ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Γίνεται ένα σοβαρό σφάλμα τις τελευταίες ώρες. Η κυρία Φαίη Νικητοπούλου δεν είναι (μόνο) πρόεδρος της ΟΝΝΕ Πεντέλης, δεν είναι κουμπάρα υπουργού ή δεξιοτέχνης των selfies με τον πρωθυπουργό. Είναι γυναίκα της διπλανής πόρτας. Είναι φορέας και εκπρόσωπος μιας “λογικής” και εκπαιδεύτηκε κοινωνικά και πολιτισμικά στο σχολείο της ισοπεδωτικής αντιπολιτευτικής τακτικής. “Διδάχθηκε” να θεωρεί το προσφυγικό …”έγκλημα” της Τασίας και της αριστερής τυφλότητας.
Οι εκ των υστέρων προσπάθειες των μετριοπαθών (too little , too late) της κυβέρνησης (Κουμουτσάκος, Δένδιας, Θεοδωρικάκος κ.ά) να πείσουν την κοινωνία πως το προσφυγικό/ μεταναστευτικό είναι “γεωπολιτικό πρόβλημα”, και όχι κάποιοι δύσμοιροι που λιάζονται στις πλατείες επειδή τα θαλάσσια σύνορα είναι ξέφραγο αμπέλι, δεν μπορούν να αποδώσουν όταν το πρόβλημα χτυπήσει δυνατά την πόρτα μας.
Το παιχνίδι της κοινωνικής ανοχής και αλληλεγγύης έχει, δυστυχώς, χαθεί για την κυβέρνηση διότι επί μακρόν προτιμούσε να αναδεικνύει τη σκοτεινή (και στρεβλή) πλευρά του προβλήματος. Ανέχθηκε τις ακραίες φωνές, τα “μαρς” των χρυσαυγιτών στα νησιά και υποτίμησε και το ίδιο το πρόβλημα και την ήπια αντιμετώπιση των μετριοπαθών.
Η επιστολή της προέδρου της ΟΝΝΕΔ Πεντέλης δεν είναι “μνημείο” ρατσισμού (…που είναι) αλλά κάτι χειρότερο. Είναι το γράμμα που θα μπορούσαν να είχαν στείλει χιλιάδες άλλοι πολίτες με παραλήπτη τον πρωθυπουργό, τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη, τον υπουργό Εσωτερικών, ίσως και τον…Άη Βασίλη.
Είναι άνθρωποι που συγκινούνται στιγμιαία με το βίντεο της Κούρδισσας μάνας να κρατά στα χέρια το νεκρό παιδί της (από τους τουρκικούς βομβαρδισμούς) και μετά συνυπογράφουν το κείμενο που καταδικάζει “τα δικά τους παιδιά” γιατί πρέπει να επιβιώσουν (;) τα “δικά μας παιδιά”.
Η κυβέρνηση βιώνει τον “πολιτισμό” που παρήγαγε όλο το προηγούμενο διάστημα. Πριν μερικές ημέρες ήταν στέλεχος αυτής της κυβέρνησης που συμφωνούσε με την ιδέα των “push back”. Στελέχη του κυβερνώντος κόμματος ανέχονται σε τηλεοπτικά πάνελ αλλά και στη Βουλή τις ακροδεξιές κραυγές για ναρκοπέδια και τοίχους (αλά Τραμπ).
Η κυβέρνηση υποτίμησε το προσφυγικό. Υποτίθεται πως ήταν πανέτοιμη να εφαρμόσει το “επιτελικό κράτος” αλλά, από την άλλη, δεν πήρε χαμπάρι τι ακριβώς συμβαίνει με την Τουρκία, τον πόλεμο στη Συρία και όλα τα συναφή. Προτίμησε να ακούει τον Σαλβίνι και τον Ορμπάν και όχι την ηπιότερη Μέρκελ.
Η κυρία Νικητοπούλου (της ΟΝΝΕΔ) μιλά για “ορδές μεταναστών” διότι έχει μάθει να βάζει τις ανθρώπινες ζωές στη ζυγαριά και να βρίσκει πιο “βαριά” και πολύτιμη εκείνη των “δικών της παιδιών”. Ετσι έμαθε.
Η κυβέρνηση βρέθηκε εντελώς απροετοίμαστη και είδε την Μόρια να γεμίζει με 13.000 πρόσφυγες και μετανάστες σε χρόνο ρεκόρ.
Τώρα προσπαθεί να κάνει το αυτονόητο. Να μεταφέρει αυτούς τους ανθρώπους σε δομές (που δεν υπάρχουν διότι δεν είχε προετοιμαστεί) στην ενδοχώρα. Και βρίσκει απέναντί της…”τα δικά της παιδιά”. Τους δημάρχους που εκλέχτηκαν με τη Ν.Δ, του “γαλάζιους” περιφερειάρχες, τις κατά τόπους οργανώσεις της ΟΝΝΕΔ, τους βουλευτές και τους πολιτευτές της. Βρίσκει ενώπιον της το (προεκλογικό) ακροατήριο που έλυνε το προσφυγικό πρόβλημα στο μυαλό του ρίχνοντάς τις ευθύνες στις Τασίες.
Η κυρία Φαίη Νικητοπούλου δεν είναι ένα πρόσωπο. Είναι μια νοοτροπία, μια “ιδέα”. Και, πάντοτε, είναι δυσκολότερο να αντιμετωπίσεις τις “ιδέες” (και τις εμμονές, θα συμπλήρωνα) από τα ίδια τα πρόσωπα.
Οι παραιτήσεις δεν διορθώνουν την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί. Ούτε οι selfies. Ιδιαίτερα, όταν ένα τμήμα του κυβερνώντος κόμματος (και μαζί της κοινωνίας) διολισθαίνει ήδη στο άλλο άκρο. Αντιλαμβάνεται την παραίτηση της προέδρου της ΟΝΝΕΔ Πεντέλης ως υποχώρηση έναντι της “ηγεμονίας της Αριστεράς”.
Κι’ όμως, για να κλείσουμε, η πολιτική για την επιτάχυνση του ασύλου και η μετακίνηση προσφύγων και μεταναστών στην ενδοχώρα είναι σωστή λύση. Ίσως η μοναδική επί του παρόντος.
Αρκεί ο πρωθυπουργός να δαπανήσει από το γεωπολιτικό κεφάλαιο που παρήγαγε η χώρα τα προηγούμενα χρόνια και να απαιτήσει -με τις κατάλληλες συμμαχίες- την δίκαιη κατανομή των προσφύγων και των μεταναστών ανά την Ευρώπη. Αλλά για να τα κάνεις όλα αυτά πρέπει να τα πιστεύεις. Και να μην “εκβιάζεσαι” από τις αντιλήψεις των “δικών σου παιδιών”…
Υ.Γ Δεν θα μπορούσαν να διαλάθουν της προσοχής μας τα “κροκοδείλια” δάκρυα πολιτικών, αναλυτών και δημοσιογράφων για την Κούρδισσα μάνα της φωτογραφίας που έχασε το παιδί της από τους τουρκικούς βομβαρδισμούς. Κάποιοι εξ αυτών μιλούν με περισσή ευκολία για την επίλυση του προσφυγικού/μεταναστευτικού παραβλέποντας την ουσία του προβλήματος. Είναι ο πόλεμος και η γεωπολιτική, ηλίθιε…
Σ.Κ