ΣΠΥΡΟΣ ΣΙΔΕΡΗΣ Μ’ αυτόν τον στίχο, τον πρώτο του «ύμνου» της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου του Ι. Μεταξά να τριβελίζει το μυαλό σηκώθηκα σήμερα αχάραγα. Δεν μπορώ με τίποτα να θυμηθώ αν έβλεπα εφιάλτη ή σκηνές από το «χαρούμενο ξεκίνημα».
Σίγουρα δεν εμπνεύστηκα ούτε από τα δελτία ειδήσεων των εγχώριων καναλιών ούτε από τα πρωτοσέλιδα των περισσότερων εφημερίδων, αν κι εδώ που τα λέμε θα ταίριαζε απόλυτα στην ειδησεογραφική τους παραγωγή ο «ύμνος» αυτός.
Τελευταία φορά που άκουσα αυτόν τον «ύμνο» ήταν πριν αρκετά χρόνια ξαναβλέποντας την ταινία των Κατσουρίδη-Γλυκοφρύδη, «ο Θανάσης στη χώρα της σφαλιάρας» με τον μοναδικό Θανάση Βέγγο.
Μου πήρε αρκετή ώρα και χρειάστηκα και δεύτερο καφέ για να καταλάβω για ποιο λόγο με πήρε η «χαρά». Τόσες επιτυχίες μαζεμένες από κυβέρνηση και αντιπολίτευση είχε να δει η χώρα από την εποχή του Βενιζέλου.
Πως να μην χαίρεσαι που πάνω από 4-5 εκατομμύρια έχουν εμβολιαστεί, κι ας είναι στα χαρτιά και στις πλατφόρμες οι εμβολιασμοί;
Πως να μην χαίρομαι που πλησιάζοντας τα 60, θα εμβολιαστώ με τους 30ρηδες; Η πανδημία και η κυβέρνηση φέρνει πιο κοντά τις γενιές κι αυτό είναι μοναδικό επίτευγμα.
Πως να μην είμαι χαρούμενος μετά την επιτυχημένη διαχείριση της πανδημίας με τους 11.000 νεκρούς, αφού ακόμα είμαι ζωντανός ανάμεσα σας κι όχι από τους άτυχους και «απρόσεκτους»;
Πως να μην είμαι χαρούμενος που θα ψηφίσει η θεία από το Σικάγο, αλλά δεν θα γίνει Έλληνας ποτέ, ο μετανάστης που ζει, εργάζεται, πληρώνει φόρους και παράγει στην Ελλάδα επί χρόνια;
Πως να μην χαίρομαι που δεν είμαι τεμπέλης, αφού δεν έχω διδακτορικό; Δεν ξέρω βέβαια τι θα γινόταν αν είχα δικτατορικό.
Πως να μην είμαστε χαρούμενοι αφού φροντίζουν για την ασφάλεια μας προσλαμβάνοντας αστυνομικούς και αφήνουν σε μας την ευθύνη για την υγειά μας που ξέρουμε καλύτερα;
Πως να μην χαίρομαι που η κυβέρνηση προστάτεψε με το ακαταδίωκτο τα μέλη των ειδικών επιτροπών για την πανδημία που μας οδήγησαν σ’ αυτό το επιτυχημένο αποτέλεσμα της διαχείρισης της με μόνο 11.000 νεκρούς, από τους ψεκασμένους που θέλουν σώνει και καλά να μάθουν ποιος και με ποιον τρόπο λάμβανε τα περιοριστικά μέτρα για τη σωτηρία μας;
Πως να μην χαίρομαι που για όλα τα κακά κι ανάποδα που συμβαίνουν στη χώρα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ κι ας κυβερνά η Νέα Δημοκρατία;
Πως να μη χαίρομαι που ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει ότι μπορεί για να νιώθει ενοχικά με όλα αυτά που κατά διαστήματα εκστομίζουν τα στελέχη του;
Για όλα αυτά χαίρομαι. Γι αυτό μου ήρθε στο μυαλό εκείνος ο στίχος: «γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελά πατέρα;».