ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ (“Hustlers”, Λορίν Σκαφάρια, 1ω50λ) – Καστ: Κόνστανς Γου, Τζένιφερ Λόπεζ, Λίλι Ράινχαρτ, Τζούλια Στάιλς
Την περίοδο της κρίσης στα τέλη των ‘00s, μια παρέα από στρίπερς απεγνωσμένες από την πτώση κίνησης στη δουλειά, αναζητούν εναλλακτικούς τρόπους εισροής εσόδων και, με μπροστάρισα την έμπειρη παλιοσειρά Ραμόνα αρχίζουν να εξαπατούν λεφτάδες της Γουόλ Στριτ. Κι όπως συνήθως συμβαίνει σε αυτά τα πράγματα, όλα πάνε καλά μέχρι που δεν πάνε πια καλά. Βασισμένο σε απίθανη αληθινή ιστορία.
Η ταινία που μοιραία (κι όχι άδικα, ούτε ατυχώς) θα καταγραφεί στη συλλογική μνήμη ως Αυτό Για Το Οποίο Θα Προταθεί Για Όσκαρ Η Λόπεζ είναι γενικότερα μια επιδέξια γυρισμένη καταγραφή όχι απλά μιας αξιοσημείωτης πραγματικής ιστορίας, όσο και υπογράμμιση μιας στιγμής στο χρόνο. Με τρόπο που αναπόφευκτα θα φέρει στο νου τη διλογία των “Magic Mike” (αν και ετούτο το φιλμ προτιμά περισσότερο τα λόγια από ό,τι το αφαιρετικό κύμα αισθήσεων ειδικά του σπουδαίου “XXL” σίκουελ), η Σκαφάρια απεικονίζει την απόδραση μέσω κίνησης και χορού σε ένα περιβάλλον οικονομικής δυσφορίας. Αυτός είναι ένας χορός απόγνωσης, και είναι θαυμαστό το πώς η ταινία καταφέρνει να είναι και διασκεδαστική (ως θέαμα ρυθμού και ως περιπέτεια εξαπάτησης) όσο και πνιγηρή, μη ξεχνώντας ποτέ το πού και το πότε βρίσκεται και το ποιες είναι οι ηρωίδες της. Η Τζένιφερ Λόπεζ δίνει μια σωματική περφόρμανς όπου η κίνησή της και η ίδια της η παρουσία μετατρέπονται σε όπλο- αναμφίβολα κλέβει την παράσταση. Δεν είναι το flowing ποίημα που ενδεχομένως υπόσχεται ή θα ήθελε, αλλά είναι ένα εξαιρετικής κατασκευής και ερμηνείας χορευτικό νούμερο πάνω σε καμμένα (δηλητηριασμένα!) όνειρα.