ΝΙΚΟΛ ΛΕΙΒΑΔΑΡΗ Ο πρώτος πρόεδρος που φωτογραφήθηκε μπροστά σε φράχτη ήταν ο Ντόναλντ Τραμπ. Ξόδεψε 15 δις δολάρια, επέκτεινε κατά 52 μίλια τον οχυρωματικό φράχτη των περίπου 700 μιλίων στα σύνορα ΗΠΑ-Μεξικού που είχε ξεκινήσει επί θητείας Μπους, του πατρός, και είπε ότι αυτό ήταν το όραμά του για να κάνει «την Αμερική μεγάλη ξανά»: Να αφήσει έξω από τα σύνορα τους «κακούς μετανάστες» που «έκλεβαν τις δουλειές των καλών αμερικανικών, κι έφερναν βία, έγκλημα και ναρκωτικά».
Αυτόν τον φράχτη τον είπαν και Τείχος των Νεκρών. Υπολογίζεται ότι πάνω από 7.000 άνθρωποι έχασαν την ζωή τους στα ηλεκτροφόρα σύρματα, στα γύρω κανάλια με τα τοξικά απόβλητα, ή από τις σφαίρες της Border Patrol.
Ο διάδοχος του Ντόναλντ Τραμπ, ο Τζο Μπάιντεν, σταμάτησε την επέκταση του φράχτη σχεδόν με το που μπήκε στον Λευκό Οίκο. Ηταν από τις πρώτες αποφάσεις που υπέγραψε.
«Θεωρώ ότι είναι αντιπαραγωγικό για την ασφάλειά μας, αντιπαραγωγικό για το ποιοι είμαστε ως χώρα – και, κυρίως, για το ποια σχέση έχουμε ως έθνος με την μετανάστευση», είπε.
Ο δεύτερος πρόεδρος που φωτογραφήθηκε μπροστά σε φράχτη ήταν ο Αντώνης Σαμαράς. Ως πρόεδρος της ελληνικής κυβέρνησης έχρισε, επίσης, τον φράχτη του Εβρου προσωπικό πολιτικό στοίχημα και έργο εθνικής πνοής. Είχε όραμα, πάθος και την δική του άποψη περί πατριωτισμού: «Οι θεωρίες», έλεγε, «ότι θα πρέπει να τον ρίξουμε, ώστε να μπαίνουν μέσα οι λαθρομετανάστες και να τους παρέχουμε νοσοκομειακή και ασφαλιστική κάλυψη, είναι κάτι το οποίο δεν πρόκειται ποτέ να επιτρέψει ο ελληνικός λαός».
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν επέλεξε τον δρόμο του Μπάιντεν – επέλεξε μοντέλο Τραμπ και Σαμαρά. Βρήκε στον φράχτη το δικό του εθνικό αφήγημα, έχτισε πάνω του τον πρώτο θρίαμβο του έθνους επί των αλλοφύλων τα τελευταία 200 χρόνια, και μαζί έχτισε και το προσωπικό πολιτικό του έπος. Τούτου δοθέντος, όρισε και την ενίσχυση του φράχτη περίπου ως το νέο εθνικό όραμα: «Είναι το ελάχιστο που μπορούσαμε να κάνουμε για την ασφάλεια των συνόρων και για να αισθάνονται οι πολίτες του Έβρου πιο ασφαλείς» είπε, και έδωσε την εντολή επέκτασης.
Παρεμπιπτόντως όμως, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν φωτογραφήθηκε ποτέ δίπλα στον φράχτη. Άφησε την Κατερίνα Σακελλαροπούλου να γίνει η τρίτη πρόεδρος που μετέτρεψε τα Τείχη των Νεκρών σε εθνικό φόντο.
Ενδεχομένως διότι δεν είχε ακούσει εκείνο που είχε πει κάποτε ο Μιτεράν – ότι πολιτική είναι η διαχείριση των συμβόλων.
Ενδεχομένως επίσης και γιατί κανείς δεν είχε μεταφέρει στην Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας, όσα έγραφε τον Γενάρη του 2015 – στις εποχές… δόξας του φράχτη – στην «Καθημερινή» ο Σταύρος Τζίμας:
«Ένα τετράχρονο κορίτσι από τη Συρία γίνεται αντιληπτό κοντά στα σύνορα από έναν πενηντάχρονο αγρότη. Τον οδηγεί στο μέρος όπου κείτεται ένας νεκρός άντρας — ο πατέρας του. Είχε μείνει δίπλα του περίπου 10-12 ώρες, στην ομίχλη και την παγωνιά. «Ήθελε ο Θεός να ζήσει αυτό το παιδί. Εάν δεν το έβλεπα και είχα απομακρυνθεί, δεν θα άντεχε το τσουχτερό κρύο και τη φοβερή υγρασία το βράδυ», δήλωσε ο αγρότης. «Εγώ έχω ζώα και ζω στον κάμπο. Είμαι συνηθισμένος σε τέτοιες εικόνες. Έχω βρει πολλούς νεκρούς. Πέρυσι βρήκα πνιγμένα δυο παιδάκια. Νωρίτερα, έναν άλλον άντρα πεθαμένο στη σκοπιά ενός εγκαταλελειμμένου στρατιωτικού φυλακίου και μάλιστα το πτώμα του το είχαν φάει τα ποντίκια και οι αλεπούδες. Ζούμε πολλά τέτοια εμείς εδώ στον Έβρο, μη βλέπετε που δεν μαθαίνονται. Αυτό το ποτάμι είναι το ποτάμι της ντροπής για τον πολιτισμό μας…» (Η Καθημερινή, 6.1.2015)…