ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ …ο μαρκήσιος Ντε Σαντ μ’ ένα χίπη, ο φονιάς με το θύμα αγκαλιά
ο γραμματέας μαζί με τον αλήτη κι η παρθένα με τον σατανά(Βρώμικο ψωμί, 1972- Διονύσης Σαββόπουλος)
” Τι προτιμάει ο κόσμος να έχουμε; Αποτυχημένους πολιτευτές στα νοσοκομεία μας ή τεχνοκράτες που θα αξιολογούνται;”.
Σ’ αυτή την προεκλογική ρητορική ερώτηση-δέσμευση του Κυριάκου Μητσοτάκη, η απάντηση του εκλογικού κοινού ήταν σαφής: το δεύτερο. Είχε προηγηθεί, άλλωστε, η κατάλληλη μιντιακή “εκπαίδευση” αυτού του κοινού.
Από τη μια ο Καρανίκας, από την άλλη το “φεγγαρόλουστο” …Μητρώο των Αρίστων. Από τη μια ο πρώην ιδιοκτήτης βουλκανιζατέρ, διοικητής στο νοσοκομείο Σαντορίνης, από την άλλη οι επιστήμονες και τεχνοκράτες του “brain drain” που θα αντικαθιστούσαν τον Συριζαίϊκο συρφετό των κρατιστών. Και μεταξύ αυτών μια “άδολη” υπόσχεση για ένα “επιτελικό” κράτος χωρίς συγγενείς, φίλους, πονηρούς πολιτευτές της επαρχίας και θαμώνες των κομματικών γραφείων.
Όλα αυτά τα έλυσε, βεβαίως, με μαγικό τρόπο ο Βασίλης Κικίλιας. Κάθε τρεις μήνες θα αξιολογεί τον μικρό “στρατό” που διορίστηκε στα νοσοκομεία. Κατά ένα μέρος, το “στρατός” είναι κυριολεκτικό, εάν λάβει κανείς υπόψη του πόσοι απόστρατοι βρέθηκαν ετοιμοπόλεμοι για να αντιμετωπίσουν τα “ορκ” της γραφειοκρατίας στον χώρο της Υγείας.
Πως αξιολογείς, όμως, έναν λαδέμπορο, έναν πρώην προπονητή, πρώην στρατηγούς και πτεράρχους, έναν 80χρονο και κομματικούς αργόσχολους χωρίς εμπειρία και σχετική προϋπηρεσία;
“Με αυστηρότητα”, απαντά ο υπουργός. Και, εφόσον αξιολογηθούν αρνητικά, τους απολύεις.
“Μα θα απολύεις κάθε τρεις μήνες;”, αναρωτιέται ο δημοσιογράφος. “Κανένα πρόβλημα, περιμένουν 5.000 άλλοι για να διοριστούν”, ξανααπαντά αφοπλιστικά και με αυτοπεποίθηση ο υπουργός.
Είναι εντυπωσιακό πόσοι λαδέμποροι, προπονητές και υπερήλικες είναι έτοιμοι να αναλάβουν τα νοσοκομεία μας. Κατά τα άλλα, ο ιδιοκτήτης βουλκανιζατέρ του Πολάκη τους μάρανε.
Όλα αυτά θα ήταν αστεία εάν δεν ήταν σοβαρά. Κι αν δεν αποκάλυπταν πλήρως μια συγκεκριμένη νοοτροπία. Η ρητορική του αντικρατισμού συμπυκνώνεται στη νέα νοοτροπία που θέλει το κράτος λάφυρο και τη νομή της εξουσίας “δική μας” υπόθεση. Το κράτος είναι κακό πράγμα όταν κυβερνούν οι άλλοι και πρόσφορο για βόλεμα ημετέρων όταν κυβερνούμε εμείς.
Ποιος νικάει όταν βρεθούν μαζί η παρθένα με τον Σατανά; Εύκολη η απάντηση…
Κι ακόμα πιο εύκολη όταν έχεις προεξοφλήσει πως επί των ημερών σου ουδείς θα βρεθεί να αναδείξει (μιντιακά) ότι, τελικά, ο κάθε Καρανίκας μπορεί να αποδειχθεί “παρθένα” μπροστά στους φλογερούς διώκτες του κρατισμού που συνωθούνται, πια, για μια θεσούλα μετακλητού ή διοικητή σε νοσοκομείο…
Όλα είναι μακρινά κι ευτυχισμένα
και το χιόνι πέφτει από ψηλά
τα ζευγάρια στροβιλίζονται πιο πέρα
κι η κοπέλα μου αστράφτει από χαρά
Σ.Κ