Newsroom Team Ντιέγκο Μαραντόνα. Τι να πρωτοπούμε γι’ αυτόν τον άνθρωπο; Ότι έχει ντριμπλάρει τους πάντες, ακόμη και τον θάνατο; Ότι μία εκκλησία έχει πάρει το όνομά του; Ότι κάποτε πυροβόλησε εν ψυχρώ ενοχλητικούς δημοσιογράφους; Ο ποδοσφαιριστής Μαραντόνα ήταν όχι απλά εξαιρετικός, ήταν απερίγραπτα τέλειος, ίσως τόσο καλός όσο κανείς άλλος πριν ή μετά από αυτόν. Ο άνθρωπος Μαραντόνα δοξάστηκε αλλά και ξέπεσε όσο λίγοι, κάποια περίοδο είχε παχύνει τόσο πολύ, που δεν μπορούσε ούτε να μιλήσει. Έζησε μια ζωή στα άκρα, ανάμεσα στον Παράδεισο και την Κόλαση, ανάμεσα στη μεγαλοφυία και την παράνοια.
Όλα άρχισαν στην ταπεινή συνοικία Βίλα Φιορίτο, στις παρυφές του Μπουένος Άϊρες. Εκεί ανακάλυψαν τον πιτσιρικά Ντιέγκο Μαραντόνα οι σκάουτερ της Αργεντίνος Τζούνιορς. Λένε ότι εκείνη την εποχή, δώδεκα χρονών ακόμα, ο Ντιέγκο έκανε στο ημίχρονο τέτοια κόλπα με τη μπάλα, που η κερκίδα διασκέδαζε πολύ περισσότερο απ΄ότι στην κανονική διάρκεια του αγώνα. Στη συνέχεια όλα έγιναν πολύ γρήγορα: στα 15 του ο Μαραντόνα άρχισε να παίζει στην πρώτη ομάδα, στα 16 έκανε ντεμπούτο με την Εθνική Αργεντινής, στα 17 αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος και στα 19, για πρώτη φορά, “ποδοσφαιριστής της χρονιάς” στη Λατινική Αμερική. Οι δημοσιογράφοι τον ρωτούσαν αν θέλει να γίνει ο νέος Πελέ και εκείνος απαντούσε: “Είμαι ο Μαραντόνα, δεν είμαι ο νέος ο,τιδήποτε, θέλω απλά να είμαι ο Μαραντόνα”.
Η συνέχεια ήταν ακόμη πιο εντυπωσιακή. Το 1982 ο “Ντιεγκίτο” παίρνει μεταγραφή στη Μπαρτσελόνα, εισπράττοντας ένα ποσό-ρεκόρ. Νέα μεταγραφή και νέο ρεκόρ μετά από δύο χρόνια με τον Μαραντόνα να μετακομίζει στην Ιταλία, όχι όμως στις μεγάλες ομάδες του Βορρά, αλλά στην περιφρονημένη Νάπολη, που παλεύει με τον υποβιβασμό. “Απόπατο της Ιταλίας” την αποκαλούν οι αφιονισμένοι οπαδοί της Γιουβέντους και της Μίλαν, αλλά ο Μαραντόνα αλλάζει τους κανόνες του παιχνιδιού. Το 1987 και το 1990 οδηγεί τη Νάπολη στην κατάκτηση του Καμπιονάτο. Είναι τα μοναδικά πρωταθλήματα που έχει κατακτήσει αυτή η ομάδα μέχρι σήμερα. Οι Ναπολιτάνοι τον τιμούν σαν άγιο. Ο Μαραντόνα ανταποκρίνεται στην αποθέωση του πλήθους, γίνεται όλο και καλύτερος. Το 1986 αναδεικνύεται πρωταθλητής κόσμου με την Εθνική Αργεντινής. Τρία χρόνια αργότερα κερδίζει το κύπελο ΟΥΕΦΑ με τη Νάπολη.
“Στο γήπεδο ξεχνάς τα προβλήματα της ζωής, σου φαίνονται ασήμαντα” έλεγε ο ίδιος ο Μαραντόνα σε ένα ντοκιμαντέρ για τη ζωή του, μία παραγωγή της Amazon. Και πράγματι, τα προβλήματα ήταν πολλά εκτός γηπέδου. Το είδωλο των Ναπολιτάνων άρχισε να εθίζεται στην κοκαίνη. Πολλές φορές ξενυχτούσε από Δευτέρα μέχρι Τετάρτη, για να επιστρέψει στις προπονήσεις ενόψει του παιχνιδιού της Κυριακής. Το 1994 η καριέρα του στην Εθνική Αργεντινής τερματίστηκε άδοξα, όταν βρέθηκε ντοπαρισμένος μετά το παιχνίδι με τη Νιγηρία για το Παγκόσμιο Κύπελο του 1994 και τιμωρήθηκε με αποκλεισμό από τη FIFA. Στο προηγούμενο παιχνίδι ο Μαραντόνα είχε οδηγήσει την Αργεντινή σε νίκη επί της Ελλάδας με 4-0. “Ο Ντιέγκο έζησε μια ζωή σαν όνειρο, αλλά και σαν εφιάλτη”, έλεγε ο γυμναστής του Φερνάντο Σινιορίνι.
Αξέχαστο θα μείνει το “χέρι του Θεού” που έγραψε το 1-0 απέναντι στην Αγγλία στο Μουντιάλ του 1986, αλλά και το 2-0 στο ίδιο παιχνίδι, όταν ο Μαραντόνα ντρίμπλαρε τη μισή Εθνική Αγγλίας και σχεδόν μπήκε μαζί με τη μπάλα στα δίχτυα του Πίτερ Σίλτον, πετυχαίνοντας το “γκολ του αιώνα”. Αξέχαστες παραμένουν όμως και οι εικόνες του υπέρβαρου Μαραντόνα με βαμμένα, πλατινέ μαλλιά… Ο El Pibe de Oro (“το χρυσό παιδί”) δεν κατάφερε να σταδιοδρομήσει ούτε ως τηλεοπτικός παρουσιαστής, ούτε ως προπονητής στην Εθνική Αργεντινής. Για πολλούς μήνες μπαινόβγαινε στα νοσοκομεία, έκανε εγχείρηση στομάχου, κοίταξε στα μάτια τον θάνατο αλλά κατάφερε να επιζήσει. “Μάλλον νομίζει ότι είναι Θεός και αυτός είναι ένας από τους λόγους για όλα αυτά τα προβλήματα”, έλεγε το 2007 ο Έκτορ Πετσέλα, διευθυντής της κλινικής Γκιέμες στο Μπουένος Άιρες.