ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Οι εκπρόσωποι των αστυνομικών στα τηλεοπτικά πάνελ ζητούν την επαναφορά του “ιδιώνυμου” και την παράκαμψη του Συντάγματος. Γιατί όχι; Η κυβέρνηση Βενιζέλου, άλλωστε, έφερε (Ιούλιος 1929) τον διαβόητο Ν.4229/24. Ο τίτλος τα έλεγε όλα: “Περί των μέτρων ασφαλείας του κοινωνικού καθεστώτος και προστασίας των ελευθεριών των πολιτών”. Και στόχος …η ποινικοποίηση των “ανατρεπτικών” ιδεών, ιδιαίτερα η δίωξη κομμουνιστών, αναρχικών και η καταστολή των συνδικαλιστικών κινητοποιήσεων.
Προβάλλετε το στο σήμερα για να αντιληφθείτε τι ακριβώς ζητούν οι συγκεκριμένοι εκπρόσωποι των αστυνομικών και δια της ανοχής και σιωπής υιοθετεί, πιθανώς, μερίδα της ηγεσίας της ΕΛ.ΑΣ. Δεν είναι, ωστόσο, μόνο ο κάθε κύριος Μαυροειδάκος ή Μπαλάσκας. Είναι και κορυφαία στελέχη της κυβέρνησης που έχουν αρχίσει να διατυπώνουν “ελαστικές” (επιεικώς) απόψεις περί του οικογενειακού ασύλου.
Ο Δημήτρης Ινδαρές, βεβαίως, δεν είναι ούτε “ανατρεπτικός”, ούτε κομμουνιστής, ούτε “μπαχαλάκιας”. Άνθρωπος της διπλανής πόρτας είναι, με την διαφορά ότι στην περίπτωσή του η…διπλανή πόρτα έτυχε να είναι αυτή της κατάληψης.
Τι συνέβη στο Κουκάκι, το είδαν αυτοί που θέλησαν να το δουν μέσα από το οπτικοακουστικό υλικό που προσφέρθηκε από τους ενεούς γείτονες. Το “αυτοί που θέλησαν να το δουν”, κρατήστε το. Διότι εκεί κρύβεται η ουσία της φρικώδους αυτής ιστορίας.
Η κυβέρνηση ποντάρει σε εκείνη την μερίδα της κοινωνίας που “δεν θέλησε να το δει“, ή ακόμα κι αν το είδε είχε προκαταβολικά αποφασίσει τι ακριβώς συνέβη στο Κουκάκι. Και, δυστυχώς, είναι πολλοί αυτοί οι πολίτες. Γέμισαν τα social media “θερμόαιμους” που ρωτούν απαθώς “και ποιος είναι αυτός ο Ινδαρές;”. Και ποιος είναι ο Βούλγαρης, ποια είναι η Καρυστιάνη, ποιος είναι ο Θανάσης Παπαγεωργίου, ο Στάνκογλου, η Ένωση Σκηνοθετών; Ποιος είναι ο Αλιβιζάτος;
Διότι, αν το καλοσκεφτούμε, η μερική (…) αφύπνιση μερίδας του πνευματικού κόσμου έρχεται με μεγάλη καθυστέρηση και βρίσκει απέναντί της ένα διαμορφωμένο και “στέρεο” τείχος μιας κοινωνίας που συντηρητικοποιήθηκε με σκληρό τρόπο τα προηγούμενα χρόνια και δίνει αυτό το 54% υπέρ της πολιτικής του “νόμου και της τάξης” που εφαρμόζει η κυβέρνηση.
Ο πνευματικός κόσμος –απαξιωμένος έως ένα βαθμό από την τόσο μακρά απουσία του (για να θυμηθούμε τον Σταύρο Τσιώλη)-, κάποια κόμματα της αντιπολίτευσης, διανοούμενοι και πανεπιστημιακοί, έχουν, πια, απέναντί τους αυτό το 54% που έχει κάνει ιδεολογική της σημαία η κυβέρνηση.
Ως προς τούτο ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι συνεπής. Αυτή την ατζέντα υποσχέθηκε, πίσω από τη νεφελώδη έννοια της “ασφάλειας”, αυτό εφαρμόζει. Το πως το εφαρμόζει είναι …ψιλά γράμματα, όταν κάποιοι το έχουν αποφασίσει.
Τα “επιχειρήματα” έχουν διαμορφωθεί εδώ και καιρό. Όποιος μιλάει για το Κουκάκι, για το ξεγύμνωμα της φοιτήτριας ή του διαδηλωτή, για τις πλαστικές σφαίρες που δεν είναι σφαίρες αλλά “μπάλες” του Manuhrin, βρίσκει απέναντί του υποκριτικά και αποπροσανατολιστικά την Marfin, την βιαιότητα στις διαδηλώσεις των συνταξιούχων ή των “μακεδονομάχων”. Ένας ισοπεδωτικός συμψηφισμός που δικαιολογεί τη βία της “δικής μας πλευράς”.
Κάποιοι σπεύδουν –αφελώς κατά τη γνώμη μου- να ισχυριστούν πως “το Κουκάκι είναι το πολιτικό βατερλό του Χρυσοχοϊδη”. Λάθος μεγάλο. Ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη -Ινδαρέ(;) δεν είναι μόνο το “asset” της κυβέρνησης. Είναι το σύμβολο μιας συγκεκριμένης πολιτικής αντίληψης που αγγίζει ακόμα αυτούς που η τρέχουσα κυβερνητική ρητορική αποκαλεί “νοικοκυραίους”, και ως τέτοιο θα προστατευθεί ως ένα ιδεολογικό “ιερό δισκοπότηρο”. Οι δημοσκοπήσεις και ειδικότερα οι μετρήσεις δημοτικότητας είναι η απάντηση του Μεγάρου Μαξίμου έναντι εκείνων που μιλούν για δημοκρατία και δικαιώματα.
Κανείς δεν θα πειράξει τον Χρυσοχοϊδη. Και ο ίδιος το γνωρίζει, όπως το γνωρίζουν και εκείνοι οι υφιστάμενοί του που έχουν την ευθύνη των επιχειρήσεων. Πως να τον πειράξει, άλλωστε, όσο η δημόσια συζήτηση περιστρέφεται παραπλανητικά γύρω από το ερώτημα: δεν πρέπει να αδειάσουν οι καταλήψεις και να αποδοθούν τα κτίρια στους νόμιμους ιδιοκτήτες τους; Και όταν κάποιος απαντήσει “ναι”, αλλά με δημοκρατικό τρόπο, η απάντηση είναι κεραυνοβόλα και εστιάζεται στην “αναγκαστικότητα” της αστυνομικής βίας. ‘Ασπρος γάτος, μαύρος γάτος, με ξύλο και παραβίαση του οικογενειακού ασύλου ή όχι, αρκεί να πιάνει τα ποντίκια της (αν)ασφάλειας.
Φοβάμαι πως η μάχη αυτή διεξάγεται από μειονεκτική θέση για τους δημοκρατικούς πολίτες ή όσους εξεπλάγησαν (;) από τις ακρότητες. Η συντηρητικοποίηση έχει αποκτήσει βαθιά ερείσματα στην κοινωνία και τα συστήματα καταστολής του “μέσου όρου” και της μετριοπάθειας αποδεικνύονται πανίσχυρα. Αρκεί να δει κανείς την απουσία του τρόμου στο Κουκάκι από τα πρωτοσέλιδα των περισσότερων φιλοκυβερνητικών εφημερίδων. Και εναπόκειται σε ελάχιστους Ινδαρέδες να αναδείξουν κάτι που κάποιοι άλλοι έχουν αποφασίσει πως δεν υφίσταται.
Εγκαταλλείπει κανείς τη μάχη της λογικής και της δημοκρατίας; Όχι, φυσικά. Αλλά θέλει μεγάλο κόπο και καθαρές κουβέντες από όλους. Αντιπολίτευση, φορείς, κοινωνικές οργανώσεις. Η καταγγελία είναι απολύτως χρήσιμη αλλά δεν αρκεί.
Σ.Κ
Επαναφορά του ιδιώνυμου προτείνει η Ένωση Αστυνομικών Υπαλλήλων Αττικής μέσω του Σταύρου Μπαλάσκα
Εγώ νόμιζα ότι είναι παράβαση καθήκοντος να κάνουν υποδείξεις στην κυβέρνηση οι αστυνομικοί.
Ξέρουν ότι έχουμε δημοκρατία έτσι ή έχασα κάτι;
το είδα εδώ : https://t.co/4rlhbgD2kt pic.twitter.com/apaLTqiuaW
— avgerinosx 1821/2021 ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ (@avgerinosx) December 20, 2019
Περί “ιδιωνύμου”