ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Μέχρις ώρας η κυβέρνηση και το επιτελείο του Μεγάρου Μαξίμου δείχνουν πως πορεύονται με πολιτικό ευαγγέλιο τις δημοσκοπήσεις. Κάθε πολιτική απόφαση εμφανίζεται καλά “μετρημένη” και τεκμηριωμένη στην βάση του τι επιθυμεί – ή τι έχει καλλιεργηθεί μιντιακά ότι επιθυμεί– η κοινή γνώμη. Αλήθεια ή παραφρασμένη αλήθεια, δεν έχει μεγάλη σημασία εφόσον το “κοινό αίσθημα” εμφανίζεται να συμβαδίζει με τον σχεδιασμό της “κανονικότητας”. Ασφάλεια, για παράδειγμα, θέλει η κοινωνία; “Νόμο και τάξη” εφαρμόζει ο Μιχάλης Χρυσοχοϊδης. Επενδύσεις και ανάπτυξη, επιθυμούν οι πολίτες; “Στην ουρά οι επενδυτές” και “ξεπαγώνουν χιλιάδες επενδυτικά σχέδια”, απαντά ο Άδωνις Γεωργιάδης.
του ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ
Στην προεδρική εκλογή, ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα βρεθεί, ξανά, αντιμέτωπος με τις μετρήσεις κοινής γνώμης.
Εξ’ ανάγκης –επειδή πλησιάζει ο χρόνος των αποφάσεων– και δειλά- δειλά οι εταιρείες δημοσκοπήσεων μέτρησαν, πρόσφατα, υπαρκτές και μη υποψηφιότητες, με βάση όσα έχουν διαρρεύσει από το επικοινωνιακό επιτελείο της κυβέρνησης. Έπεσε, παλαιότερα, στο τραπέζι το όνομα της Αρβελέρ; Η φιλόσοφος στη λίστα των εταιρειών. Το ίδιο συνέβη με την Δαμανάκη, την Διαμαντοπούλου, τον Σημίτη, τον Βενιζέλο. Όλοι είδαν τα ονόματά τους στις μετρήσεις και δίπλα από αυτά τα ποσοστά που τους αναλογούν στην κοινωνική αποδοχή.
Για κάποιους απ΄ αυτούς η απόρριψη από τους πολίτες υπήρξε ηχηρή. Η αλήθεια είναι πως δεν θα χρειάζονταν δημοσκοπήσεις για να κριθούν. Αλλά η προσήλωση στην επικοινωνιακή διαχείριση των πάντων το επέβαλλε.
Πρώτη έκπληξη από αυτές τις δημοσκοπήσεις για το Μέγαρο Μαξίμου ήταν –μάλλον αναμενόμενο με βάση τις “υποψηφιότητες”– πως η προτίμηση για υποψήφιο Πρόεδρο της Δημοκρατίας από τον χώρο της Κεντροαριστεράς (στη βάση, υποτίθεται, της εναλλαγής) δεν περπατάει.
Μπορεί να λέγεται ότι θα το επιθυμούσε ο πρωθυπουργός, μπορεί να το έχει δηλώσει σε όλους τους τόνους η Φώφη Γεννηματά -για να προσφέρει τους 22 βουλευτές της ευκολότερα-, η πλειοψηφία της κοινής γνώμης έφερε στις πρώτες θέσεις των προτιμήσεων εκείνα τα ονόματα πολιτικών που προέρχονται από την Κεντροδεξιά ή και την Δεξιά (Καραμανλής, Σαμαράς, Μπακογιάννη).
Δεύτερη έκπληξη –επίσης αναμενόμενη-, ήταν το γεγονός πως ο σημερινός Πρόεδρος της Δημοκρατίας “κείται μακράν” όλων των άλλων, τα ονόματα των οποίων έχουν ακουστεί, γραφτεί ή έστω ψιθυριστεί.
Σε δύο μετρήσεις, το 50% των πολιτών θέλουν μία δεύτερη θητεία του Προκόπη Παυλόπουλου. Και σε κάποιες άλλες μυστικές που έχουν φτάσει στο Μέγαρο Μαξίμου, τα ίδια και απαράλλαχτα. Η διείσδυση, δε, στον χώρο της Κεντροαριστεράς και Αριστεράς, της επανεκλογής Παυλόπουλου φθάνει σε ακόμα μεγαλύτερα ποσοστά. Είναι σαφές πως σε αυτό βοηθάει πολύ το γεγονός ότι έγκαιρα και κατηγορηματικά ο Αλέξης Τσίπρας έχει καταστήσει σαφές πως η συναίνεση στην προεδρική εκλογή θα εξασφαλιστεί εύκολα εάν ο Κυριάκος Μητσοτάκης “κάνει την καρδιά του πέτρα” και προτείνει τον σημερινό Πρόεδρο για μια νέα θητεία μέχρι το 2025.
Πόσο εύκολο, άραγε, είναι ο πρωθυπουργός που κοιμάται και ξυπνάει με τα δημοσκοπικά ποσοστά να υπερβεί, ίσως για πρώτη φορά, το μήνυμα των μετρήσεων και το “κοινό αίσθημα”;
Πόσο εύκολο είναι να υπερβεί τη βούληση της συντριπτικής πλειονότητας των βουλευτών του;
Ιδιαίτερα, μάλιστα, όταν έχει ολοσχερώς “καεί” το σενάριο “Σαμαράς”. Είναι σαφές πως η μοναδική υποψηφιότητα που θα παρέκαμπτε εύκολα το “χαρτί Παυλόπουλος” θα ήταν εκείνη του Κώστα Καραμανλή. Για τον σημερινό Πρόεδρο, δε, μάλλον θα ήταν θετική εξέλιξη να παραδώσει τα κλειδιά του Προεδρικού στον πολιτικό του φίλο και μέντορα. “Και τα σκυλιά δεμένα”, θα απαντούσαν ακόμα και οι πιο κρυφοί εχθροί μιας τέτοις εξέλιξης στον χώρο της Ν.Δ. Και, φυσικά, θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο και για τον Αλέξη Τσίπρα να πει όχι.
Η παράμετρος Καραμανλή
Όμως, είναι παγκοίνως γνωστό, πως ακόμα κι αν ο Καραμανλής απαντούσε θετικά σε μια τέτοια πρόσκληση (υπό το βάρος των εθνικών προταγμάτων της επόμενης περιόδου), ο πρωθυπουργός θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο να δεχθεί να έχει σε απόσταση μερικών δεκάδων μέτρων από το γραφείο του (Προεδρικό Μέγαρο) ένα τόσο “βαρύ” όνομα.
Δεν θα ήταν εύκολο να μετατραπεί ο Καραμανλής σε “διακοσμητικό στοιχείο” της κυβέρνησης. Δεν το έπραξε με την κυβέρνηση Τσίπρα ούτε ο Παυλόπουλος (φάνηκε στην στάση του στο θέμα των αλλαγών στη Δικαιοσύνη αλλά και στις ενστάσεις που πρόβαλλε πριν την αίσια ολοκλήρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών), ακόμα περισσότερο δεν θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο με τον φέροντα το όνομα του ιδρυτή της παράταξης και το πιο δημοφιλές πρόσωπο της Δεξιάς εδώ και πολλά χρόνια.
Ως εκ τούτου, ο Καραμανλής δεν πρέπει, μάλλον, να υπολογίζεται ως πιθανότητα. Θα ήταν η μεγαλύτερη, ίσως, πολιτική και ψυχολογική υπέρβαση του Κυριάκου Μητσοτάκη, αν και θα κέρδιζε αρκετούς πόντους “αρχηγικότητας”. Το “Συγκάτοικοι είμαστε όλοι στην τρέλλα”, πιθανότατα δεν είναι το τραγούδι του…
Οι δημοσκοπήσεις, λοιπόν, επιτάσσουν Παυλόπουλο. Και μαζί με αυτές η συγκυρία στα ελληνοτουρκικά και οι δύσκολες μέρες που θα έρθουν το 2020 και αργότερα- αυτό έχει επαρκώς αναλυθεί σε προηγούμενο σημείωμα.
Εκτός, φυσικά, εάν ο πρωθυπουργός πρωτοτυπήσει, αιφνιδιάσει και εκπλήξει με ένα πρόσωπο που θα έχει όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά και βγει ως “λαγός από το καπέλο”, συνεπάρει την κοινή γνώμη και καταγράψει, αιφνιδίως, υψηλά ποσοστά στις δημοσκοπήσεις.
Φυσικά, ο Αλέξης Τσίπρας είναι μια παράμετρος που δεν πρέπει να υποτιμηθεί σε όλα αυτά. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δηλώνει σε συνομιλητές του το απλό αλλά και αμφίσημο: “Θα πάω μέχρι τέλους με τον Προκόπη, αρκεί να το θέλει και ο ίδιος”.
Τι σημαίνει αυτό:
Εφόσον ο πρωθυπουργός ΔΕΝ επιλέξει τον Προκόπη Παυλόπουλο αλλά άλλο πρόσωπο, ο Αλέξης Τσίπρας προτίθεται να κατέβει στις ψηφοφορίες της Βουλής με πρόταση για επανεκλογή του σημερινού Προέδρου “εάν το θέλει και ο ίδιος”. Λοιπόν, είναι εξαιρετικά δύσκολο έως απίθανο ο σημερινός Πρόεδρος να επιδιώξει να παραμείνει εντός κούρσας προεδρικής εκλογής ως πρόταση μόνο της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Κάτι τέτοιο θα κατέληγε εκ των πραγμάτων “διχαστικό” για τη Ν.Δ (σε μια μυστική ψηφοφορία ουδείς μπορεί να προβλέψει τι θα συμβεί), και ο ίδιος θα εμφανιζόταν να μην τιμά την παράταξη από την οποία προέρχεται. Ευγενικά, ο Προκόπης Παυλόπουλος θα διαμηνύσει στον Αλέξη Τσίπρα να μην τον προτείνει και θα εγκαταλλείψει ησύχως το Προεδρικό Μέγαρο. Ήδη, μια 5ετής θητεία στο Προεδρικό Μέγαρο ήταν ένα αναμφίβολα μεγάλο δώρο από τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ και η ευγνωμοσύνη είναι σαφής.
Σε μια τέτοια περίπτωση, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ θα προχωρήσει με μια υποψηφιότητα που να προέρχεται από τον χώρο της Κεντροαριστεράς (Προοδευτική Συμμαχία ή ευρύτερα), δίχως, ωστόσο, να είναι εξ’ αρχής αρνητικός σε μια συναινετική πρόταση του Κυριάκου Μητσοτάκη που θα προέρχεται από τον ίδιο χώρο. Μια περίπτωση…Κουβέλη, δηλαδή (όχι απαραίτητα αυτό το πρόσωπο), δεν θα μπορούσε να αφήσει ασυγκίνητο τον Αλέξη Τσίπρα. Φυσικά, επ΄ ουδενί, δεν θα μπορούσε να συναινέσει σε πρόσωπα όπως ο Σημίτης, ο Βενιζέλος, η Δαμανάκη, η Διαμαντοπούλου. Έχει συγκεντρωθεί πολύ τοξικότητα με ευθύνη αυτών των προσώπων, άλλωστε…
Που καταλήγουμε; Οι δημοσκοπήσεις και η συγκυρία ωθούν λογικά τον πρωθυπουργό στην επιλογή του σημερινού Προέδρου της Δημοκρατίας. Η λογική δεν είναι, βεβαίως, πάντοτε και η μοναδική επιλογή, καθώς μπορεί να προκύψουν κι άλλες που θα μοιάζουν λογικές.
Ο Αλέξης Τσίπρας, από την άλλη, φαίνεται πως επιθυμεί να προσφέρει συναίνεση στο θέμα της προεδρικής εκλογής. Είναι, εν τέλει, στα χέρια του Κυριάκου Μητσοτάκη, το εάν θα ακολουθήσει τις σίγουρες λύσεις ή εάν θα επιλέξει ως εταίρο μόνο την Φώφη Γεννηματά…