ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Αρκετοί ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ θα έπαθαν πιθανότατα βέρτιγκο. Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο διάβαζαν στην (φίλα προσκείμενη) “Εφημερίδα των Συντακτών” πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ο Αντώνης Σαμαράς περιλαμβάνονται στον “Τείχο Δημοκρατίας” κατά της “Χρυσής Αυγής” και του φασισμού. Αυτό το Σαββατοκύριακο είδαν στην “Αυγή” πως τα ίδια πρόσωπα “Δεν είναι αθώοι” επειδή, όπως αναφέρει η εφημερίδα, “συνέπλευσαν με το κόμμα Μιχαλολιάκου και ξέπλυναν την εγκληματική οργάνωση”.
Και τα δύο ταυτοχρόνως είναι μάλλον απίθανο να συμβαίνουν, κι επειδή οι δύο εφημερίδες δεν απέχουν έτη φωτός ιδεολογικά, και απευθύνονται λιγότερο ή περισσότερο στο ίδιο ευρύτερο αναγνωστικό κοινό τα ερωτηματικά που προκύπτουν είναι εύλογα.
Τι μεσολάβησε μεταξύ του πρωτοσέλιδου της “Εφημερίδας των Συντακτών” και εκείνου της “Αυγής”. Επισήμως, η απόφαση της Δικαιοσύνης για την εγκληματική οργάνωση και η πολιτική “διαχείριση” της εκ μέρους της κυβέρνησης. Ανεπισήμως, ο…Κοντονής.
Είναι αλήθεια πως εάν ο εκ Ζακύνθου πρώην υπουργός Δικαιοσύνης δεν έδινε τη γνωστή συνέντευξη στον Γιώργο Παπαδάκη (Ant1), θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο για την κυβέρνηση να εξαπολύσει την επίθεση περί “σκοτεινών” διαύλων επικοινωνίας μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ και της “Χρυσής Αυγής” και να στιγματίσει τον Ποινικό Κώδικα που ψήφισε –λίγο πριν τις εκλογές– η κυβέρνηση Τσίπρα ως εγχειρίδιο “ευνοϊκής μεταχείρισης” της παρέας Μιχαλολιάκου.
Κάτι που επιστημονικά-νομικά ακυρώθηκε με ηχηρό τρόπο από πολιτικούς και νομικούς, όπως ο Ευ.Βενιζέλος, ο Χάρης Καστανίδης, ο Θέμης Σοφός, η καθηγήτρια Νομικής το ΑΠΘ Ελλισάβετ Συμεωνίδου, ο Γ. Βερβεσσός, ο Αλέξης Κούγιας και αρκετοί ακόμα, παρέμεινε, ωστόσο, ως αιωρούμενη μομφή και εργαλειοποιήθηκε πλήρως από τους κυβερνώντες.
Ποιο κόμμα, άλλωστε, θα άφηνε αναξιοποίητη την πάσα “πάρε-βάλε” του Κοντονή;
Από την πλευρά του ο ΣΥΡΙΖΑ αντέδρασε αρχικώς αμήχανα και εν τέλει με τον τρόπο που υποδεικνύει, πλέον, η ύπαρξη του άτυπου πειθαρχικού του οργάνου. Διέγραψε τον πρώην βουλευτή Ζακύνθου και ο τελευταίος πέρασε σε ένα δεύτερο γύρο υπονόμευσης με την επιμονή του σχετικά με τις επισημάνσεις που, όπως ισχυρίζεται, διατύπωσε σχετικά με τον Ποινικό Κώδικα. Το γεγονός ότι τον είχε και ο ίδιος στο συρτάρι του, όσο ήταν στο υπουργείο Δικαιοσύνης, και το επίσης γεγονός πως τόσο στη δημόσια διαβούλευση, όσο και στις επαφές του με τη νομοπαρασκευαστική επιτροπή δεν είπε κουβέντα επί του θέματος (πλην κάποιων επισημάνσεων για τα περι δωροδοκίας και βιασμού που ελήφθησαν υπόψη), διέλαθαν της προσοχής. Αυτονόητα, η εσωκομματική κόντρα απέκτησε μεγάλο μιντιακό και πολιτικό ενδιαφέρον και η κυβέρνηση άδραξε την ευκαιρία. Μαζί της και εκείνοι που βρήκαν αφορμή να κατηγορήσουν ξανά τις πλατείες του 2010-11 ως χώρο συνάντησης των Συριζαίων με τους χρυσαυγίτες.
Δεν ασχολήθηκε κανείς, φυσικά, με το γεγονός πως η παρέα Μιχαλολιάκου δεν τόλμησε ποτέ να βρεθεί οργανωμένα στις συγκεντρώσεις των “Αγανακτισμένων”, ενώ την ίδια εποχή στο πλήθος βρίσκονταν χιλιάδες νεοδημοκράτες που είχαν γοητευθεί από το αντιμνημονιακό αφήγημα του Αντώνη Σαμαρά, μαζί με Συριζαίους, Πασόκους, κομμουνιστές και πολλούς άλλους που ένοιωθαν την ανάγκη να διαμαρτυρηθούν για τον χλευασμό της χώρας από την ευρω-παρέα του Σόϊμπλε.
Ο ίδιος ο Αντώνης Σαμαράς, άλλωστε, ήταν σαφής, όταν (επί κυβέρνησης Παπανδρέου) έλεγε από το βήμα της Βουλής:
«Είναι κάτι παραπάνω από “Αγανακτισμένοι”: είναι απελπισμένοι! Αλλά το κίνημα τους είναι ειρηνικό, ακομμάτιστο, ενωτικό και πανεθνικό. Δεν είναι κομματικά μπλοκ. Κρατάνε ελληνικές σημαίες. Σε αυτούς οφείλουμε να δώσουμε ελπίδα και προοπτική»
Αντώνης Σαμαράς, Βουλή, 30/5/2011
Όπως και ουδείς ασχολήθηκε με το ότι μερίδα του αντισυστημικού μπλοκ των πλατειών της εποχής που φώναζαν συνθήματα κατά των πολιτικών και της Βουλής επανήλθε στα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό, ακριβώς τα τις ίδιες ιαχές, πλάϊ σε βουλευτές της Ν.Δ. Ψιλά γράμματα.
Με τον Κοντονή να σερβίρει την…εκδίκηση στο πιάτο, η κυβέρνηση επιχείρησε να αφαιρέσει από τον ΣΥΡΙΖΑ τα αντιφασιστικά του ένσημα. Πολλοί θυμήθηκαν τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, κάποιες ψηφοφορίες στη Βουλή, την κοινοβουλευτική “εκδρομή” του Καμμένου στο Κατσελόριζο, την ίδια ώρα που ξέχασαν κάποιες άλλες ψηφοφορίες, τους Μπαλτάκους, τη συνύπαρξη βουλευτών της Ν.Δ με χρυσαυγίτες και άλλα πολλά.
Κάπως έτσι φθάσαμε στο πρωτοσέλιδο της “Αυγής”. Ως μια προσπάθεια να ανακτηθεί η αίσθηση πολιτικής πραγματικότητας. Είναι ένα καλό πρωτοσέλιδο; Απνευστί, όχι.
Διότι επιτείνει την τοξικότητα των ημερών και προκαλεί απώλεια του ηθικού πλεονεκτήματος του πολιτικού συστήματος απέναντι στους εγκληματίες της “Χρυσής Αυγής”. Και επειδή ενισχύει τις ακραίες φωνές που πάντοτε επιχαίρουν βλέποντας τα μεγάλα κόμματα εξουσίας να σφάζονται και να αφήνουν ανοιχτό χώρο στις φασίζουσες απόψεις εναντίον της πολιτικής. Αλλά και διότι –όπως κι αν το βλέπει κανείς- ο Σαμαράς έχει την δυνατότητα (εκ της συγκυρίας αλλά όχι μόνο) να υποστηρίζει πως οι διώξεις που οδήγησαν στην καταδίκη ξεκίνησαν επί των ημερών του.
Δεν ήταν, προφανώς, αυτή η επιδίωξη της εφημερίδας. Μάλλον αμυντικά και ενοχλημένα αντέδρασε. Στο κενό μνήμης που αποπροσανατολιστικά δημιούργησε η άδικη και υπονομευτική παρέμβαση Κοντονή. Όμως η στυφή γεύση μεταξύ των δύο πρωτοσέλιδων έμεινε. Όπως μένει και η αδυναμία του πολιτικού συστήματος να συναισθανθεί το μεγάλο όφελος της απόφασης της Δικαιοσύνης…
Εν κατακλείδι, “παιχνίδια” με την ύπαρξη της “Χρυσής Αυγής” στο επίκεντρο του πολιτικού μας συστήματος έπαιξαν πολλοί. Κάποιοι σκόπιμα, ορισμένοι αμυντικά, άλλοι, πάλι, ως ευκαιρία να αναδείξουν ανιστόρητες θεωρίες περί δύο άκρων. Το κακό, όμως, είναι πως ειδικά μετά την δολοφονία του Παύλου Φύσσα όλα αυτά βρέθηκαν ή θα έπρεπε να βρεθούν στην ερεβώδη πλευρά της ιστορίας. Και καταδικάστηκαν. Το ότι επιστρέφουν από τις χαραμάδες μαζί με τις κατσαρίδες είναι εξαιρετικά κακό για όλους. Και πρώτα απ΄ όλα για την Δημοκρατία.
Σ.Κ