ΝΙΚΟΛ ΛΕΙΒΑΔΑΡΗ Μοιάζει πια με… ανεκπλήρωτο πολιτικό έρωτα. ‘Η τουλάχιστον, κάποιοι θέλουν να μοιάζει έτσι. Ο αστικός μύθος της εποχής – εποχής διακυβέρνησης Μητσοτάκη – θέλει τον Αλέξη Τσίπρα και τον Γιώργο Παπανδρέου σε μυστικό πολιτικό δεσμό. Με διάρκεια, βάθος και στρατηγική προοπτική.
Το πρώτο βήμα, λέει, έγινε στην Συμφωνία των Πρεσπών. Τότε που οι μακεδονομάχοι κατέκλυζαν το Σύνταγμα και τα πέριξ, που ο Γιώργος Παπανδρέου επαναβεβαίωνε, κόντρα στο ρεύμα, την πάγια θέση του υπέρ λύσης στο Μακεδονικό, και που καθόταν επί μιάμισι ώρα στο Μαξίμου να το κουβεντιάσει με τον Αλέξη Τσίπρα. Τότε, λέει, άνοιξαν οι πρώτοι δίαυλοι.
Μετά, με τον Αλέξη Τσίπρα στην αξιωματική αντιπολίτευση πια και με τον Γιώργο Παπανδρέου συνεπιβαίνοντα στο – μικρό πλέον – κληροδότημα του ΠΑΣΟΚ, το ΚΙΝΑΛ, ήρθαν οι αβρότητες της αμοιβαίας δικαίωσης. ‘Η τουλάχιστον, έτσι ερμηνεύθηκαν. Ο Γιώργος Παπανδρέου είπε ότι ο Αλέξης Τσίπρας είναι «συμπαθής» και «χαρισματικός». Κι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, όταν σε μια συνέντευξή του στον Alpha ρωτήθηκε εάν το πρόγραμμα «Μένουμε Ορθιοι» θυμίζει το περίφημο «λεφτά υπάρχουν», απάντησε πως «θα δικαιωθεί ο Γιώργος Παπανδρέου». Δεν ήταν μια τυχαία απάντηση, είπαν πολλοί τότε.
Υστερα ήρθε η προοδευτική διακυβέρνηση. Αμφότεροι, από διαφορετική αφετηρία, τάχθηκαν υπέρ της, και ο κύβος ερρίφθη. Το «ΒΗΜΑ» έγραψε ότι Τσίπρας και Παπανδρέου συνομιλούν τακτικά, προωθούν από κοινού το εγχείρημα της προοδευτικής διακυβέρνησης και σχεδιάζουν να συγκροτήσουν «αντι-νεοδημοκρατικό μέτωπο».
Αμφότερες οι πλευρές διέψευσαν κατηγορηματικά – και ειδικά ο Παπανδρέου οργισμένα. Αλλά τώρα, ήρθε και η Σοσιαλιστική Διεθνής. Κατά τις πληροφορίες που δημοσίευσαν χθες τα parapolitika.gr, και αναπαρήχθησαν εμπλουτισμένες από πολλά μέσα, ο Γιώργος Παπανδρέου έχει προσκαλέσει τον Αλέξη Τσίπρα να γίνει μέλος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, το deal έχει σχεδόν κλείσει, και οι επίσημες ανακοινώσεις θα γίνουν πανηγυρικά τον Σεπτέμβριο.
Οι διαψεύσεις ήρθαν και πάλι ακαριαία, με ανάλογη οργή, αλλά το επόμενο σίκουελ μάλλον δεν απέχει πολύ. Η συζήτηση που γινόταν χθες το βράδυ σε πολλά δημοσιογραφικά γραφεία ήθελε τον Γιώργο Παπανδρέου αντιπρόεδρο σε μια «εναλλακτική προοδευτική συμμαχία» που σχεδιάζει ο Τσίπρας. Με ποιους ακριβώς την σχεδιάζει και ποιος θα είναι ο πρόεδρος κανείς δεν είπε, οι λεπτομέρειες όμως ποτέ δεν χάλασαν την καλή πολιτική μυθολογία.
Το πρώτο περίεργο είναι ότι αυτή η μιντιακή «αναθέρμανση» της σχέσης Γιώργου – Αλέξη συμβαίνει πάντα σε συγκυρίες καμπής είτε για το ΚΙΝΑΛ, είτε για τον ευρύτερο προοδευτικό χώρο. Και ωθεί, όχι αδίκως, αρκετούς στο συμπέρασμα ότι βολεύει πάρα πολύ όσους θα ήθελαν να «κάψουν» το εγχείρημα της προοδευτικής διακυβέρνησης. Είτε ενεργοποιώντας τα αντι-ΣΥΡΙΖΑ αντανακλαστικά της παλαιάς εκλογικής βάσης του ΚΙΝΑΛ, είτε ενεργοποιώντας τα αντι-ΠΑΣΟΚ και αντιπαπανδρεϊκά αντανακλαστικά του σκληρού πυρήνα της Κουμουνδούρου.
Το δεύτερο περίεργο είναι ότι συμβαίνει επίσης σε timing τέτοιο, που είτε στριμώγνει, είτε ακυρώνει την πρόεδρο του ΚΙΝΑΛ. Ο Αλέξης Τσίπρας στην Σοσιαλιστική Διεθνή σ’ αυτή την συγκυρία, με τις ευλογίες Παπανδρέου, είναι ό,τι χειρότερο για την Φώφη Γεννηματά. Και ό,τι καλύτερο για τον Ανδρέα Λοβέρδο και την «μεταρρυθμιστική του αντιπολίτευσή» (εν είδει δυνάμει συγκυβέρνησης με την ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη).
Οσο για την πραγματική σχέση των δύο, ναι, συμβαίνει ο Αλέξης Τσίπρας και ο Γιώργος Παπανδρέου να έχουν καλή πολιτική χημεία. ‘Η, τουλάχιστον, καλύτερη από εκείνη που έχουν ο Αλέξης Τσίπρας και η Φώφη Γεννηματά. Δεν συμβαίνει όμως αυτό να τους διασφαλίζει και πολιτική, και προγραμματική συστράτευση. Τουλάχιστον όχι στο τρέχον πολιτικό περιβάλλον και σκηνικό.
Ο Αλέξης Τσίπρας κοιτά προς την κεντροαριστερά, έχει όντως ως κεντρική επιλογή του την προοδευτική διακυβέρνηση, και πιστεύει σε μια νέα ριζοσπαστική σοσιαλδημοκρατία. Αγαπάει επίσης τον Ανδρέα Παπανδρέου και δεν τον κρύβει. Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως δεν αγαπά καθόλου ούτε το brand Παπανδρέου, ούτε – πολύ περισσότερο – την διακυβέρνησή του.
Ο Γιώργος Παπανδρέου μπορεί να βρίσκει τον Τσίπρα «χαρισματικό», του χρεώνει όμως και βαρύ πολιτικό unfair στην αντιπολίτευση που άσκησε ο ΣΥΡΙΖΑ όταν ο ίδιος ήταν πρωθυπουργός. Του χρεώνει επίσης επιφανειακή προσέγγιση στην προοδευτική διακυβέρνηση και στα προσκλητήρια σύγκλισης. Οπως του χρεώνει και υπόγειες σχέσεις με τον καραμανλισμό – τον μεγάλο, πολιτικό του «εχθρό».
Κοινώς, ο Αλέξης Τσίπρας και ο Γιώργος Παπανδρέου μπορούν να συνομιλούν, μπορούν ενίοτε και να επικοινωνούν πολιτικά, και μπορούν να κάνουν υπερβάσεις. Δεν βλέπουν όμως από την ίδια οπτική – προσώρας τουλάχιστον – ούτε την προοδευτική διακυβέρνηση, ούτε την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, ούτε την αριστερά. Ο Γιώργος Παπανδρέου, άλλωστε, ήταν εκείνος που έχει πει ότι «η πραγματική πρώτη φορά Αριστερά στην κυβέρνηση ήταν το ΠΑΣΟΚ του ’81» …