ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια αξιωματική αντιπολίτευση σε μιντιακό κλοιό. Νομίζω πως αυτό μπορούμε να το συμφωνήσουμε. Η συντριπτική πλειονότητα των μέσων ενημέρωση συμπολιτεύονται με τρόπο που δεν απόλαυσε καμία κυβέρνηση εδώ και πάρα πολλά χρόνια.
Αυτό αποτελεί παρατήρηση και όχι μομφή, καθώς κανείς δεν μπορεί (και δεν πρέπει) να επιβάλλει πως θα αντιμετωπίσει τις εξελίξεις μια εφημερίδα, ένας τηλεοπτικός σταθμός, ένα σάϊτ ή οι χρήστες των social media. Έτσι είναι η ζωή και όποιος επικαλείται τον ρόλο κριτικής προς την εκάστοτε εξουσία που πρέπει να έχουν τα μίντια έχει χίλια δίκια αλλά δεν θα τα βρει ποτέ.
Η μετεκλογική μιντιακή πραγματικότητα είναι αναμφίβολα πολύ περισσότερο άνιση από την προεκλογική. Και προσφέρει μια αβασάνιστη περίοδο ανοχής στην κυβέρνηση. Για πόσο ακόμα, είναι κάτι που θα κριθεί από τις επιδόσεις των υπουργών και του επιτελείου του Μεγάρου Μαξίμου, πιθανά “ατυχήματα”, αλλά και από τον τρόπο με τον οποίο τα επιχειρηματικά και μιντιακά συμφέροντα θα εκλάβουν και θα αξιολογήσουν αυτές τις επιδόσεις ανάλογα με το τι αναμένουν…
Μέσα σε αυτό τον επικοινωνιακό κλοιό ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να βρει μικρές διεξόδους προβολής της εν γένει παρουσίας του. Ο Τσίπρας προσπαθεί να μετετρέψει σε μιντιακό event κάθε παρουσία του στο βήμα του Κοινοβουλίου και κάθε αντιπαράθεσή του με τον πρωθυπουργό. Εμφανίστηκε ήδη σε δύο κεντρικά τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων και είναι βέβαιο πως το επόμενο διάστημα δεν θα αφήσει σταθμό για σταθμό και εκπομπή για εκπομπή. Μόνο στον Αρναούτογλου και την Τσιμτσιλή δεν θα πάει- αν και όταν ζορίσουν τα πράγματα δεν πρέπει να αποκλείεται ακόμα κι αυτό (…χιούμορ).
Κι από την άλλη ο Χαρίτσης το παλεύει με μεγάλη ζέση και, κατά τη γνώμη μου, αναδεικνύεται σε έναν σύγχρονο και ικανό εκπρόσωπο Τύπου. Αν και συχνότατα μόνο…
Φταίνε, όμως, μόνο τα μίντια και ο επικοινωνιακός οδοστρωτήρας της κυβέρνησης; Μήπως κάτι δεν έχουν κατανοήσει επαρκώς (και) στην Κουμουνδούρου;
Όταν ο πολιτικός σου αντίπαλος διαθέτει τέτοια υπεροπλία και όταν εσύ περπατάς συνεχώς σε επικοινωνιακό ναρκοπέδιο, το πρώτο πράγμα που πρέπει να φροντίσεις είναι το μήνυμα σου να είναι συγκροτημένο, διαυγές, επαναλαμβανόμενο (για να γίνεται κατανοητό) και να αποφεύγεις την διασπορά αντιφάσεων και οτιδήποτε επιτρέπει διαστρέβλωση και αποσπά την προσοχή από την κεντρική επικοινωνιακή σου επιλογή.
Α, απαιτεί ακόμα γρήγορα αντανακλαστικά. Συμβαίνει κάτι την μία στιγμή, την επόμενη πρέπει να έχεις αντιδράσει. Επίσης απαιτεί χρήση των μέσων, δηλαδή να κινηθείς στο πεδίο που κινείται ο πολιτικός σου αντίπαλος ή ακόμα περισσότερο να δημιουργείς εσύ πρώτος αυτό το πεδίο. Όταν η μάχη δίνεται, για παράδειγμα, στα social media, εσύ δεν μπορείς να απαντάς με τηλεομοιτυπίες! Όταν σε βομβαρδίζουν τηλεοπτικά δεν μπορείς να βάζεις κάποιες “πηγές” να απαντούν. Απλά πράγματα…
Σταχυολογώ, τώρα, μερικά δείγματα ανατροπής αυτών των βασικών κανόνων:
- Δίνει ο Τσίπρας μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη στο δελτίο ειδήσεων του Open, επιχειρώντας να περάσει την άποψή του για τη συνταγματική αναθεώρηση, το σκάνδαλο της Novartis και άλλα θέματα μείζονος σημασίας. Το ίδιο βράδυ αναρτάται σε ιστοσελίδα επιρροής των “53” κάποιο προσχέδιο μανιφέστου σχετικά με την διαδικασία προς το συνέδριο μετασχηματισμού του ΣΥΡΙΖΑ! Μια απλή καταμέτρηση των τίτλων περί “αντάρτικου” στα ΜΜΕ την επόμενη μέρα θα μπορούσε εύκολα να πείσει πόσο άστοχο και εν τέλει υπονομευτικό ήταν το momentum για την επίδειξη εσωκομματικού πλουραλισμού και δημοκρατικότητας.
- Λέει ο Φρουζής διάφορα αντιφατικά “τέρατα” στην προανακριτική επιτροπή, γεμίζουν διαδίκτυο και κανάλια από την εικόνα που είναι βολική στην κυβερνητική πλευρά. Προσπαθούσε ασθμαίνον και με καθυστέρηση το επικοινωνιακό επιτελείο (;) της αξιωματικής αντιπολίτευσης να αναδείξει τις “μουντζούρες” του Φρουζή και το γεγονός ότι κυλούν οι μέρες της προανακριτικής και ακόμα δεν έχει ακουστεί λέξη για εμπλοκή Παπαγγελόπουλου.
- Βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο η κυβέρνηση σχετικά με το προσφυγικό, ξεσηκώνεται το εσωκομματικό της σύμπαν –αυτό που τροφοδότησε και θέριεψε προεκλογικά με διχαστικές ανοησίες- και, ως δια μαγείας, εμφανίζεται αφελώς –και καλοπροαίρετα– κορυφαίο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ για να πει εκείνη την ατάκα που αγωνιωδώς ανέμεναν οι καραδοκούντες μηχανισμοί. Θα μπορούσε να την είχε αποφύγει; Φυσικά. Είχε διαβάσει –όπως μαθαίνω- τις βασικές θέσεις του κόμματος, αυτές που διανέμονται πάντοτε στα στελέχη ενόψει τηλεοπτικών εμφανίσεών τους, αλλά λόγω ευαισθησίας και “αυτοπεποίθησης” προτίμησε να αυτοσχεδιάσει! Ξαναμετρήστε τους τίτλους της επόμενης μέρας. “Εξαφανισμένα” τα…”ξερονήσια” του Μπογδάνου. Στα τάρταρα (για μερικές ημέρες) το momentum.
- Συλλαμβάνεται η κυβέρνηση και προσωπικά ο πρωθυπουργός “με την γίδα στην πλάτη” στην υπόθεση του γραφικού υπερήλικα πολιτευτή από τα Τρίκαλα. Σε οποιαδήποτε ευνομούμενη δυτική δημοκρατία το θέμα θα είχε προκαλέσει πολιτικό σεισμό. Και ενώ θα περίμενε κανείς από τον Τσίπρα μέχρι και το τελευταίο στέλεχος να συγκεντρώνουν τα πυρά τους στον Κυριάκο Μητσοτάκη, για την προκλητική παλαιοκομματικού τύπου πελατειακή “συναλλαγή” που καταβυθίζει το αφήγημα της αριστείας, του νέου ήθους, και της αξιοκρατίας, εμφανίζεται από το “πουθενά” ο Παύλος Πολάκης! Αναμφίβολα χυδαίο το κείμενο της νέας συντονίστριας για τα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα Ειρήνης Αγαπηδάκη. Κείμενο του 2017, όμως. Αναμφίβολα έπρεπε να απαντήσει ο “αψύς” Σφακιανός. Πότε όμως; Δυο μέρες πριν ή δυο μέρες μετά. Όχι εκείνη την ώρα που τα βλέμματα όλων στρέφονταν στο βίντεο (από την πρωϊνή εκπομπή του Σκάϊ) της ομολογίας του 80άρη συνταξιούχου γυμνασιάρχη για το ρουσφετολογικό “ντηλ” με τον πρωθυπουργό. Όχι την ώρα που άπαντες έκπληκτοι άκουγαν τον Μάκη Βορίδη να ομολογεί κυνικά ότι τα “δικά τους” παιδιά πρέπει να διορίσουν στα νοσοκομεία και όχι “τους ξένους”. Και, φυσικά, όταν θα απαντούσε (για να αποκαλύψει το ύφος και ήθος της νέας συντονίστριας), θα έπρεπε να χρησιμοποιήσει μια μία τις λέξεις. Όταν απαντάς στη χυδαιότητα με ύφος που της μοιάζει, το χάνεις το δίκιο σου. Ιδιαίτερα όταν καραδοκούν όλοι να σε κατασπαράξουν και ακόμα περισσότερο όταν έχεις κάνει το ίδιο λάθος αρκετές φορές στο παρελθόν με τις γνωστές πολιτικές συνέπειες. Επικοινωνιακή “ταφόπλακα”, πάλι, το momentum.
Μπορεί κανείς να απαριθμήσει αρκετά τέτοια περιστατικά.
Συμπέρασμα: Όταν ο (μιντιακός) γυαλός είναι στραβός -και το γνωρίζεις- και αρμενίζεις κι εσύ στραβά, στα βράχια θα πέσεις…
Σ.Κ