anilikos Όταν ο εκπρόσωπος της πολιτικής προστασίας μιας χώρας με ευθύτητα ανακοινώνει πως “ήμασταν άτυχοι”, ένα έρχεται στο μυαλό. Από τύχη ζούμε, αναπνέουμε, γιατροπορευόμεθα και γενικά από τύχη επιβιώνουμε στην Ελλάδα της ανέκφραστης “συγνώμης” και της ανέμελης εκδρομής του σαββατοΚύριακου.
Για τη Μήδεια, έφταιγε ο Αγαμέμνονας. Για τη “Μήδεια” έφταιγε το δασαρχείο, η περιφέρεια, το κακό το ριζικό μας αλλά τον λογαριασμό – τηλεφωνικό και φουσκωμένο – στα πενταψήφια της ανάπτυξης, τον πλήρωσαν οι πολίτες που για μέρες δεν είχαν ρεύμα.
Τότε ήταν ο πρωτοφανής χιονιάς για την καρδιά του χειμώνα. Τώρα είναι η “άτυχη” στιγμή ενώ τρέχει η αντιπυρική περίοδος που ξεκινά από 1η Μαΐου. Και θα μου πει ο άλλος πως δεν ειδοποίησε η πύρινη λαίλαπα.
Ζούμε ένα βήμα πριν να, ως άλλοι βασιλιάδες του μεσαίωνα, καίμε στην πυρά τους αστρολόγους μας που έκαναν λάθος πρόβλεψη και πήραμε λάθος απόφαση. Πάντα φταίει ο άλλος, ο ειδικός και ο σύμβουλος. Ποτέ ο βασιλιάς Ήλιος.
Για τη “Μήδεια” που είχε προειδοποιήσει το αστεροσκοπείο; Πάλι άτυχοι. Και στην πανδημία δηλαδή δεν είναι ότι δεν είχαμε στατιστικά μοντέλα να δώσουν πρόγνωση κρουσμάτων, ακόμα και με βάση την “κόπωση” των πολιτών. Άτυχοι κι εκεί. Πάλι άλλος έφταιγε. Ακόμα και στον Ιάσωνα, κάποιος άλλος, ακαθόριστα άγνωστος έφταιξε. Ποιος θα το μάθει άλλωστε αν δεν αναμοχλευτεί.
Τυχεροί είμαστε μόνο όταν πηγαίνουμε διακοπές τα σαββατοΚύριακα – ενώ φλεγόμεθα γενικώς και ειδικώς – και ο εμβολιασμός προχωράει με εμβόλια που περισσεύουν και που ο κόσμος με κίνδυνο ζωής, κάνει γιατί έχει πνιγεί στην ερυθρά θάλασσα αναμένοντας τη διάνοιξη του Μωυσή που απλώς πετάει πετραδάκια κάνοντας γκελ σε ανάπτυξη δίχως αντίκρισμα. Βυθισμένη κι αυτή.
«Η τύχη δεν κατασκευάζεται, αν και η οργάνωσή της σε κάποιο χώρο εν αγνοία μας συντελείται.»
Έγραψε ο Ελύτης στο Εκ του πλησίον.
Εν αγνοία μας είμαστε άτυχοι; εν αγνοία μας εξελέγησαν όσοι κυβέρνησαν; αυτοί που τώρα κυβερνούν; οποίοι θα κυβερνήσουν;
Η αξιοπιστία ενός κράτους φαίνεται στα μικρά, καθημερινά και όσα ντόμπρα με φιλότιμο αντιμετωπίζει. Δεν είναι ντροπή η ανάληψη ευθύνης. Ντροπή είναι η διαρκής αποφυγή και ρίψη ευθυνών, αντί ύδατος, σε “φωτιές” που καίνε δεκαετίες.
Από τύχη ζούμε, από λάθη χάσαμε.