ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Σύντομο για να γίνει εύληπτο- με αφορμή την εσωκομματική συζήτηση στον ΣΥΡΙΖΑ και την Προοδευτική Συμμαχία:
Στις εκλογές της 7ης Ιουλίου αναμετρήθηκαν δύο “αφηγήματα” για την εποχή μετά το τέλος των μνημονίων. Αμφότερα είχαν φαρδιά πλατιά τις υπογραφές των προσώπων που τα εκπροσώπησαν. Επί της ουσίας αναμετρήθηκαν ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ο Αλέξης Τσίπρας. Ποιος έχασε και ποιος κέρδισε το γνωρίζουμε. Γιατί κέρδισε ο ένας και έχασε ο άλλος, μπορούμε, επίσης, να το υποθέσουμε με σχετική ακρίβεια.
Τα “αφηγήματα” εξακολουθούν να υπάρχουν και είναι ενεργά. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έπεισε μερίδα του εκλογικού σώματος του κέντρου και της μεσαίας τάξης που αισθάνθηκε παραμελημένη και ίσως προδομένη από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Ο Αλέξης Τσίπρας έχασε -αλλά συγκράτησε πολύ σημαντικά ερείσματα και ένα αξιόλογο ποσοστό κόμματος εξουσίας- για τους ίδιους λόγους.
Ο πρώτος κατόρθωσε να υπερβεί (είτε πρωτογενώς, είτε σε αντιδιαστολή με τον ΣΥΡΙΖΑ που απογοήτευσε) τα όρια του κόμματος του, ο δεύτερος το ίδιο.
Ο Αλέξης Τσίπρας έλαβε εντολή αντιπολίτευσης, κυρίως, όμως, έλαβε εντολή ανασυγκρότησης του πολιτικού του χώρου. Οι πολίτες που τον επέλεξαν του ζήτησαν να αλλάξει αλλά να παραμείνει σε τροχιά διεκδίκησης της εξουσίας στο πλαίσιο του νέου διπολισμού που διαμορφώνεται.
Πάμε τώρα στα εσωτερικά του ΣΥΡΙΖΑ:
Ο εμπειρότατος, μεγαλόψυχος και σοφός Αριστείδης Μπαλτάς είπε “δεν υπάρχει Τσίπρας χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ”. Η πηγαία αυτή άποψη οδηγεί σε μια παραπλάνηση, την οποία εκμεταλλεύονται κάποιοι άλλοι που δεν διακρίνονται από τις ειλικρινείς προθέσεις του κ. Μπαλτά.
Δυστυχώς, για την σημερινή διάρθρωση του πολιτικού τοπίου, η άποψη αυτή δεν ισχύει. Το 31,5% ψήφισε κατά κύριο λόγο τον Τσίπρα. Ή, σε κάθε περίπτωση, οι περισσότεροι εξ αυτών δεν θα επέλεγαν τον ΣΥΡΙΖΑ εάν δεν υπήρχε ο Τσίπρας. Ούτε μπορεί κάποιος εύκολα να φανταστεί τις εκλογικές επιδόσεις ενός ΣΥΡΙΖΑ χωρίς τον Τσίπρα.
Το “αφήγημα” του Τσίπρα είναι έως ένα βαθμό η κληρονομιά της κυβέρνησής του, είναι, όμως, περισσότερο, η προσδοκία ότι δύναται να οδηγήσει τα πράγματα σε μια μεγάλη δημοκρατική παράταξη με αριστερό πρόσημο. Όχι, όμως, στην επιστροφή σε έναν ΣΥΡΙΖΑ των συνιστωσών και της δημιουργικής (;) στασιμότητας.
Κατακλείδα; ΣΥΡΙΖΑ χωρίς τον Τσίπρα δεν μπορεί να υπάρξει ως κόμμα εξουσίας και εναλλακτικής διακυβέρνησης. Ίσως σε ένα απώτερο μέλλον. Η επόμενη προσπάθεια εκλογικής νίκης και πιθανής δεύτερης διακυβέρνησης μπορεί να έχει επιτυχία μόνο με τον Τσίπρα. Η ανασυγκρότηση δεν είναι πεδίο αλλοίωσης της φυσιογνωμίας, είναι “χημείο” ανανέωσης και προσαρμογής στα ευρωπαϊκά δεδομένα και στους πολιτικούς συσχετισμούς που έχει ανάγκη η χώρα.
Το δίλημμα Μητσοτάκης ή Τσίπρας θα παραμείνει ενεργό και όσοι δεν το κατανοούν απλώς πριονίζουν τις καρέκλες…
Σ.Κ