ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Ο συζητούμενος μετασχηματισμός του ΣΥΡΙΖΑ έχει, αναμφίβολα, μεγάλο ενδιαφέρον για πολλούς λόγους.
του ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ
Η –όσο το δυνατόν συντομότερα– ανάκτηση της αυτοπεποίθησης του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου, μετά τις εκλογικές ήττες του Μαϊου και του Ιουλίου, και η επιβεβαίωση της πολιτικής και ιδεολογικής υπεροχής του στο φάσμα από το κέντρο μέχρι την αριστερά, θα εξισορροπήσουν το πολιτικό σύστημα, το οποίο αυτή την περίοδο –λογικά– τελεί υπό την ηγεμονία του νικητή των εκλογών και κυβερνώντα Κυριάκου Μητσοτάκη.
Οι πολιτικοί και μιντιακοί του αντίπαλοι θέλουν έναν ΣΥΡΙΖΑ εξουθενωμένο, εσωστρεφή, σε μια διαρκή σύγχυση περί την πολιτική του ταυτότητα, και στοχεύουν στην απρόσκοπτη και ανενόχλητη παράταση της κυριαρχίας του κεντροδεξιού- δεξιού πόλου. Και στο πλαίσιο αυτό θα συνεχίσουν να υποτιμούν και να απαξιώνουν τον Τσίπρα και να αναδεικνύουν τις υπαρκτές ενστάσεις και επιφυλάξεις κάποιων ηγετικών του στελεχών ως έναν “πόλεμο φατριών”. Αποσιωπώντας, παράλληλα, τους εσωτερικούς τριγμούς στη Ν.Δ, τις ομαδοποιήσεις και τις μάχες για τη νομή της εξουσίας.
Η αλήθεια, βεβαίως, είναι διαφορετική. Ούτε ο Τσίπρας κινδυνεύει από τον Σκουρλέτη, τον Φίλη ή τον Τσακαλώτο, ούτε κάποιο απ΄ αυτά τα έμπειρα και δοκιμασμένα στελέχη διακατέχεται από την αυταπάτη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τύχη εάν καταλήξει ένα κλειστοφοβικό πολιτικό υποκείμενο που θα θυσιάσει το “μέταλλο” του κόμματος εξουσίας στον βωμό μιας “θολής” (ως προς τις προθέσεις της) ριζοσπαστικής καθαρότητας.
Κάτι τέτοιο θα ισοδυναμούσε με πολιτική αυτοχειρία, θα δρούσε φυγόκεντρα από τον στόχο επιστροφής στη διακυβέρνηση, και θα επέτρεπε στη Ν.Δ να εδραιωθεί ως πολιτική “υπερδύναμη” που θα υποκύψει κάποια στιγμή μόνο εξαιτίας των δικών της λαθών και όχι επειδή θα υπάρχει μια εναλλακτική πειστική και ανανεωμένη στρατηγική πρόταση για την χώρα.
Εμμονές μπορεί να ενδημούν στον ΣΥΡΙΖΑ, όχι, όμως, και ηλίθιοι που δεν κατανοούν τα αυτονόητα.
Κάτι παραπάνω από δύο μήνες μετά την επώδυνη ήττα από τη Ν.Δ του Κυριάκου Μητσοτάκη, και με το φορτίο μιας εξαιρετικά δύσκολης κυβερνητικής θητείας (με σημαντικά βήματα, αρκετές επιτυχίες αλλά και πολλά σφάλματα), ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα μπορούσε από το βήμα της ΔΕΘ να κάνει κάτι περισσότερο απ΄ αυτό που έκανε.
Να μιλήσει, δηλαδή, εν είδει απολογισμού για το κυβερνητικό του έργο και να επισημάνει την μετατόπιση της Ν.Δ από τον τοξικό προεκλογικό λόγο και τις υπερφίαλες διακηρύξεις σε μια “σχεδόν άρτια τεχνική διακυβέρνησης και διαχείρισης της εξουσίας”. Η γενική αίσθηση, για παράδειγμα, είναι πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης εμφανίστηκε “έτοιμος και με σχέδιο” στην εκκίνηση της κυβερνητικής του πορείας. Είναι πολύ νωρίς για να αμφισβητήσει ο ΣΥΡΙΖΑ αυτή την αίσθηση. Και, εν τέλει, είναι, ίσως, και άδικο αν το κάνει.
Με μια ευρεία επικοινωνιακή ασυλία, και με νωπή την αίσθηση των σφαλμάτων της προηγούμενης διακυβέρνησης (μαζί με τα αντι-Σύριζα στερεότυπα που δηλητηρίασαν μερίδα του εκλογικού σώματος), το έργο του Κυριάκου Μητσοτάκη σε αυτό το ξεκίνημα ήταν αρκετά εύκολο. Ιδιαίτερα όταν, όπως φαίνεται, μπορεί να στηρίξει πολιτικές στο στέρεο έδαφος που άφησε η τελευταία περίοδος διακυβέρνησης από τον Τσίπρα.
Ο τελευταίος γνωρίζει πως μπορεί να κάνει μαχητική αντιπολίτευση αλλά τον πολιτικό χρόνο δεν μπορεί να τον νικήσει παρά μόνο όταν αυτός θα πάψει να αποτελεί όπλο του πολιτικού του αντιπάλου. Κι αυτό θα χρειαστεί λίγο καιρό.
Και για έναν επιπλέον λόγο: το αντι-Σύριζα αίσθημα -ή μένος- ήταν τόσο έντονο που δεν μπορεί να κοπάσει εύκολα. Και εάν κάποια στιγμή κοπάσει, αυτό δεν θα το έχει επιτρέψει η κυβέρνηση αλλά θα το έχει κατακτήσει ο ίδιος ο Τσίπρας.
Ο μετασχηματισμός του ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, δεν είναι μόνο μια αναγκαιότητα για την δημιουργία και παρουσίαση ενός νέου πολιτικού “προϊόντος” (παράταξη). Είναι και όρος επιβίωσης και αναγκαία συνθήκη για την επιστροφή στην διακυβέρνηση.
Ένα νέο “προϊόν”, ωστόσο, πρέπει να διαθέτει συστατικά “δημιουργικής” ενότητας, εξωστρέφειας, προσαρμογής στους ευρωπαϊκούς πολιτικούς συσχετισμούς που αλλάζουν ραγδαία, στρατηγική, πρόταση διακυβέρνησης για την οικονομία, την ανάπτυξη και την κοινωνία, αλλά και πολιτική επικοινωνία που θα στηρίξει όλα τα προηγούμενα.
Και, φυσικά, πρέπει να διαθέτει και “brand”. Πολιτική υπογραφή αναγνωρίσιμη και δημοφιλή. Αυτό είναι ο Τσίπρας. Και, όπως προείπα, εμμονές μπορεί να ενδημούν στον ΣΥΡΙΖΑ, ηλίθιοι που να μην το κατανοούν αυτό, όμως, δεν υπάρχουν…