ΠΑΝΟΣ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ Ήταν ημέρα ανεξαρτησίας, και εορτασμός δευτέρου εμβολιασμού, καθώς η Φαραώνα υπέστη δεύτερον εγκεντρισμόν και ο Σταμάτης μας προσέφερε μίαν κούρσαν εις τα όρια του θεοφρούρητου κουλά.
Κουλάς ή Κούλε ή Γουλάς, η Γλα είναι οθωμανιστί το κάστρον και κουλαΐται οι κάτοικοί του.
Αισθανόμουν, μετά πολύμηνον εγκλεισμόν ωσάν να με έβγαζαν από το μεταλλικό φέρετρο που ονόμαζαν οι παλαιοί Σιδηρά Παρθένο (Iron Maiden) και ήμουν όλο αχ και βαχ ,όπως κάθε πολίτης που υπέφερε από Μνήμη (η οποία, όπου και να την αγγίξεις, πονεί, κατά τον Ποιητή).
Αυτή την φορά,κοινός προορισμός ήταν το μεσότειχος της πολιτείας,ήτοι η Ακρόπολις από το υπαίθριο κουτούκι «Μακεδονικός»έως τον οθωμανικό πύργο της Αλύσεως.
Καθήσαμε απέναντι από την πύλη της Άννας της Σαβοΐας ήτοι της Παλαιολογίνας του έτους 1356 την οποία επέβλεψε ο καστροφύλαξ Χαμαετός και σημαδεύει το σημείο απ΄όπου ήταν προσιτή η ύπαιθρος χώρα της λοφώδους Θεσσαλονίκης και μπαινόβγαιναν οι κάτοικοι.
Τα μπλαστρώματα του τείχους εμφανή, το ίδιο και οι πύργοι και πρόβολοι, αν και σχετικά ολιγοι ήσαν οι ονομαστοί, όπως ο πύργος του Λαπαρδά που τον συνέκτισε ο μιξοπόλιος Προσουχ (ασβός) κατέναντι των καλουμένων «αγίων» Τσιτσάνεως και Μουσχουντή των νεομαρτύρων, κόντρα στα παώνια στο Τσαούς Μαναστίρ.
Το μεσότειχος έγινε διαβόητο το 1345, στην εξέγερση των Ζηλωτών που κατακρήμνισαν από τα μπεντένια το άνθος των ευγενών της πόλης και ελάχιστοι τηνε γλυτάρανε ,όπως ο Καβάσιλας που τον έκρυψαν οι κουλαΐτες.
Το ότι οι Ζηλωτές επίταξαν μονές και εισοδήματα φαντασίωσε τις επαναστατημένες καρδιές του 20ου αιώνος που οραματίστηκαν μία «κομμούνα της Θεσσαλονίκης» που επικράτησε επτά χρόνια στην πόλη, ενώ ήταν ένα κίνημα υπέρ του βασιλέως και εναντίον του Κατακουζηνού που οι κάτοικοι σιχαίνονταν, μαζί με τον Γρηγόριο Παλαμά, που παρέμεινε επτά χρόνους κατ΄ονομα μητροπολίτης. Εξάλλου και ο λαϊκός ήρως Μανουήλ Παλαιολόγος, ο ενισχύσας την άμυνα της Πόλεως κυκλοτερώς με αμυντήρια, επίσης φορολογησε αργότερα αγριως τα μοναστήρια και δεν μάτωσε μύτη.
Το τείχος είχε ακόμη και επιπόλαια μερεμέτια. Αλλά όποτε το προσεγγίζω, προτιμώ να συνυπάρχω με τον Αστραπύρη, τον Ανδρέα Παλαιολόγο, τον οιηματία Απόκαυκο και το σόι του Διαβασημέρη, τους χαμάληδες του λιμανιού και τα δεκαπέντε καλογεράκια του Μακαρίου Χούμνου που ησύχαζαν στη Νέα Μονή.
