ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Τον Προκόπη Παυλόπουλο τον στοχοποιούν, αυτές τις μέρες, η εμμονή και ο φανατισμός των “αντι-Σύριζα”. Λίγοι αξιολογούν την προεδρική θητεία του και παρατηρούν την προσήλωσή του να εκπέμπει μηνύματα ομοψυχίας. Ακόμα λιγότεροι επισημαίνουν τις δηλώσεις του σχετικά με τα εθνικά θέματα και την προσπάθειά του να συσπειρώσει πολιτικό σύστημα και κοινωνία έναντι των τουρκικών προκλήσεων, του σοβαρότερου, ίσως, προβλήματος που θα αντιμετωπίσει η χώρα μέσα στο 2020 και τα χρόνια που θα ακολουθήσουν.
Βεβαίως, όταν μερίδα του μιντιακού συστήματος “επιχειρηματολογεί” πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης έπραξε το…χρέος του προς τη χώρα και την Ιστορία δια της εκλογικής αποκαθήλωσης του Αλέξη Τσίπρα και του Συριζαϊκού “ασκεριού”, ακούγεται “λογικό” ο Προκόπης Παυλόπουλος να παίρνει ήδη την άγουσα προς την αποστρατεία από τα δημόσια πράγματα επειδή, απλώς, υπήρξε ο πολιτικός που επέλεξε να στείλει στο Προεδρικό Μέγαρο ο “μισητός εχθρός”. Το γεγονός ότι λοιδωρείται ένας εν ενεργεία Πρόεδρος, δύο μήνες πριν λήξει η θητεία του, και ενώ άπαντες υποτίθεται αναγνωρίζουν την ανάγκη συναίνεσης είναι “ψιλά” γράμματα στις στήλες των αρθρογράφων…
Για όλους αυτούς, ο Προκόπης Παυλόπουλος δεν είναι ο συντηρητικός πολιτικός, η σαρξ εκ της σαρκός της νεοδημοκρατικής παράταξης, ο στενός συνεργάτης του ιδρυτή της, ο αναγνωρισμένος διεθνώς καθηγητής, ο υπουργός των κυβερνήσεων του Κώστα Καραμανλή, ο άνθρωπος που διαθέτει ισχυρές διασυνδέσεις στο κλειστό και δύσθυμο πολλές φορές με την Ελλάδα ευρωπαϊκό ιερατείο. Είναι μόνο εκείνος που –κατά τους “επιχειρηματολογούντες” εναντίον της ανανέωσης της θητείας του– δεν έριξε τον Τσίπρα το καλοκαίρι του 2015 και δεν φόρεσε τη στολή του “Μακεδονομάχου” για να κατέβει στα συλλαλητήρια και να εμποδίσει τη Συμφωνία των Πρεσπών.
Το τι πραγματικά συνέβη το καλοκαίρι του ’15, οι απόρρητες συνομιλίες με τον Γιουνκέρ, τη Μέρκελ, τον Στάϊνμαγιερ, τον Ολάντ, τον Ματαρέλα, τον Σόϊμπλε και πολλούς άλλους, εικάζονται αλλά δεν αναγνωρίζονται.
Ούτε, φυσικά, πως μια ολόκληρη παράταξη που έπαιξε με τον διχασμό σχετικά με τις Πρέσπες έχει προσχωρήσει, πλέον, ως κυβέρνηση, μεγαλειωδώς στις δικές του απόψεις για τα γεωπολιτικά οφέλη που προκύπτουν (ειδικά τούτους τους δύσκολους καιρούς με την Τουρκία) από την υπογραφή που έβαλε ο Κοτζιάς εκείνο τον Ιούνιο στους Ψαράδες.
Σε όλα αυτά δίνει τροφή, είναι αλήθεια, το “όχι” που είπε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην προεδρική εκλογή του Φεβρουαρίου του 2015. Θεωρείται ιστορικής πολιτικής αξίας και οδηγός για την επικείμενη προεδρική εκλογή. Για το ότι εκείνο το “σκεπτικό” έχει καταπέσει προ πολλού ούτε κουβέντα.
Δυστυχώς, όσοι “μισούν” τον Παυλόπουλο, τον μισούν γιατί …συνεργάστηκε με τον Τσίπρα, λες και οι συνταγματικές του αρμοδιότητες θα επέτρεπαν κάτι διαφορετικό. Επειδή τήρησε τις πολιτειακές ισορροπίες και δεν προκάλεσε μείζονα εθνική κρίση.
Για τους πολέμιους της επανεκλογής του Παυλόπουλου, η έξωσή του από το Προεδρικό Μέγαρο θεωρείται η επιβεβαίωση της κατάληψης του τελευταίου οχυρού της “ηγεμονίας της Αριστεράς”. Τον Τσίπρα θέλουν να εκδικηθούν, επί της ουσίας, όσοι με νύχια και με δόντια –που είναι έτοιμα να σκίσουν και να δαγκώσουν τον Μητσοτάκη εάν λάβει διαφορετική απόφαση– προσπαθούν να υπαγορεύσουν στον πρωθυπουργό πως δεν πρέπει να προτείνει τον σημερινό Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Θεωρούν, μάλιστα, πως είναι καλύτεροι για το αξίωμα η Δαμανάκη, ο Δήμας, ο Σημίτης και οποιοδήποτε άλλο πρόσωπο που μπορεί να εκφράσει το “αντι-Σύριζα” μέτωπο. Το γεγονός ότι στις δημοσκοπήσεις ένας στους δύο πολίτες θέλουν ξανά Παυλόπουλο δεν έχει σημασία. Και το λένε αυτό οι ένθερμοι υποστηρικτές των δημοσκοπήσεων, εκείνοι που έκαναν καριέρα πατώντας βήμα- βήμα πάνω στα χνάρια του συχνά χειραγωγούμενου “κοινού αισθήματος”. Δεν έχει αξία πως τα πρόσωπα που υποδεικνύονται και συζητούνται συγκεντρώνουν το 2% ή το 3% της επιθυμίας των πολιτών. Πρόεδρος “αντι-Σύριζα” να είναι κι όποιος να’ ναι…
Διαστρεβλώνονται και οι ανάγκες της χώρας και η κοινή λογική. Μπορεί, πράγματι, η Μαρία Δαμανάκη να σταθεί επαρκώς ως αρχηγός κράτους απέναντι στους ευρωπαίους ηγέτες ή τον Πούτιν, ή τον Ερντογάν; “Δεν πειράζει, θα είναι η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος”, απαντούν οι αυτόκλητοι σύμβουλοι του Μαξίμου. Λες και η πρωτοτυπία (;) μπορεί να υποκαταστήσει την σκληρή πραγματικότητα των διεθνών σχέσεων και της ανάγκης να υπάρξει εθνικό μέτωπο.
Κι αν δεν είναι γυναίκα, πάλι δεν πειράζει. Αρκεί να μην είναι ο Παυλόπουλος…
Ακόμα και οι υποστηρικτές της επανεκλογής του –ο Καραμανλής, η Ντόρα, ο Κουμουτσάκος, ο Στυλιανίδης, ο Κακλαμάνης, ο Μεϊμαράκης κ.ά- που διατύπωσαν δημοσίως την άποψή τους, έχουν αρχίσει να “λουφάζουν” φοβισμένοι μην και βρεθούν στο στόχαστρο. Άσε που μπορεί να κατηγορηθούν και ως “κρυφο-Σύριζα”…
Σ.Κ
