ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΛΕΙΟΣ Ορισμένοι ακραιφνείς δικαιωματιστές μας, οι οποίοι εμφανίζονται μόνο όταν την ημερήσια διάταξη την καθορίζουν επιλεγμένες ΜΚΟ και άλλοι φορείς της Εσπερίας, ενοχλήθηκαν που κάποιοι χαρακτήρισαν ως ναζιστή τον Προτασέβιτς.
Αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς πρέπει να πούμε ότι ο Προτασέβιτς είναι και μπλόγκερ/δημοσιογράφος, είναι και ακτιβιστής, είναι και νεοναζί, όπως και πολλά άλλα πράγματα. Ο καθένας διαλέγει όποια πτυχή της προσωπικότητας του θέλει, ανάλογα με τον σκοπό της ανάλυσής του, ανάλογα πως αντιλαμβάνεται και τον δικό του εαυτό και τον δικό του ρόλο.
Εδώ οφείλουμε μια διόρθωση. Πράγματι όλες οι σημαντικές πληροφορίες συγκλίνουν ότι ό Προτασέβιτς συμμετείχε σε ακροδεξιές ομάδες εντός και εκτός Λευκορωσίας, στην οργάνωση πραξικοπήματος στη χώρα του, για το οποίο και διώκεται, όπως θα συνέβαινε σε κάθε χώρα, έφερε ναζιστικά σύμβολά κοκ, και όπως φαίνεται με την υποστήριξη και χρηματοδότηση από αμερικανικές υπηρεσίες.
Αυτό όμως δεν αρκεί για να τον κάνει νεοναζί, όπως δεν αρκούσε μια κόκκινη μπλούζα με τα σήματα της ΕΣΣΔ για να κάνει νεοκομμουνιστή τον αστείο τύπο που τη φορούσε, και ο οποίος τελικά αποδείχθηκε φανατικός αντικομμουνιστής. Αρκεί όμως, σε συνδυασμό με τις πολιτικές του ιδέες, για να τον κάνει φιλοναζί.
Πρέπει να ενσκύψουμε και να κατανοήσομε γιατί ο συγκεκριμένος όπως και άλλοι πολίτες στις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες εκτός Ρωσίας είναι φιλοναζί. Στις χώρες αυτές οι πολιτικές ηγεσίες που είναι φιλορωσικές όπως και οι Ρωσικές αλλά και οι Ρώσοι συνολικά θεωρούνται απόγονοι της ΕΣΣΔ και ταυτίζονται μ’ αυτήν.
Γι’ αυτό και επιλέγουν σύμβολα των αντιπάλων της Σοβιετικής Ένωσης, όπως του κάθε μορφής γερμανικού, ουκρανικού, λευκορωσικού κά. ναζισμού και αντικομουνισμού, όπως π.χ. των ορδών του συνεργάτη των ναζί Στεπάν Μπαντέρα.
Με άλλα λόγια ακολουθούν το δόγμα «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου». Πρόκειται για το ολέθριο σφάλμα που διέπραξαν οι Ιρλανδοί. Κι ας τους ρωτήσει σήμερα, ιδιαίτερα τους Ιρλανδούς ιστορικούς, πόσο τους κόστισε και πόσο το μετάνιωσαν.
Βεβαίως η τακτική «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου” που ακολούθησαν οι Ουκρανοί φιλοναζί και όπως φαίνεται ότι ακολουθούν και οι Λευκορώσοι φιλοναζί, αποτελεί μια ηχηρή διάψευση της θεωρίας των δύο άκρων, την οποίά υποστηρίζουν οι υποστηρικτές τους.
Ωστόσο οι όψιμοι δικαιωματιστές μας θα πρέπει να γίνουν λίγο πιο εύστροφοι. Πολλοί από εκείνους που στηλιτεύουν τη Δύση επειδή ενισχύει ως υποστηρικτή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων έναν φιλοναζί και επίδοξο πραξικοπηματία δεν επικροτούν τον Λουκασένκο ούτε φυσικά τον Προτασέβιτς.
Στηλιτεύουν απλά και ξεκάθαρα την υποκρισία της Δύσης, την οποία οι ίδιοι “κάνουν γαργάρα”. Μια Δύση (πλέον με τη σημασία που της έδωσε ο Όσβαλντ Σπένγκλερ) που ενδιαφέρεται υποκριτικά για τα δικαιώματα ενός καταζητούμενου, αλλά αδιαφορεί για τα δικαιώματα ενός Ασάνζ, ενός Σνόουντεν και αμέτρητου αριθμού πολιτών ιδιαίτερα γυναικών στη Σαουδική Αραβία, στο Αφγανιστάν, στο Πακιστάν και σε άλλους δημοκρατικούς «παράδεισους» για τους οποίους η Δύση αδιαφορεί επιδεικτικά ή και, όταν οι συνθήκες το επιβάλουν, εκδικητικά.
Οπότε δεν προξενεί καμία εντύπωση το γεγονός ότι οι ακραιφνείς δικαιωματιστές μας (τρομάρα τους), δεν διστάζουν να καλέσουν σε δημόσιο συμβολικό λιθοβολισμό όσων έχουν διαφορετική άποψη από τη δική τους (και βεβαίως εκείνων που θέλουν νεκρό ή ζωντανό, πάντως σιωπηλό έναν Σνόουντεν ή έναν Ασάνζ), επιχειρώντας έτσι να θέσουν σε λειτουργία το σπιράλ της σιωπής. Αν δεν το καταφέρουν οι ίδιοι συμβολικά, ίσως το καταφέρουν κάποιοι “άλλοι” πραγματικά