Newsroom Team Εν όψει της Παγκόσμιας Μέρας της Γυναίκας, αριστερές οργανώσεις και συλλογικότητες καλούν το κόσμο πανελλαδικά να βγεί στους δρόμους και να αγωνιστεί ενάντια στην ταξική καταπίεση η οποία κρύβεται πίσω από τις καταστάσεις και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει το γυναικείο φύλο καθημερινά.
Ακολουθούν τα καλέσματα και τα άρθρα αριστερών οργανώσεων
ΟΚΔΕ – 8 Μάρτη: Μέρα της Γυναίκας, μέρα Αγώνα. Όλοι/ες στις συγκεντρώσεις 8/3
Συγκεντρώσεις Δευτέρα 8 Μάρτη
Αθήνα: 18:00 Σύνταγμα (προσυγκέντρωση 17:00 Κοραή)
Θεσσαλονίκη: 17:00 Άγαλμα Βενιζέλου
Πάτρα: 12.00 πλατεία Αγίου Γεωργίου
ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΑΝΙΒΑΛΙΣΜΟ
Η 8η Μάρτη εκατόν έντεκα χρόνια μετά την καθιέρωση της από τη Β΄ Διεθνή Συνδιάσκεψη των σοσιαλιστριών γυναικών στην Κοπεγχάγη συνεχίζει να είναι η μέρα που τιμούμε τους αγώνες των γυναικών εργατριών ενάντια στην ταξική καταπίεση.
Το γυναικείο εργατικό κίνημα έπαιξε σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος.
Μεγαλύτερη απόδειξη αποτελεί η απεργία των εργατριών κλωστοϋφαντουργίας στην Πετρούπολη στις 23 Φλεβάρη (8 Μάρτη με το νέο ημερολόγιο). Ο Τρότσκι, στο έργο του Ιστορία της Ρώσικης Επανάστασης (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Εργατική Πάλη) περιγράφει εξαιρετικά γλαφυρά τόσο την απεργία και την εκρηκτική συνέχεια της, όσο και την εσωτερική λογική του ίδιου του κινήματος: «Κάτω από τη σημαία της “Ημέρας της Γυναίκας”, στις 23 του Φλεβάρη, ξέσπασε μια εξέγερση ωριμασμένη από καιρό, συγκρατημένη από καιρό, των εργατικών μαζών της Πετρούπολης…».
Παρά την επικράτηση του σταλινισμού σε συνδυασμό με τη σφοδρή καπιταλιστική επίθεση σε ιδεολογικό και πρακτικό επίπεδο, οι αγώνες των γυναικών κατάφεραν να προτάξουν ιστορικές διεκδικήσεις όπως το δικαίωμα ψήφου, την ισότητα μισθών και εργασιακών δικαιωμάτων, την ελευθερία αυτοδιάθεσης του σώματος, την ελευθερία συνδικαλιστικής δράσης, την πάλη ενάντια στον μιλιταρισμό και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
Το σύνθημα «ψωμί και τριαντάφυλλα» (το ψωμί συμβολίζει την οικονομική ασφάλεια στην εργασία και τα τριαντάφυλλα μια συνολικά καλύτερη ποιότητα ζωής) που βροντοφώναζαν οι εργάτριες στις 8 Μάρτη του 1908 στην Νέα Υόρκη είναι εξίσου επίκαιρο και σήμερα.
Οι γυναίκες είναι τα πρώτα θύματα της φτώχειας, της ανεργίας, της εργοδοτικής βίας και αυθαιρεσίας, του πολέμου και της προσφυγιάς.
Ένα χρόνο μετά το ξέσπασμα της πανδημίας το γυναικείο ζήτημα έχει γιγαντωθεί. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Euro-stat τον Δεκέμβριο του 2020 οι άνεργοι ανήλθαν σε 16 εκατ. στην ΕΕ – η πλειοψηφία εξ αυτών γυναίκες. Κατά μέσο όρο οι γυναίκες πληρώνονται σχεδόν με τον μισό μισθό, για να παρέχουν την ίδια εργασία με τους άνδρες ενώ προορίζονται για θέσεις με τις χειρότερες εργασιακές συνθήκες, με ελαστικά ωράρια και χωρίς ασφάλιση.
Στην Ελλάδα, οι γυναίκες αποτελούν το 65% των ανέργων (ΟΑΕΔ, 10/2020). Πέρα από τον φόβο της ανεργίας και το καθεστώς ομηρίας της πολύμηνης αναστολής εργασίας, η μάστιγα της τηλεργασίας απαιτεί από ένα μεγάλο ποσοστό γυναικών να δουλεύουν χωρίς ωράριο και δικαιώματα. Η εγκληματική διαχείριση της πανδημίας από την κυβέρνηση Μητσοτάκη θέτει σε κίνδυνο τις ζωές των εργαζομένων του ΕΣΥ και των ασθενών. Όσο δεν δημιουργούνται ΜΕΘ, όσο δεν γίνονται προσλήψεις υγειονομικού προσωπικού, οι εργαζόμενες στην Υγεία βιώνουν τη δική τους κόλαση χωρίς καμία στήριξη από το κράτος. Όσο για τις εργαζόμενες που δουλεύουν στο εμπόριο (σουπερμάρκετ κ.α.) η εντατικοποίηση έχει χτυπήσει κι εκεί κόκκινο, με τους εργοδότες να αρνούνται να προσλάβουν προσωπικό και να πάρουν όλα τα μέτρα προστασίας.
Ταυτόχρονα, η γυναίκα μέσα στην δύσκολη αυτή κατάσταση μπαίνει για άλλη μια φορά «εγγυήτρια» για την «ομαλή αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης» μιας ολόκληρης οικογένειας. Η γυναίκα εργαζόμενη μέσα στην πανδημία αναγκάζεται να υπομείνει τον πολύμηνο εγκλεισμό, το άνοιξε-κλείσε των σχολείων και τη ρίψη της ευθύνης στην ίδια, την ακραία εντατικοποίηση στη δουλειά και τις επιπλέον αυξημένες ανάγκες του νοικοκυριού και των μελών της οικογένειας.
Η δραματική αύξηση της γυναικείας κακοποίησης παράγωγο της κρίσης του συστήματος
Όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά, το 85% των γυναικών στην Ελλάδα έχει υποστεί σεξουαλική παρενόχληση στον χώρο εργασίας του (έρευνα ActionAid, 7/2020) ενώ κατά τη διάρκεια της πρώτης καραντίνας οι κλήσεις προς την τηλεφωνική γραμμή για την ενδοοικογενειακή βία, αυξήθηκαν κατά 230% (!)
Μπροστά στη λαίλαπα των πρόσφατων αποκαλύψεων για βιασμό, κακοποίηση και παρενόχληση γυναικών στο χώρο του αθλητισμού, του θεάτρου κ.α. αξίζει να σημειώσουμε ότι κοινός παρανομαστής σε όλα τα περιστατικά ήταν η θέση ισχύος του θύτη στον χώρο εργασίας του και οι διασυνδέσεις του με τη σάπια αστική ελίτ της χώρας. Η κυβέρνηση ξεδιάντροπα υποθάλπει βιαστές εργοδότες και διευθυντάδες, θιασάρχες και μεγαλοπαράγοντες. Τόσο ο μεγαλοπαράγοντας της ομοσπονδίας στην περίπτωση Μπεκατώρου όσο και ο Λιγνάδης ήταν από τα αγαπημένα παιδιά των αρίστων. Η «κυρία» Μενδώνη, άλλωστε, μέχρι να τον απαρνηθεί, μπας και σώσει το τομάρι της, δεν έχανε ευκαιρία να πλέκει το εγκώμιο του σκηνοθέτη ο οποίος –όπως προκύπτει από τις μαρτυρίες– βίαζε κατά συρροή νεαρά παιδιά εκ των οποίων πολλά ήταν προσφυγόπουλα.
Η κυβέρνηση σε μια απελπισμένη κίνηση να ξαναφτιάξει το επικοινωνιακό προφίλ της προσπαθεί να εκτονώσει και να οικειοποιηθεί την κατάσταση διεξάγοντας «Eκστρατεία ευαισθητοποίησης και ενημέρωσης του κοινού για τα θέματα βίας στους εργασιακούς χώρους». H υφυπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων, Μ. Συρεγγέλα έτρεξε να ονομάσει το σάιτ της καμπάνιας metoogreece.gr . Η ΝΔ και οι υπόλοιπες μνημονιακές δυνάμεις κλείνουν το μάτι στο κύμα κατακραυγής ενάντια στην κακοποίηση των γυναικών που εμφανίζεται – με σκοπό να το εμποδίσουν να μετατραπεί σε ένα κίνημα με ταξικό πρόσημο, ικανό να αμφισβητήσει την εξουσία τους. Ακολουθώντας τη συνταγή που ακολουθεί η αμερικάνικη και ευρωπαϊκή αστική τάξη, οι πάσης φύσεως μνημονιακοί προσπαθούν να διαιρέσουν, να εκμεταλλευτούν τυχόν αδυναμίες και να ενσωματώσουν τα δίκαια αιτήματα των γυναικών στη λογική της νεοφιλελεύθερης αγοράς και της ατομικότητας.
Το γυναικείο κίνημα καλείται να ξεπεράσει τα εμπόδια και τις διαιρέσεις που συνειδητά σπέρνουν κυβέρνηση και εργοδότες με βάση το φύλο, το έθνος, την «ατομικότητα»/σεξουαλική ταυτότητα κ.ά. Η ταξική ανισότητα είναι αυτή που γεννά τη βία και την γυναικεία καταπίεση άρα οι αγώνες των γυναικών και όχι μόνο πρέπει στην πράξη να συνδέονται με τους εργατικούς αγώνες ενάντια στην ταξική καταπίεση, τον πόλεμο, την φτώχεια και το ρατσισμό. Με όπλα την αλληλεγγύη και την αυτοργάνωση μας να παλέψουμε για την κατάργηση κάθε μορφής εκμετάλλευσης, για έναν κόσμο διαφορετικό, Σοσιαλιστικό.
ΚΚΕ (μ-λ) – 8 Μάρτη: Τιμούμε τους αγώνες των εργατριών
Οργανώνουμε τους αγώνες για τα δικαιώματα της γυναίκας σήμερα
Παλεύουμε για ένα σοσιαλιστικό μέλλον
164 χρόνια από την αιματοβαμμένη απεργιακή διαδήλωση των εργατριών στη Νέα Υόρκη στις 8 Μάρτη του 1857, θυμόμαστε και τιμούμε τους αγώνες και τις θυσίες των εργατριών όλου του κόσμου.
111 χρόνια από τότε που με πρόταση της Κλάρας Τσέτκιν, η Συνδιάσκεψη Σοσιαλιστριών Γυναικών στην Κοπεγχάγη καθιέρωνε την 8η Μάρτη ως ημέρα μνήμης και τιμής των εργατικών αγώνων των γυναικών, αναδεικνύουμε τον ταξικό χαρακτήρα του γυναικείου ζητήματος.
Φέτος, η 8η Μάρτη σημαδεύεται από την πανδημία που απειλεί τη ζωή μας, από την ολομέτωπη επίθεση στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις μας, από την καπιταλιστική κρίση και την υποχώρηση του λαϊκού κινήματος. Η γυναίκα είναι όπως πάντα, το πρώτο θύμα του πολέμου που έχει εξαπολύσει το σύστημα εναντίον του λαού.
Η ανεργία, η τηλεργασία, η μερική απασχόληση τσακίζουν τις γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων. Τις κλείνουν στο σπίτι, στην αθλιότητα του νοικοκυριού, περιορίζουν την οικονομική τους ανεξαρτησία, τις κρατούν μακριά από την ταξική πάλη. Έτσι, γίνονται πιο εύκολα θύματα κάθε είδους βίας που πηγάζει απ’ το σύστημα και μολύνει τις ανθρώπινες σχέσεις. Οι γυναικοκτονίες και οι βιασμοί αυξήθηκαν τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα την περίοδο της πανδημίας. Η φασιστικοποίηση πολλαπλασίασε τις φωνές που δικαιολογούν την καταπίεση και την ανισοτιμία των γυναικών.
Ο εργασιακός μεσαίωνας που φέρνει η επίθεση, συνοδεύεται με ιδεολογικό αναχρονισμό. Σκοταδιστικές αντιλήψεις αναβιώνουν. Στοιχειώδεις δημοκρατικές κατακτήσεις εξανεμίζονται. Από τη μια αμφισβητείται το δικαίωμα στην άμβλωση και από την άλλη οι έγκυοι γυναίκες απολύονται.
Δεν έχουν όλες οι γυναίκες την αγωνία του μεροκάματου. Δεν είναι ενιαίος ο γυναικείος πληθυσμός. Οι γυναίκες του λαού δεν έχουν κοινά συμφέροντα με τις γυναίκες της αστικής τάξης. Οι ταξικές διαφορές τους αντικατοπτρίζονται στις διαφορές μεταξύ του γυναικείου εργατικού κινήματος και του αστικού φεμινισμού.
H ανισοτιμία της γυναίκας γεννήθηκε με την ταξική κοινωνία, συντηρείται και οξύνεται μέσα σε αυτή και θα ανατραπεί όταν πάψουν να υπάρχουν τάξεις. Το γυναικείο κίνημα πρέπει να έχει σταθερά το βλέμμα στραμμένο στην επαναστατική προοπτική, να παλεύει για τον σοσιαλισμό.
Η ανάπτυξη του γυναικείου κινήματος και η συμπόρευσή του με το εργατικό-λαϊκό κίνημα είναι επιτακτική ανάγκη σήμερα:
• για να διεκδικήσει το δικαίωμα της γυναίκας στην εργασία. Χωρίς τη συμμετοχή στην παραγωγή και την οικονομική ανεξαρτησία της, δεν μπορεί να γίνεται λόγος για γυναικεία χειραφέτηση
• για να σταματήσει την επίθεση και να διεκδικήσει δικαιώματα και όχι μετάλλαξη των αστικών θεσμών
• για να αναμετρηθεί με τον πραγματικό εχθρό που είναι η αστική τάξη και το ταξικό καπιταλιστικό σύστημα και όχι το άλλο φύλο
• για να αποκαλύψει τον αστικό αντιδραστικό αντικομμουνιστικό χαρακτήρα των «νέων» θεωριών(πατριαρχία, κοινωνικό φύλο) και το αδιέξοδο διαδικτυακών «κινημάτων» τύπου #MeToo.
• για να δείξει πως ο δρόμος της γυναικείας χειραφέτησης βρίσκεται στην πάλη για την ανατροπή του συστήματος.
Η γυναίκα που διεκδικεί τη χειραφέτησή της εντάσσεται στο κίνημα, συμμετέχει ενεργά στην ταξική πάλη.
ΑΝΤΑΡΣΥΑ: 8 Μάρτη απεργούμε και διαδηλώνουμε ενάντια στην έμφυλη καταπίεση, την εργοδοτική βία, τους (εκ)βιαστές και την κυβέρνησή τους
Τα δικαιώματα των γυναικών είναι μάχη όλων των εργατών.
Όλες/οι στην απεργιακή συγκέντρωση (1:00 μ.μ. Κλαυθμώνος-Υπ. Εργασίας) και στην απογευματινή συγκέντρωση φεμινιστικών και εργατικών συλλογικοτήτων (5:30 μ.μ. Σύνταγμα).
Η φετινή 8η Μάρτη είναι η μέρα που απεργούμε και διαδηλώνουμε με τα συνδικάτα μας μπροστά, ενάντια στην κυβέρνηση και τις πολιτικές που θρέφουν την έμφυλη καταπίεση και βία, τον σεξισμό, τον ρατσισμό, την καταστολή και την πανδημία. Μάταια η κυβέρνηση προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από υποκριτικές δηλώσεις στήριξης στο «ελληνικό metoo». Η οργή για την κυβέρνηση των Λιγνάδηδων και των Αδαμόπουλων φουντώνει στους χώρους δουλειάς, στη νεολαία, στις γειτονιές.
Η κυβέρνηση της ΝΔ, όπως και οι κυβερνήσεις πριν από αυτήν, είναι ο πρωτεργάτης στη δημιουργία των συνθηκών που αναπαράγουν την ανισότητα, τον σεξισμό και τη βία κατά των γυναικών. Το 85% των γυναικών στην Ελλάδα έχει υποστεί σεξουαλική παρενόχληση σε χώρο εργασίας, με μόλις το 6% να το καταγγέλλει και μόλις το λιγότερο από 1% να φτάνει στα δικαστήρια. Η συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους, οι ελαστικές μορφές απασχόλησης, η «μαύρη» εργασία, η διάλυση της Επιθεώρησης Εργασίας, των ΣΣΕ ή του συνδικαλισμού, η απειλή της απόλυσης, δημιουργούν ένα τοξικό περιβάλλον συμβάλλοντας στην κλιμάκωση και των σεξουαλικών παρενοχλήσεων.
Η κυβέρνηση του Μητσοτάκη, μέσα σε συνθήκες πανδημίας, αλλάζει το Οικογενειακό Δίκαιο, επιδιώκοντας να επιβάλει όρους για την επιμέλεια των παιδιών χωρίς να δημιουργεί ή/και να ενισχύει κοινωνικές δομές για τη φροντίδα και τη στήριξη παιδιών και γονέων. Η διάλυση των κοινωνικών υπηρεσιών έχει ως αποτέλεσμα την ακόμα μεγαλύτερη επιβάρυνση των γυναικών, καθώς φορτώνονται σχεδόν τα πολλαπλάσια καθήκοντα στο σπίτι, για τη φροντίδα των παιδιών, των ηλικιωμένων, των ατόμων με αναπηρίες. Στη διάρκεια των λοκντάουν εκτοξεύθηκε η ενδοοικογενειακή βία με θύματα γυναίκες και παιδιά στη συντριπτική τους πλειοψηφία.
Οι ιδεολογικές επιθέσεις του κράτους και της άρχουσας τάξης ενισχύουν τις υλικές συνθήκες που παράγουν το σεξισμό. Οι εθνικιστικές κραυγές για την υπογεννητικότητα, η καμπάνια κατά των αμβλώσεων οι αντιλήψεις για την ανωτερότητα του ανδρικού φύλου, η εμπορευματοποίηση του σώματος των γυναικών είναι διαρκές στοιχείο των ιδεολογημάτων της αστικής τάξης.
Η απάντηση στην γυναικεία καταπίεση είναι υπόθεση συλλογική, όλης της εργατικής τάξης. Τα σωματεία, η συλλογική οργάνωση είναι η πραγματική ασπίδα προστασίας απέναντι στα αφεντικά, στους πλούσιους (εκ)βιαστές. Τα αιτήματα των γυναικών για ισότητα και απελευθέρωση είναι δύναμη για τους αγώνες μας συνολικά.
Παλεύουμε, ενάντια σε κάθε διάκριση και καταπίεση με βάση το φύλο, τη φυλή, τον σεξουαλικό προσανατολισμό, για ισότητα στους μισθούς και τις συντάξεις και σταθερή εργασία, δημόσιες και δωρεάν κοινωνικές υπηρεσίες ώστε να φύγουν τα βάρη από τις πλάτες των γυναικών, για δημόσιους δωρεάν παιδικούς σταθμούς, για δημόσια ΚΑΠΗ και γηροκομεία σε κάθε γειτονιά, για δημόσιες και δωρεάν δομές οικογενειακής συμβουλευτικής, και στήριξης και προστασίας κακοποιημένων γυναικών, για το δικαίωμα των γυναικών να ελέγχουν το σώμα τους με δημόσιες και δωρεάν εκτρώσεις και αντισύλληψη.
Απαιτούμε πλήρη προστασία της μητρότητας, άδεια ανατροφής και για τους δύο γονείς και οικογενειακά επιδόματα για όλες τις οικονομικά αδύναμες οικογένειες, ντόπιες και ξένες.
Καμιά ανοχή στη βία, την σεξουαλική κακοποίηση και παρενόχληση κατά των γυναικών στους χώρους εργασίας και παντού.
Σ’ αυτήν την πάλη εμπνεόμαστε από τους μεγάλους αγώνες και κινήματα που κατέκτησαν το δικαίωμα στις αμβλώσεις στην Αργεντινή που συγκρούονται με τις επιθέσεις της δεξιάς κυβέρνησης της Πολωνίας ενάντια στο δικαίωμα των γυναικών να ορίζουν το σώμα τους. Εμπνεόμαστε και από την ιστορία του εργατικού και επαναστατικού κινήματος, από τις υφάντριες της Ν. Υόρκης μέχρι τις εργάτριες της Πετρούπολης που ξεκίνησαν την «έφοδο στον ουρανό» του 1917.
Η ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ καλεί όλα τα μέλη της, της Τοπικές και Κλαδικές Επιτροπές της, να πρωτοστατήσουν στην οργάνωση της απεργίας και της απεργιακής συγκέντρωσης την 8η Μάρτη στην Αθήνα, (Κλαυθμώνος – Υπουργείο Εργασίας 1:00 μ,μ.) σε γειτονιές και σε σωματεία που δρουν. Στηρίζει την συγκέντρωση που καλούν φεμινιστικές και εργατικές συλλογικότητες την ίδια μέρα στις 5:30 στο Σύνταγμα.