ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΤΣΕΡΕΜΕΓΚΛΗΣ Για να είμαι ειλικρινής κε Φελλούμπουρα, άλλα ήθελα να γράψω, αλλά δείχνω αυτοσυγκράτηση σκεπτόμενος. Η σκέψη μου αυτή, του κάπως ώριμου προς σιτεμένου, χωρίς να δίνει συγχωροχάρτια στην βλακεία, αφήνει ένα περιθώριο στην πιθανή άγνοια. Άλλωστε δεν γνωρίζουν όλοι τα πάντα, συχνάκις δε για έναν περίεργο λόγο ανδρώνεται και η λήθη στα μυαλά κάποιων ανθρώπων, για πράγματα που έζησαν ή άκουσαν πως συμβαίνουν.
Ας κρατήσουμε την άγνοια όμως ως κάτι πιο ελαφρύ, που στην ουσία δεν είναι και τόσο.
Στα πίσω χρόνια, τα όχι και πολύ μακρινά, όταν έπεσε το έρεβος της ανεργίας, της χρεωκοπίας και της πείνας για πολλούς από τους συμπολίτες μας, ανάμεσα στα δύσκολα και καθημερινά πράγματα των ανθρώπων αναπτύχθηκε και ένα ισχυρό κίνημα υποστήριξης της ανά την επικράτεια φτώχειας και δυστυχίας. Της έλλειψης καθημερινών μέσων επιβίωσης από ανθρώπους που μέχρι πριν λίγο και νοικοκυρεμένοι ήταν, και δουλευτάδες, και ενεργοί πολίτες και γαλαντόμοι στα οικογενειακά τους καθήκοντα.
Έλα όμως που κάποιοι δεν ήθελαν να είναι έτσι τα πράγματα για τους πολλούς παρά μόνο για τους λίγους και τους ημέτερους;
Εκεί λοιπόν ήρθε η ανθρωπιά να νικήσει και την άγνοια και την αδιαφορία και την ιδιώτευση. Εκεί πολλοί άνθρωποι, εργαζόμενοι επισφαλώς ή ασφαλώς, άνεργοι, νοικοκυρές καμιά φορά και άστεγοι ή χρεοκοπημένοι, δούλεψαν αμισθί για να γίνουν το στήριγμα στους συνανθρώπους τους. Την πράξη τους αυτή, την επιλογή ,την βάφτισαν αλληλεγγύη, προσφορά ανιδιοτελή και φυσικά σε καμιά των περιπτώσεων δεν την έκαμαν για να διευρύνουν τον κύκλο γνωριμιών τους ή να επενδύσουν στο μέλλον προς όφελος τους. Το έκαναν έτσι, γιατί έτσι πρόσταξε η ανθρώπινη καρδιά τους και όχι καμιά ύστερη σκέψη στο μυαλό τους.
Σου βάζω δύσκολα το ξέρω, λέω και κάτι λέξεις που για να καταλάβεις πρέπει να ανοίξεις λεξικό και που να είναι χωμένο τώρα το ρημάδι; Αλλά έτσι έχουν τα πράγματα. Κάποιοι σκαρώνουν φάρσες στο γυαλί και πέφτουν λεφτά από το ταβάνι όταν κάποιοι άλλοι σκαρώνουν δίκτυα προσφοράς, αμισθί οι άθλιοι.
Αμισθί, και χωρίς βλέψεις σε νέους κύκλους γνωστών προς πιθανό καλοβόλεμα. Αμισθί και από το υστέρημα τους για να χορτάσουν πεινασμένα παιδιά, να γιατροπορευτούν γερόντια, να ντυθούν μανάδες για να πάνε να ξεσκατίσουν τίποτα γκλάμουρους στέκια όπου στήνονται φάρσες για να χασκογελάνε κάθε λογής τσόλια και να κονομάνε κάθε είδους φελλοί, που αμετροεπείς ( ωχ το δυσκόλεψα πολύ) θα έρθουν μια των ημερών να τους σηκώσουν και το δάκτυλο γιατί δεν έχουν δουλειά. Κι αφού δεν έχουν μπορούν ελεύθερα να μετατραπούν σε κανονικούς σκλάβους για να μην πιάνουν και τον τόπο άδικα χωρίς να προσφέρουν.
Το κλείνω εδώ γιατί φορτώνω και η ηλικία μου δεν επιτρέπει τόσες εξάρσεις, με μια και μόνη φράση και ότι καταλάβεις κατάλαβες .. ο τσάμπας αγόρι μου πέθανε κι ο γιος του δεν μας δίνει..
Μην ψάξεις λεξικά, δεν την γράφουν. Είναι γραμμένη στα πεζοδρόμια που δεν τα έβαλαν στην άκρη του δρόμου τυχαία. Βρίσκονται εκεί για να ξαποσταίνουν εκείνοι που μοχθούν για ένα κομμάτι ψωμί αγωνιζόμενοι στην καθημερινότητα τους και όχι για να στεγνώνουν οι φελλοί από τα σάλια στα αφεντικά τους.
Άμε τώρα στο καλό άμε και ινσταγκραμίσου μην και χάσει η Βενετιά βελόνι..