ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Όπου σταθείς στο νησί, στις παραλίες, στα καφενεία με τους ντόπιους, στα ξενοδοχεία, στο καλντερίμι της Παναγίας, στου “Μπόρα” και στο Πολυμέρειο, η συζήτηση στο πόδι για τις εκλογές και τις πρώτες μέρες της νέας διακυβέρνησης κινείται μεταξύ του “μακάρι” και του “για να δούμε”. Είναι αλήθεια πως δύσκολα συναντάς καταγγελτικό λόγο, όχι γιατί δεν έχουν ήδη δοθεί αφορμές αλλά διότι ακόμα και οι πιο σκληροί νιώθουν την ανάγκη να μείνουν λίγο στο περιθώριο και αναγνωρίζουν την έννοια της ανοχής.
Ο χρόνος στην πολιτική έχει μεγάλη αξία. Άλλη η αίσθησή του όταν κυβερνάς, άλλη όταν βρίσκεται στην αξιωματική αντιπολίτευση. Άλλος ο χρόνος για τον Μητσοτάκη, άλλος ο χρόνος για τον Τσίπρα.
Του ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ
Όταν, για παράδειγμα, ο πρώτος έχει δηλώσει πως “σε μια εβδομάδα θα μπουν μπουλντόζες στο Ελληνικό”, ξέρει πως η μια εβδομάδα μπορεί εύκολα να γίνει ένας μήνας, άντε τρεις μήνες, το πολύ έξι (γι’ αυτό και υπήρξε η σχετική αποσαφήνιση από τον ευφυή αρμόδιο υπουργό). Μετά τους έξι μήνες τα πράγματα αλλάζουν. Και η συζήτηση δεν αφορά τους…ουρανοξύστες αλλά το “rien ne vas plus” και το “κόκκινο-μαύρο”. Μεγάλα τα συμφέροντα από την παραλιακή μέχρι την Πάρνηθα.
Ο Τσίπρας, από την άλλη, μπορεί να πάει ελεύθερα διακοπές. Οι “παπαράτσι” μάλλον δεν θα τον αναζητήσουν με τον ζήλο που το έκαναν όσο ήταν πρωθυπουργός και μικρή πολιτική αξία θα έχει εάν θα βρίσκεται οικογενειακώς στη Μουτσούνα της Νάξου, την Κέρκυρα, την Τήνο, ή την Ικαρία.
Ο Μητσοτάκης θα μείνει πίσω για να κυβερνήσει, να φέρει νομοσχέδια στη Βουλή, να τεστάρει έναν προς έναν όλους τους υπουργούς του, να τροφοδοτήσει την πολιτική ειδησεογραφία με γεγονότα και να πείσει πως “ήταν έτοιμος από καιρό”.
Ο Τσίπρας θα έχει τον χρόνο να μετρήσει τι πήγε στραβά, πως θα βρεί 180.000 μέλη για το εγχείρημα του νέου προοδευτικού φορέα, να συστηθεί εκ νέου στη διεθνή κοινότητα (Ποιος ξέρει; Ένα…Νόμπελ ίσως βοηθούσε περαιτέρω), να ξορκίσει την κατάρα του “μικρού Σύριζα”, να ελέγξει τους μηχανισμούς και να υπερβεί τον ίδιο τον εαυτό του.
Ο Μητσοτάκης θα ξυπνά κάθε πρωί ευχαριστώντας τον Θεό επειδή δεν του έτυχε κάποιο ακραίο φυσικό φαινόμενο, θα αναζητήσει συνομιλητές στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και θα μοιράζει τα χαρτιά της εξουσίας ώστε να έχει ήσυχο το κεφάλι του.
Ανάμεσα στους δύο ανοίγουν, ωστόσο, δύο νέα πεδία.
Το ένα είναι η ίδια η κοινωνία, η οποία, όπως είπαμε, καραδοκεί να “εισπράξει” όσα της υποσχέθηκαν. Θα εστιάσει σε κάθε αριθμό του εκκαθαριστικού Αυγούστου του ΕΝΦΙΑ, θα ακούσει τον πρωθυπουργό στην ΔΕΘ και, κυρίως, θα περιμένει το προσχέδιο του προϋπολογισμού στις αρχές Οκτωβρίου ώστε να μάθει τι θα πληρώσει του χρόνου. Μέχρι τότε θα κινείται, κυρίως, μεταξύ του “μακάρι” και του “για να δούμε”…
Το άλλο πεδίο είναι τα μίντια και οι διαμορφωτές κοινής γνώμης, κυρίως εκείνοι που δεν θα γίνουν μετακλητοί ή θα κρατήσουν μια απόσταση ασφαλείας και αξιοπρέπειας από την κυβέρνηση.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατόρθωσε με χειρουργική ακρίβεια να εκπροσωπήσει το αντι-Σύριζα ρεύμα της τελευταίας 3ετίας. Παραγωγός και προωθητής αυτού του ρεύματος ήταν, ωστόσο, σε μεγάλο βαθμό τα μέσα ενημέρωσης.Όπου εντόπισαν σφάλμα το έκαναν σίριαλ, όπου διαπίστωσαν γκάφα έστησαν πάρτι και όπου η κυβέρνηση Τσίπρα τα έκανε “από κούπες” εκείνοι δημιούργησαν “βατερλό”.
Το “αντι-Σύριζα” έργο έκοψε πολλά εισιτήρια, γέμισε αίθουσες και έκανε πολλές αυλαίες με κατακλυσμό χειροκροτημάτων. Και στις 7 Ιουλίου “έγραψε” περίπου 40%. Επ΄ αυτού είχε “βουνό” το δίκιο ο πρωθυπουργός, όταν στις προγραμματικές δηλώσεις, υπενθύμισε στον Τσίπρα πως “στις 7 Ιουλίου έγιναν εκλογές και τις χάσατε”.
Αυτό, όμως, εμπεδώθηκε στο συλλογικό υποσυνείδητο. Ο κόσμος περιμένει τώρα το παρακάτω και τα μέσα ενημέρωσης θα βρεθούν εκ των πραγμάτων σε ένα νέο τοπίο. Το Μάτι, ως εθνική τραγωδία και κεφάλαιο “εγκληματικών” λαθών, θα παραμένει ένα θλιβερό ψυχολογικό ορόσημο αλλά δεν θα παραγάγει πολιτική στο μέλλον. Οι Πρέσπες “άλλα λόγια να αγαπιόμαστε”. Ο Πολάκης θα βρεθεί ενώπιον του φυσικού του δικαστή αλλά λίγοι θα ασχοληθούν. Και μετά;
Οι “αντι-Σύριζα φίλοι μου” που έγραφε -και εξαιρετικά αποτύπωνε ως κοινωνική και πολιτική τάση που επιβεβαιώθηκε- πριν ένα χρόνο η φίλη μου Αγγελική Σπανού θα θυμίζουν σε λίγο “τα καλύτερα παιδιά (που) κουράστηκαν και γύρισαν στο σπίτι” του Διονύση Σαββόπουλου από το “Περιβόλι του Τρελού”. Οι από άμβωνος καταγγελίες ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών παραγωγών είναι μάλλον βέβαιο πως δεν μπορούν να κάνουν δεύτερη σεζόν, το αντι-αριστερό μένος δεν θα βρίσκει πως να εκφραστεί και που να ξεσπάσει όσο ο Τσίπρας θα κάνει στροφή προς μια πιο θεσμική αντιπολίτευση και, κυρίως, όσο θα χτίζει προγεφυρώματα στο κέντρο του πολιτικού φάσματος.
Προφανώς και κανείς εξ αυτών δεν θα περάσει ποτέ από το “αντι-Σύριζα” στο “αντι-Μητσοτάκης”. Ο πρωθυπουργός θα στηριχθεί όσο το δικαιούται και όσο παράγει έργο με αποτελέσματα- πιθανότατα και πέραν τούτων.Αν και είναι βέβαιο πως γνωρίζει ότι ο χρόνος δεν είναι ανεξάντλητος.
Από την άλλη, τα μίντια χωρίς αφήγημα και χωρίς εχθρό διολισθαίνουν εκ των πραγμάτων στην αμηχανία. Μετατρέπονται σε σκονισμένα εικονίσματα στην άκρη της εθνικής οδού και εξαντλούνται στα πρώτα πέντε λεπτά μιας πολιτικής συζήτησης στο καφενείο.
Αφενός, λοιπόν, ο Μητσοτάκης οφείλει να οικοδομήσει γρήγορα την προοπτική που υποσχέθηκε και να πείσει τον εαυτό του και τους υποστηρικτές του ότι “δεν κυβερνά πια ο Σύριζα”. Αφετέρου οΤσίπρας πρέπει να καταστήσει σαφές πως μπορεί να υπερβεί τα κακά του Σύριζα που κυβερνούσε πριν τις 7 Ιουλίου.
Διότι, εν κατακλείδι, το “μακάρι” και το “για να δούμε” αφορά και τους δύο…