ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Η Προεδρία της Δημοκρατίας διαθέτει πέντε Τάγματα Αριστείας. Όπως ρητώς αναφέρεται στο σκεπτικό της εθιμοτυπίας, η απονομή σε ένα πρόσωπο τιμητικών διακρίσεων ενός τάγματος Αριστείας συνιστά αναγνώριση και επιβράβευση για εξαίρετες υπηρεσίες προς την πατρίδα ή για λαμπρές επιδόσεις σε κάποιο τομέα της δημόσιας ζωής, των γραμμάτων, τεχνών, επιστήμης, εμπορίου, βιομηχανίας και ναυτιλίας. Τα διάσημα απονέμονται από τον Ανώτατο Άρχοντα της Χώρας.
Η καθιέρωση του πρώτου ελληνικού Τάγματος Αριστείας έγινε το 1829, κατά τα πρότυπα άλλων ευρωπαϊκών κρατών, για την έκφραση ευγνωμοσύνης του Έθνους προς αυτούς οι οποίοι συνέδραμαν ενεργά στην Απελευθέρωση.
Για την ιστορία, δε, τα τάγματα είναι τα εξής:
Τάγμα του Σωτήρος
Τάγμα του Γεωργίου Α΄(κατηργήθη)
Τάγμα της Τιμής
Τάγμα του Φοίνικος
Τάγμα της Ευποιΐας (μόνο για γυναίκες)
Κάθε Τάγμα διαθέτει πέντε βαθμίδες απονομής τιμών:
Μεγαλόσταυρο
Ανώτερο Ταξιάρχη
Ταξιάρχη
Χρυσό Σταυρό
Αργυρό Σταυρό
Αυτά εισαγωγικά. Όταν, λοιπόν, η Ελληνική Πολιτεία κρίνει, αξιολογεί και επιθυμεί να τιμήσει μια προσωπικότητα “για εξαίρετες υπηρεσίες προς την πατρίδα ή για λαμπρές επιδόσεις σε κάποιο τομέα της δημόσιας ζωής, των γραμμάτων, τεχνών, επιστήμης, εμπορίου, βιομηχανίας και ναυτιλίας”, έχουν προβλεφθεί τα δέοντα. Με ύψιστη τιμή την απονομή του Μεγαλόσταυρου του Τάγματος του Σωτήρος.
Κάποια από τα πρόσωπα που ακούγονται μετ’ επιτάσεως, το τελευταίο διάστημα, ως πιθανές επιλογές του πρωθυπουργού για την Προεδρία της Δημοκρατίας, ίσως θα άξιζαν κάποια τιμή για τους προαναφερθέντες λόγους. Όπως ο επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Λίνος Σισιλιάνος, για παράδειγμα, που αποτελεί, σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες, μια από τις εισηγήσεις του υπουργού Επικρατείας και καθηγητή πανεπιστημίου Γιώργου Γεραπετρίτη. Και όχι μόνο αυτός, για να μην τον αδικήσουμε…
Στην προεδρική εκλογή, όμως, δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Δεν αναζητούμε πρόσωπο για το τιμήσουμε για την όποια επαγγελματική διαδρομή του, ή ακόμα και για ότι θα μπορούσε να συνιστά “πολιτική προσφορά” (έννοια, άλλωστε, με μεγάλη δόση υποκειμενισμού και πολύ συχνά αμφισβητήσιμη).
Αντιθέτως. Αναζητούμε πρόσωπο για να…τιμήσει εκείνο το ύπατο αξίωμα. Αναζητούμε εκείνον ή εκείνη που να μπορεί να συμπυκνώσει συγκεκριμένα “προδιαγραφές” και ανάγκες. Πρόσωπο που να μπορεί να υπηρετήσει πιστά τον ρόλο του εκπροσώπου του Έθνους και της Πολιτείας, που να μπορεί να εκφράσει όσο το δυνατόν καλύτερα την ενότητα της κοινωνίας και να εκπροσωπήσει τη χώρα στο διεθνές στερέωμα.
Το πρόσωπο πρέπει να τιμά την Προεδρία της Δημοκρατίας (και ότι αυτή συνεπάγεται ως θεσμός) και όχι η Προεδρία της Δημοκρατίας το πρόσωπο. Εάν θέλουμε, επαναλαμβάνω, να επιβραβεύσουμε κάποια πρόσωπα, υπάρχουν τα Τάγματα Αριστείας και οι σχετικές τιμητικές διακρίσεις. Ακόμα και για γυναίκες (επειδή πολύς λόγος γίνεται για το εάν πρέπει να είναι γυναίκα) έχει προβλεφθεί το Τάγμα της Ευποιϊας!
Καμία κυβέρνηση, βεβαίως, δεν γνωρίζει εκ των προτέρων εάν η επιλογή που θα κάνει για την Προεδρία θα αποδειχθεί πράγματι άξια και επιτυχημένη στο τέλος της πενταετούς θητείας της. Είθισται, όμως, κάθε επιτυχημένος (με τους όρους του πολιτικού συστήματος και την αποδοχή στην κοινωνία) Πρόεδρος Δημοκρατίας να επιβραβεύεται με μια δεύτερη θητεία. Αυτό συνέβη με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον Κωστή Στεφανόπουλο, τον Κάρολο Παπούλια. Δεν συνέβη με τον Χρήστο Σαρτζετάκη- και οι μεγαλύτεροι θυμούνται γιατί…
Εν γένει, “ρομαντικά” όλα τα παραπάνω, θα αντιλέξουν αρκετοί. Η προεδρική εκλογή υπήρξε πολιτικό εργαλείο σε αρκετές περιπτώσεις κατά το παρελθόν. Και, δυστυχώς, ακόμα έτσι την αντιμετωπίζουν ορισμένοι…
Σ.Κ