Newsroom Team Μια διαφορετική συνέντευξη παραχώρησε ο γνωστός δημοσιογράφος και παρουσιαστής της ΕΡΤ, Ανδρέας Ροδίτης, στο ένθετο RealLife της RealNews.
Ο Ανδρέας Ροδίτης μίλησε στη στήλη «Μαθήματα ζωής» για την περιπέτεια της υγείας του, μετά το κλείσιμο της ΕΡΤ, και τις δυσκολίες που αντιμετώπισε.
«Δεν θέλω να με βγάζουν από τα μικρά αγαπημένα μου. Η ζωή μού έδειξε τόσο άσχημο και σκληρό πρόσωπο στο παρελθόν, που αναγκάστηκα να γίνω «ομάδα υποβρύχιων καταστροφών». Πέρασα τόσο δύσκολα στη ζωή μου, τόσο άγρια, τόσο τραγικά, τόσο κυνηγημένα – κάποια στιγμή συμβαίνει. Το θέμα είναι αν έχεις τις αντοχές, τη δύναμη, την ψυχραιμία, την κοινωνική μόρφωση να το αντιμετωπίσεις», επισήμανε μεταξύ άλλων.
Θα ήθελες να μιλήσεις για αυτές τις δυσκολίες;
Εκτός από τη μεγάλη περιπέτεια με τον καρκίνο, που πέρασα πρόπερσι, όταν έκλεισε η ΕΡΤ για δύο χρόνια μάς τάιζε η ΜΚΟ «Αποστολή» της Αρχιεπισκοπής. Είχαμε στο σπίτι κατάκοιτο τον πατέρα μου για τέσσερα χρόνια και δεν είχαμε να πάρουμε τσιγάρα (τότε καπνίζαμε) ή λίγο ελληνικό καφέ. Ευχαριστώ πολύ τους ανθρώπους που μας βοήθησαν και εγώ πια, όταν μπορώ, όσο μπορώ, βοηθάω, δεν έχω την άνεση αλλά, αν κάποιος σήμερα δεν έχει να φάει, πρέπει να του σταθούμε. Έχω περάσει πολλά στα νοσοκομεία με τον πατέρα μου, δεν είχαμε χρήματα για αποκλειστική και κοιμόνουν δίπλα του με το κεφάλι μου στον τοίχο. Του λέγαμε ψέματα ότι είμαστε εύποροι και άνετοι. Τρώγαμε για πέντε μέρες φακές και του παίρναμε λίγο κρεατάκι, γιατί έπρεπε να τρώει και πρωτεϊνη. Έχουμε κυνηγηθεί πάρα πολύ από μια συγκεκριμένη τράπεζα για να μας πάρει το σπίτι και έχουμε ένα παρελθόν 12 δικαστηρίων. Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι είμαι ένας χοντρός, εύπορος παρουσιαστής, ενώ συνεχίζουμε να έχουμε ένα αυτοκίνητο 17 χρόνια που διαλύεται στον δρόμο σαν αυτό του Λουί ντε Φινές. Δεν ντρέπομαι για αυτά και τα θεωρώ μεγάλη τιμή και καμάρι. Με αγωνία περιμέναμε κάθε 16 του μήνα να έρθει η κούτα με τα προϊόντα. Μέσα είχε πάσης φύσεως όσπρια, μακαρόνια, τρία γάλατα εβαπορέ, ένα μικρό μπουκαλάκι λάδι και είχε και δύο σοκοφρέτες, τις οποίες κόβαμε σε μικρά κομμάτια και τις τρώγαμε σαν γλυκό κάθε απόγευμα με τη γυναίκα μου. Χωρίς την γυναίκα μου, ο πατέρας μου δεν θα ήταν σπίτι μας, γιατί θα μπορούσε να μου πει ότι δεν παντρεύτηκε εκείνον. Του φέρθηκε σαν κόρη του. Περάσαμε πολύ δύσκολα. Ήταν δικαιολογημένος ο καρκίνος μου. Στην αρχή είπα, «γιατί σε μένα;”. Το γνωστό της αυτολύπησης. Όταν κάποιοι φίλοι και γιατροί μού το είπαν να μην πέσω στην αυτολύπηση, κατάλαβα ότι είναι λογικό που έπαθα καρκίνο μετά από όλα αυτά. Η γυναίκα μου τη γλίτωσε γιατί είναι πολύ νεότερη μου.
Σε όλο αυτό εντοπίζω πολλή δύναμη…
Και εγώ δεν το ήξερα ότι έχω αυτή τη δύναμη. Έμεινα 65 ημέρες στο νοσοκομείο, με μια πληγή 21 πόντων, χωρίς νεφρό, πήγα και μόνταρα γιατί πίστευα ότι είναι στα καθήκοντά μου και γιατί δεν μπορώ να κάθομαι και να πονώ για τρεις μήνες.
Υπήρξαν άνθρωποι που σε στήριξαν;
Με στήριξε πάρα πολύ ο Σπύρος Παπαδόπουλος και δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό. Ο Σπύρος πάει στα νοσοκομεία και στηρίζει οικονομικά ανθρώπους που τον χρειάζονται. Είναι ένα πολύ ιδιαίτερο πλάσμα. Μου βρήκε τον γιατρό μου, με στήριξε και του χρωστάω πάρα πολλά