Newsroom Team Η αναγνώριση της Γενοκτονίας των Αρμενίων από τον νέο Αμερικανό πρόεδρο Τζο Μπάιντεν ήταν και αυτή αναπόφευκτη. Συνιστά την κλιμάκωση της αντίδρασης των Αμερικανών στη λυκοφιλία Ερντογάν – Πούτιν, υπονομευτική για το ΝΑΤΟ, άρα και για την αμερικανική ηγεσία του.
Του Παντελή Μπουκάλα
Στην οικουμενική σκηνή θα υπάρχουν σίγουρα κάποιοι ηγέτες που νοστάλγησαν ήδη την ηγεμονία του ανεκδιήγητου Ντόναλντ Τραμπ. Και μάλλον δεν πρόκειται για τους φανατικότερους οπαδούς της δημοκρατίας. Ανάμεσά τους είναι οπωσδήποτε ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, που δεν μπορεί παρά να ένιωθε «ένας από τους λίγους κορυφαίους παίκτες» όποτε ο Τραμπ έπλεκε το εγκώμιό του. Με την πεποίθηση του «κορυφαίου οικονομολόγου», άλλωστε, ο Ερντογάν καταβαράθρωσε την οικονομία της χώρας του. Με την αυτοφενακιστική βεβαιότητα του «κορυφαίου πολιτικού σκακιστή», εκτέθηκε ταυτόχρονα σε πολλά μέτωπα, πολεμικά και πολιτικά. Ηταν αδύνατο να μην αρχίσει να θερίζει κάποια στιγμή τις θύελλες που αναπόφευκτα προκάλεσε η σπορά των ανέμων του.
Η αναγνώριση της Γενοκτονίας των Αρμενίων από τον νέο Αμερικανό πρόεδρο Τζο Μπάιντεν ήταν και αυτή αναπόφευκτη. Συνιστά την κλιμάκωση της αντίδρασης των Αμερικανών στη λυκοφιλία Ερντογάν – Πούτιν, υπονομευτική για το ΝΑΤΟ, άρα και για την αμερικανική ηγεσία του. Το «αναμείνατε στο ακουστικό σας», που καθυστέρησε επί τρίμηνο την τηλεφωνική επαφή των δύο προέδρων, ήταν χαμηλής συμβολικής αξίας. Η πρόσφατη έκθεση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ για την τραγική κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Τουρκία είναι ένα ετήσιο τελετουργικό που συγκινεί το ερντογανικό καθεστώς όσο και η «ενόχληση» της Ε.Ε. για τη δράση του στην Κύπρο, στο Αιγαίο, στη Μεσόγειο: ελάχιστα έως καθόλου.
Αντιθέτως, η ρητή καταδίκη από τον Αμερικανό πρόεδρο της Γενοκτονίας του 1915, με θύματα των Οθωμανών ενάμισι εκατομμύριο Αρμενίους που απελάθηκαν, σφαγιάστηκαν ή βάδισαν προς τον θάνατό τους, έχει τεράστια ηθική και πολιτική σημασία. Στα μάτια της διεθνούς κοινότητας, που το βλέμμα της είναι πάντα στραμμένο στην Ουάσιγκτον, αυτή η τόσο αργοπορημένη αναγνώριση ισχύει όσο η αναγνώριση της Γενοκτονίας από δεκάδες άλλες χώρες. Να αναιρεθεί από κάποια επόμενη αμερικανική ηγεσία είναι αδύνατο. Να λειτουργήσει παραδειγματικά για κράτη που μέχρι τώρα αδιαφορούν, είναι πιθανότατο.
Ισως τις επόμενες ημέρες οργανωθούν «αυθόρμητες» λαϊκές αντιδράσεις στην Τουρκία. Ο σωβινισμός όμως, μορφοποιημένος σαν νοσταλγία του αυτοκρατορικού μεγαλείου, δεν μπορεί να σιτίζει εσαεί ένα λαό που βυθίζεται στην ανέχεια. Οσο για τη διαβεβαίωση του Μεβλούτ Τσαβούσογλου, ότι «τα λόγια δεν αλλάζουν και δεν ξαναγράφουν την Ιστορία», ακούγεται εξαιρετικά προκλητική στα χείλη του εκπροσώπου ενός καθεστώτος άκρως αναθεωρητικού.
πηγή: Καθημερινή