Κακές νέες συνήθειες

Η αλήθεια είναι ότι πάψαμε να βγαίνουμε στα μπαλκόνια για να τους χειροκροτήσουμε. Δεν βγήκαμε δα και πολλές φορές. Δύο; Τρεις;

Του Παντελή Μπουκάλα

Και τα διεθνή πρακτορεία ειδήσεων, άλλωστε, έχουν πολύ καιρό να φέρουν στη μικρή οθόνη μας ανάλογες εικόνες από άλλες χώρες. Και αν δεν πέφτω έξω, εκτός από εικόνες ευγνωμοσύνης έχουμε επίσης πολύ καιρό να δούμε στιγμιότυπα ψυχικής αντίστασης, ανθρώπους να παίζουν τένις από τη μία ταράτσα στην άλλη, μουσικούς στα μπαλκόνια, κι ό,τι άλλο σκαρφιζόμασταν για να σπάσουμε τον πανδημικό κλοιό.

Στο τρίτο κύμα της πανδημίας πια, όλα είναι διαφορετικά. Δηλαδή πολύ πιο άσχημα. Υγειονομικά, οικονομικά, ψυχολογικά. Οι θάνατοι, παγκοσμίως, δεν θ’ αργήσουν δυστυχώς να υπερβούν τα 3.000.000, στη δε Ελλάδα τις 7.500. Να μη γίνει συνήθεια ο θάνατος, αυτό είναι το δύσκολο στοίχημα, για εμάς και για όλο τον κόσμο. Γιατί κατά τα λοιπά συνηθίσαμε να βλέπουμε τις κυβερνήσεις να αυτοσχεδιάζουν, πανικόβλητες πια, όχι απλώς αμήχανες, τη δε δική μας να θεσπίζει απαγορεύσεις που τις καταπατούν επίλεκτα στελέχη της αλλά και η ίδια της η κορυφή. Συνηθίσαμε να βλέπουμε τους λοιμωξιολόγους να διχογνωμούν δημοσίως για τα φάρμακα, για τα εμβόλια, για τα μέτρα, επιτείνοντας τη σύγχυση. Συνηθίσαμε να βλέπουμε τους αχόρταγους κυνηγούς κερδών να ανησυχούν, ακόμα και τώρα, πρωτίστως για τα οικονομικά τους συμφέροντα, ό,τι κι αν εμπορεύονται, εμβόλια ή ιδιωτικές κλίνες ΜΕΘ.

Ολες αυτές οι συνήθειες έχουν οικουμενικό χαρακτήρα. Στην πατρίδα μας ωστόσο τείνουμε να συνηθίσουμε και κάποια άλλα εξαιρετικώς δυσάρεστα πράγματα. Και κατ’ αρχάς την κυβερνητική αδιαφορία για τη φωνή όσων πολεμούν στα δημόσια νοσοκομεία υπό ασφυκτικές συνθήκες, γιατρών, βιοχημικών, νοσοκόμων, τραυματιοφορέων. Αν ο πρωθυπουργός ή ο υπουργός Υγείας, στις σποραδικές επισκέψεις τους σε νοσοκομεία, περιμένουν να μάθουν από τους διορισμένους διοικητές τι συμβαίνει, ας ρωτήσουν καλύτερα τον καθησυχαστικό ή και επαινετικό καθρέφτη τους.

Αντί η αδιαφορία αυτή, ήδη μειωτική και προσβλητική, να μετατραπεί έστω σε συγκατάβαση, εξαλλάχτηκε σε επιθετικότητα κατά των νοσοκομειακών γιατρών. Και άρχισαν να πληθαίνουν οι διώξεις εναντίον όσων είχαν τη «λαθεμένη» ιδέα ότι το ίδιο τους το λειτούργημα τους επιβάλλει να γνωστοποιήσουν, έγκαιρα και υπεύθυνα, πως τα πράγματα στο ΕΣΥ είναι δραματικά. Στην κραυγή αγωνίας, η απάντηση ήταν εκδικητικές απολύσεις, πειθαρχικές διώξεις, κλήσεις από τον εισαγγελέα. Ωστε «εχθροί του λαού» οι ήρωες

Πηγή: Καθημερινή