ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Στο πασίγνωστο μυθιστόρημα του Ιουλίου Βερν «Ο γύρος του κόσμου σε 80 ημέρες», ο Φιλέας Φογκ είναι ένας πλούσιος και εκκεντρικός τζέντλεμαν. Όλα ξεκινούν, όταν κάποια μέρα, στην Λέσχη Ριφόρμ (Reform) , στο Λονδίνο, όπου και περνούσε το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας του, εξ αφορμής μια συζήτησης, στοιχημάτισε 20.000 λίρες πως μπορεί να κάνει τον γύρο του κόσμου σε 80 μέρες. Και έτσι ξεκίνησε το ταξίδι, μαζί με τον υπηρέτη του, Πασπαρτού.
Ως…Φιλέας Φογκ, ο Αλέξης Τσίπρας θα γυρίσει το επόμενο διάστημα 54 νομούς επιδιώκοντας να κερδίσει το στοίχημα που έβαλε ο ίδιος με τον εαυτό του στην «Λέσχη Ριφόρμ» (μεταρρύθμιση)*, στον 7ο όροφο του κτιρίου του ΣΥΡΙΖΑ στην πλατεία Κουμουνδούρου.
Όπως φάνηκε, ήδη, από τον πρώτο σταθμό αυτής της πορείας, την Ακράτα, ο Πασπαρτού του Τσίπρα είναι το smart phone και το i-syriza, η πλατφόρμα, δηλαδή, μέσω της οποίας επιδιώκει την εγγραφή νέων μελών και τον μετασχηματισμό του κόμματος σε μεγάλη προοδευτική παράταξη.
Αυτό που στη νέα γλώσσα της Κουμουνδούρου σηματοδοτεί την αντιστοίχιση της γραφειοκρατικής αρχιτεκτονικής του παλαιού ΣΥΡΙΖΑ με την εκλογική και κοινωνική βάση του 31,5% των εκλογών του Ιουλίου.
Είναι ορθή αυτή η επιδίωξη του Τσίπρα; Επτά χιλιάδες τοις εκατό!
Αρκεί, βεβαίως, αυτοί οι πολίτες που θα εγκαταλείψουν την άνεση του καναπέ και της πρωτογενούς φιλικής προδιάθεσης να έχουν λόγο και ρόλο στις εξελίξεις. Να βρουν, δηλαδή, εκτός από ανοιχτή ψηφιακή πλατφόρμα και ανοικτές πόρτες, να ψηφίσουν και να εκπροσωπηθούν στο συνέδριο.
Όπως συνέβη και στην πρωτότυπη ιστορία του Ιουλίου Βερν, η ομήγυρη του λονδρέζικου κλαμπ αντέδρασε με καχυποψία ή ακόμα και με χάχανα στο στοίχημα του Φιλέα Φογκ. Η κατάληξη της είναι γνωστή με τον εκκεντρικό ταξιδιώτη να εισπράττει στο πάρα ένα, κυριολεκτικά, το αντίτιμο του συμφωνηθέντος στοιχήματος.
Όπως είναι γνωστές και οι μηχανορραφίες των αντιπάλων της «ιδέας» του Φογκ για να τον καθυστερήσουν κατά τη διάρκεια της διαδρομής.
Στα καθ΄ ημάς αυτό εκδηλώνεται -σε αυτή τη φάση- με μια περίεργη λογοδιάρροια επιλεκτικής αυτοκριτικής. Όχι για τα αίτια της εκλογικής ήττας, όπως θα ανέμενε κανείς, αλλά για την «αρχή του παντός».
Δίχως να υπονοηθεί ο παραμικρός συσχετισμός έχει ενδιαφέρον το γεγονός πως η κριτική που ασκεί ο Βίζερ, ο Σπίγκελ, ο Στουρνάρας, η Ν.Δ, το ΚΙΝ.ΑΛ και άλλοι για την «καταστροφή» του 2015, ασκείται με άλλο τρόπο και εκ των έσω.
Θα ήταν αστείο αν δεν είναι σοβαρό. Την ώρα που εξελίσσεται ο μετασχηματισμός του ΣΥΡΙΖΑ σε κάτι ανοικτό και μεγαλύτερο, σπεύδουν ορισμένοι να ανακαλύψουν την «αυτοκριτική» για το τι συνέβη το 2014. Και, μάλιστα, κατά τρόπο που δημιουργεί την εντύπωση πως όλοι αυτοί έλλειπαν “σε ταξίδι για δουλειές” και επέστρεψαν βρίσκονταν διαμορφωμένη την κατάσταση.
Η συζήτηση περιστρέφεται σχετικά με το εάν ήταν έτοιμοι ή όχι για την διακυβέρνηση, εάν έπρεπε να περιμένουν να «σαπίσει» η κυβέρνηση Σαμαρά και να παραλάβουν μια πιστοληπτική γραμμή και ένα μέϊλ Χαρδούβελλη στο πιάτο, και εάν ο Βαρουφάκης τους εγκλώβισε σε ‘ένα παιχνίδι ρήξης με τους Ευρωπαίους που από game changer μετατράπηκε, τελικά, σε θηλιά και έφερε το τρίτο μνημόνιο και τη διάσπαση του Λαφαζάνη.
Από τη μία ο Στουρνάρας που «ανακάλυψε» το τηλεφώνημα του Πούτιν στον Ολάντ για την…εκτύπωση δραχμής στα άδυτα του νομισματοκοπείου της Μόσχας, από την άλλη η Συριζαίϊκη εσωστρέφεια για όσα συνέβησαν πριν πέντε χρόνια, τέσσερις εκλογικές αναμετρήσεις και ένα δημοψήφισμα.
Όταν στη δημόσια συζήτηση δεν έχει απαντηθεί ακόμα πως χρεοκόπησε η χώρα το 2010, πόσο καλό ή κακό ήταν το PSI, εάν δανειστές και εν Αθήναις πολιτικό προσωπικό απέκρυψαν ότι το χρέος δεν ήταν βιώσιμο αλλά περί άλλα ετύρβαζαν (όπως αποκάλυψε ο Βίζερ), η παρέα του Club Reform αυτομαστιγώνεται για το εάν έπρεπε ή όχι να γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας ο Σταύρος Δήμας και να μετακινηθούν οι εκλογές περί τα τέλη του 2015.
Η πορεία του Τσίπρα νομό το νομό σε όλη την επικράτεια με το smart phone στο χέρι θα είναι μια δύσκολη μετάβαση. Ο ίδιος γνωρίζει πως όλα αυτά είναι μονόδρομος για την επιστροφή, κάποια στιγμή, στη διακυβέρνηση. Άλλοι θα το διασκεδάζουν ρίχνοντας λάδι στο δρόμο. Αλλά, εάν επαληθευτεί ο μύθος, ο Φιλέας Φογκ θα το εισπράξει το στοίχημα.
*[ Για τους μη μυημένους, ο όρος ρεφορμισμός (γαλλ.: reformisme, λατιν.: reformo) είναι όρος της πολιτικής με τον οποίον, από τα τέλη του 19ου αιώνα, στο πλαίσιο του σοσιαλιστικού κινήματος, χαρακτηρίστηκε κάθε πολιτική τάση εγκατάλειψης της επαναστατικής ανατροπής του κεφαλαιοκρατικού καθεστώτος (επαναστατικός σοσιαλισμός) και αντικατάσταση αυτής με προσπάθεια επίτευξης μεταρρυθμίσεων μέσα από τους κόλπους του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος και της, συνδεδεμένης με αυτό, φιλελεύθερης δημοκρατίας (π.χ. μέσω κοινοβουλευτικής δράσης περιοριζόμενης από το αστικό σύνταγμα). Έτσι οι ελευθεριακοί και οι λενινιστές σοσιαλιστές αποκαλούν συνήθως ρεφορμιστές τους σοσιαλδημοκράτες. Ορισμένες φορές ο όρος επεκτείνεται και για να περιγράψει τον ευρωκομμουνισμό, λόγω της δέσμευσής του στον σταδιακό και ομαλό σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας μέσα από τους θεσμούς της αστικής δημοκρατίας].
Σ.Κ
Φωτό από την ταινία βασισμένη στο βιβλίο του Ιουλίου Βερν με πρωταγωνιστή τον Ντέϊβιντ Νίβεν