ριζοσπαστικής αριστεράς σε ένα παρακμιακό και γηρασμένο γραφειοκρατικό ιερατείο. Και στο εσωτερικό, υλοποιούσε πιστά και υπομονετικά την συνταγή του τρίτου μνημονίου ενώ εφορμούσε, ενίοτε, εναντίον των ανεμόμυλων της διαπλοκής και της διαφθοράς με πενιχρά, ωστόσο, αποτελέσματα.
Ένα πράγμα δεν αλλάζει, προσώρας. Η υπεροπλία της Ν.Δ στα μίντια συνεχίζεται. Όχι απαραίτητα δια των αδιάκοπων βομβαρδισμών κατά του ΣΥΡΙΖΑ, όπως συνέβη κατά της κυβέρνησης Τσίπρα, αλλά δια της ανοχής για ένα αρκετά μεγάλο διάστημα στη νέα διακυβέρνηση.
Πρέπει να κάνει πολλά λάθη το νέο Μέγαρο Μαξίμου για να απολέσει την στήριξη, ή έστω την ανοχή των μιντιαρχών, ή να λάβει -και κάποια στιγμή θα συμβεί αυτό- αποφάσεις που θα προκαλέσουν σύγκρουση συμφερόντων. Το Ελληνικό ίσως αποδειχθεί ένα τέτοιο πεδίο και ενδεχομένως αυτό εξηγεί την ηπιότερη προσέγγιση του νέου υπουργού σχετικά με την επένδυση, σε αντίθεση με εκείνα τα μεγαλεπήβολα προεκλογικά ότι “σε μια εβδομάδα θα μπουν μπουλντόζες”.
Από την άλλη, ο Αλέξης Τσίπρας θα απομείνει με εκείνη την πτωχή επιρροή στα μίντια που είχε και κατά την διακυβέρνησή του, ελπίζοντας πως ως αξιωματική αντιπολίτευση θα σταθεί εφικτό να στήσει γέφυρες με εκείνους που ναι μεν στηρίζουν και θα στηρίζουν τη νέα κυβέρνηση χωρίς, ωστόσο, να της επιτρέψουν να γίνει παντοδύναμη και να αποφασίζει ερήμην.
Για τον πρώην πρωθυπουργό η μεγάλη δοκιμασία θα είναι η ισορροπία ανάμεσα στην υπεράσπιση του κυβερνητικού του έργου(οικονομία, Πρέσπες, κοινωνικό κράτος κ.ά) και στην διατήρηση ενός σχετικά μετριοπαθούς αντιπολιτευτικού προφίλ.
Οι κραυγές και οι καταγγελίες θα αποκτήσουν ίσως νόημα αρκετά αργότερα.Είναι πολύ δύσκολο να δούμε σύντομα συγκρούσεις όπως εκείνες πριν τις ευρωεκλογές με βαρύ προσωπικό χαρακτήρα.
Για τους επόμενους μήνες, τέτοιες αντιπαραθέσεις δεν θα πιάνουν και θα ηχούν παράταιρες σε ένα κλίμα όπου θα πρωτοστατούν οι ανάγκες της κοινωνίας και η προσδοκία να υλοποιηθεί η σημαντικότερη εξαγγελία, αυτή των φοροελαφρύνσεων. Κάποιοι βρήκαν τον Τσίπρα “μουντό” στην ομιλία του στη Βουλή. Ακριβέστερο είναι πως ήταν περισσότερο θεσμικός, πιο κοντά στον ρόλο ενός πολιτικού που κυβέρνησε επί τέσσερα χρόνια, ηττήθηκε χωρίς να υποστεί πανωλεθρία και οφείλει να σεβαστεί την λαϊκή ετυμηγορία δίνοντας χώρο και χρόνο στον διάδοχό του.
Ο πρωθυπουργός από την άλλη πρέπει να μάθει να πορεύεται μόνος. Για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια βρέθηκε στην δεξιά όχθη του ποταμού με τους 158 βουλευτές του και είχε απέναντι σύσσωμη την αντιπολίτευση. Προνομιακοί ή έστω ευκαιριακοί εταίροι όπως το προεκλογικό ΚΙΝ.ΑΛ, ή το Ποτάμι και η Ένωση Κεντρώων, ακόμα και το ΚΚΕ δια της σκληρής στάσης του έναντι του ΣΥΡΙΖΑ, δύσκολα θα υπάρξουν στο μέλλον.
Ακόμα και οι μέχρι πρότινος βέβαιες συγκλίσεις με την κ. Γεννηματά για τον εκλογικό νόμο και την εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας καθόλου βέβαιες δεν πρέπει να θεωρούνται. Νέοι ρόλοι, νέοι συσχετισμοί, νέες ανάγκες, νέες επιρροές από εξωθεσμικά και άλλα κέντρα.
Το περίπου 40% των εκλογών, η καλή προετοιμασία στην οργάνωση της διακυβέρνησης που φάνηκε πως είχε γίνει, η στήριξη ή έστω ανοχή των μίντια, είναι αναμφίβολα σημαντικά εφόδια αλλά απαιτείται περιεχόμενο διακυβέρνησης για να μακροημερεύσουν. Όλα θα αλλάξουν στο πρώτο μεγάλο λάθος, στην πρώτη ανακολουθία, στην πρώτη επικοινωνιακή γκάφα. Εάν και όταν ξεσπάσουν οι πρώτες αμφισβητήσεις σχετικά με όσα ειπώθηκαν προεκλογικά, η πλάστιγγα ακόμα και των πιο υποστηρικτικών ομάδων συμφερόντων μπορεί να μεταβληθεί.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει χρόνο αλλά δεν έχει όλο το χρόνο με το μέρος του. Και κάθε δευτερόλεπτο θα κρίνεται από την αποτελεσματικότητα της κυβέρνησής του και την ικανοποίηση εκείνων των προσδοκιών που οδήγησαν σημαντικές κοινωνικές να τον ψηφίσουν. Ο ΕΝΦΙΑ, για παράδειγμα, και όσα θα φανούν στα εκκαθαριστικά είναι ένα πρώτο ζήτημα…