ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Χρειάζεται το ΚΙΝ.ΑΛ στο πολιτικό σύστημα; Όσοι διατυπώνουν την ερώτηση είναι ή αφελείς ή διακατέχονται από συγκεκριμένες σκοπιμότητες. Επί της ουσίας, το ερώτημα δεν υφίσταται. Κάθε κόμμα –και αναφέρομαι προφανέστατα σε αυτά του συνταγματικού- δημοκρατικού τόξου– χρειάζονται όσο αυτό το αξιολογούν εκείνοι που τα ψηφίζουν. Καθ΄υπερβολή, ακόμα και ένας ψηφοφόρος να τα επιλέγει στην κάλπη σημαίνει ότι τα θεωρεί χρήσιμα.
Το ΚΙΝ.ΑΛ δεν ανήκει στην κατηγορία του “ενός ψηφοφόρου”. Παρότι την περίοδο 2012-2015 κάποιοι κατέβαλλαν προσπάθεια να προσεγγίσει προς τα εκεί, στις εκλογές του Ιουλίου έλαβε 8% και είναι πια μια μικρομεσαία πολιτική δύναμη.
Ποιοί το ψήφισαν; Όσοι ψήφιζαν παραδοσιακά το ΠΑΣΟΚ. Ακριβέστερα, όσοι απέμειναν από αυτούς και δεν έχουν προσχωρήσει εδώ και χρόνια στο εκλογικό ακροατήριο του ΣΥΡΙΖΑ. Και για να γίνουμε κι εδώ πιο ακριβείς, όσοι δεν έχουν προσχωρήσει στο πολιτικό και εκλογικό ακροατήριο του Αλέξη Τσίπρα.
Το ΚΙΝ.ΑΛ, ως εκ τούτου, είναι εκλογικά η σκιά του παλαιού ΠΑΣΟΚ. Ένας αριθμός ως επί το πλείστον ηλικιωμένων ψηφοφόρων που ακόμα κάνουν τον σταυρό τους (μεταφορικά) μπροστά στο εικόνισμα του Ανδρέα Παπανδρέου. Το ΚΙΝ.ΑΛ ως εγχείρημα διεύρυνσης προς μια μεγαλύτερη δημοκρατική παράταξη έπαψε προ πολλού να υπάρχει. Η αποτυχία της Φώφης Γεννηματά ως προς τούτο υπήρξε παταγώδης, αν και για να είμαστε δίκαιοι ευθύνες αναλογούν και σε κάποιους που συμπαρατάχθηκαν αρχικά και στην πορεία προτίμησαν τα μεγάλα “μαγαζιά”.
Σήμερα, πάντως, το συγκεκριμένο κόμμα με το περίεργο όνομα και την θολή ταυτότητα δεν είναι τίποτε περισσότερο από τον χώρο συνάθροισης παλαιών ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ. Κάτι σαν reunion παλαιών συντρόφων που διηγούνται ιστορίες από την 3η Σεπτέμβρη και τη δεκαετία του ’80 και σιγοτραγουδούν ακόμα Θωμά Μπακαλάκο. Αυτά για τους ψηφοφόρους. Διότι το στελεχικό δυναμικό του ΚΙΝ.ΑΛ είναι επαγγελματίες της πολιτικής, η πλειονότητα των οποίων ζηλεύουν τον Χρυσοχοϊδη και την Μενδώνη και δεν κρύβουν πως ελάχιστα τους χωρίζουν από τη Ν.Δ του Κυριάκου Μητσοτάκη. Πάλι για να είμαι δίκαιος, ίσως υπάρχουν και κάποιοι -ελάχιστοι- που ζηλεύουν τον Ραγκούση και την Ξενογιαννακοπούλου.
Θα δρούσε πιο συνεκτικά εάν το ΚΙΝ.ΑΛ δεν ήταν ΚΙΝ.ΑΛ και ήταν ΠΑΣΟΚ; Πιθανώς ναι. Αυτό ισχυρίζεται ο Γερουλάνος και κάποιοι ακόμα. Ωστόσο, σε ένα κόμμα με μακρά διαδρομή στον πολιτικό κυνισμό είναι ευκολότερο να λέγονται αλήθειες. Το έχουν πει η ίδια η Φώφη Γεννηματά, ο πολύπειρος Χρήστος Πρωτόπαππας και άλλοι. Το ΚΙΝ.ΑΛ δεν μπορεί να γίνει ΠΑΣΟΚ γιατί το ΠΑΣΟΚ χρωστάει πολλά στις τράπεζες και ούτε έχει, ούτε, μάλλον, θέλει να τα πληρώσει.
Άρα, τα εικονίσματα του Ανδρέα παραμένουν μεν, μαζί με τα λογιστικά βιβλία και τις συμβάσεις δανείων, στο κτίριο της Χαριλάου Τρικούπη αλλά επί της ουσίας έχουν ήδη μεταφερθεί στις αποθήκες του ΚΙΝ.ΑΛ μαζί με τα τρόπαια αλλά και τους σκελετούς.
Η Φώφη Γεννηματά ανακοίνωσε ένα συνέδριο εξπρές για να προλάβει την ογκούμενη αμφισβήτησή της.
Ο Μαλέλης, από τη μια με τους “81” (έμπειρος και με προϋπηρεσία στην αριστερά αντιλαμβάνεται ότι είναι καλό να έχει κανείς μια οριοθετημένη γωνιά σε ένα μικρό μαγαζί παρά να είναι μόνος του), ο Γερουλάνος με την μεγαλοαστική ευπρέπειά του και ο φουριόζος και πληθωρικός Ανδρουλάκης από την άλλη. Απ΄ αυτούς μόνο ο τελευταίος διαθέτει σοβαρά ερείσματα στην κομματική βάση, ωστόσο δείχνει να αντιλαμβάνεται πως τα συστήματα εξουσίας δεν θα τον αντιμετωπίσουν με την ασυλία που έχουν χαρίσει στη Φώφη Γεννηματά. Γι αυτό και προτιμά να παραμένει “υποψήφιος αρχηγός εν αναμονή” εδώ και 2-3 χρόνια, με τον κίνδυνο, βεβαίως, να παραμείνει εσαεί εν αναμονή.
Η αρχηγός του ΚΙΝ.ΑΛ που είναι και αρχηγός του ΠΑΣΟΚ (!!!) δεν έχει ικανό αντίπαλο, εκτός εάν ξυπνήσει ένα πρωί ο Γιώργος Παπανδρέου και θυμηθεί το επώνυμό του και τις καταβολές του. Θέλει κόπο, όμως, κάτι τέτοιο. Και θέλει και τρόπο και στόχο.
Υπό τις παρούσες συνθήκες το ΚΙΝ.ΑΛ δεν προσφέρει ούτε άρτο, ούτε θέαμα. Ο άρτος υπάρχει μόνο μέσα από μια συνεργασία (άτυπη προς το παρόν και ad hoc) με τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Αν και θα είναι άρτος για λίγους προεστούς και ψίχουλα για κάποιους παραπάνω. Θέαμα μπορεί να προσφέρει μόνο με μια αριστερή στροφή και σύγκλιση με τον Τσίπρα. Εκεί η δυναμική θα μπορούσε να αλλάξει σημαντικά. Αλλά ποιος νοιάζεται για το θέαμα;
Δεν πρόκειται, ως εκ τούτου, να συμβεί το δεύτερο. Η ηγετική ομάδα του ΚΙΝ.ΑΛ δεν μπορεί να συνεργαστεί με τον ορκισμένο εχθρό της. Κι αυτό δεν αφορά τον Ανδρέα Λοβέρδο και τη Novartis. Προϋπήρχε ως τάση και θα παραμείνει. Θα προτιμήσουν, λοιπόν, να εξοπλίζονται για πόλεμο με τον ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας ήδη κάνει ανακωχή και συμφωνία με την κυβέρνηση. Και έχει ο Θεός…
Σ.Κ