ΝΙΚΟΛ ΛΕΙΒΑΔΑΡΗ Τον Μιθριδάτη στην Βουλή οι μισοί δεν τον ήξεραν καν. Κι όταν τον έμαθαν, μάλλον γκουγκλάριζαν για να βρουν την ελληνική εκδοχή του Τούπακ Σακούρ. Είδαν τον κύριο με τα γυαλιά και την χωρίστρα κι έπαθαν πολιτισμικό, έως και υπαρξιακό, σοκ. Από τους άλλους μισούς, οι περισσότεροι κάπου, κάποτε, κάτι είχαν ακούσει από Ημισκούμπρια αλλά μέχρι εκεί.
Μετά ήρθε το «Για να μην τα χρωστάω» και τον έμαθαν όλοι. Ο Μιθριδάτης μπήκε στην ατζέντα του πρωινού καφέ – σε διακομματική γκάμα, από το Μαξίμου έως την Κουμουνδούρου. Οι στίχοι του 12λεπτου short music film, όπως αποκαλεί ο ίδιος το δημιούργημά του, αναλύονται καθημερινά από τα κομματικά επιτελεία μαζί με τις δημοσκοπήσεις της Metron Analysis και της Κάπα Research.
Εχει γούστο η ιστορία. Ενας 45άρης ράπερ με κοστούμι και γιλέκο ήρθε να πολιτικοποιήσει ξανά, και επιθετικά, το τραγούδι. Με ένα «μουσικό δρώμενο», ένα μουσικό ντοκιμαντέρ 12 λεπτών – αντιπεμπορικό σε διάρκεια κατά τους στοιχειώδεις κανόνες του μάρκετινγκ, και «αντικαλλιτεχνικό» κατά πολλούς και ειδικούς -, περνά γενεές δεκατέσσερις την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό, εξοργίζει, διχάζει, αποθεώνεται, κατακεραυνώνεται και σπάει τα διαδικτυακά ταμεία.
«Μια πρωθυπουργάτζα που έχει στην καβάτζα κάθε ορντινάτζα, δευτεράτζα για μπροστάντζα» και «αστεία δυναστεία που φλερτάρει επταετία, και το Σύνταγμα, ένα όνομα απλά σε μια πλατεία»: Δεν το λες και θεσμική αβρότητα, το λες όμως καλλιτεχνική ελευθερία – ενδεχομένως και πρωτοπορία.
Γιατί το έκανε; Γιατί έτσι του βγήκε.
Ο ίδιος λέει ότι «δεν είπα σε μια νύχτα από το πουθενά την ώρα που έπινα το μοχίτο ότι θα γράψω ένα κομμάτι. Μάζεψα πολύ σαπίλα όλο αυτό το χρονικό διάστημα που βιώνουμε την πανδημική συνθήκη υπό τέτοιου είδους κυβερνητικής διαχείρισης». Και για όσους θέλουν να ακούσουν και πιο πέρα από το επίκαιρο των στίχων, πρόσθεσε: «Μάλιστα, δεν είναι τα 2 χρόνια σε 12 λεπτά, κάποια σημεία είναι τα 40 χρόνια σε 12 λεπτά».
Στο δια ταύτα, ο Μιθριδάτης είναι πέντε μέρες talk of the town, έγινε θέμα στην Βουλή, και ο συμβατικός τύπος του έχει αφιερώσει τόσο χώρο όσο δεν του είχε δώσει σε όλη του την καριέρα. Οι φιλελεύθεροι αρθρογράφοι έγραψαν ότι «τον επιστράτευσε ο ΣΥΡΙΖΑ» για να «διασώσει τον Τσίπρα», και τα ΝΕΑ διέθεσαν μια σελίδα για να πουν ότι λαϊκίζει και διχάζει: «Από την αρχή μέχρι το τέλος», έγραψαν, «το μουσικό αυτό πόνημα επιχειρεί να δώσει σημερινό χαρακτήρα και περιεχόμενο σε μα πολιτική διαμάχη που η Ελλάδα προσπαθεί να αφήσει πίσω της. Αυτή που διαχωρίζει τους πολίτες στους δικούς μας και τους άλλους».
Ο,τι απ’ όλα κι εάν ισχύει ο Μιθριδάτης έγινε viral. Και χθες, πέντε 24ωρα μετά την πρώτη ανάρτησή του, το «Για να μην τα χρωστάω» έπιασε το 1 εκατομμύριο views στο YouTube. Δεν «τρεντάρισε» όμως. Επιασε το ρεκόρ του Παντελίδη στο «Σε παραδέχομαι» αλλά στα trends των social media δεν μπήκε.
Ο ίδιος λέει ότι μπορεί να φταίει ο «αλγόριθμος». Κάποιοι άλλοι λένε πως μπορεί να φταίει το ότι και τα social media έχουν… διαφημστική ψυχή – εισπράττουν διαφημιστικά έσοδα από εκείνους που μπορούν να πληρώσουν.
Μπορεί απλώς να φταίει και το ότι, σχεδόν από το πουθενά, ένας baby boomer ράπερ κατάφερε να ταράξει την πολιτική ζωή του τόπου.
Ο,τι σολάρει, άλλωστε, μπορεί να παίξει και στα μπαρ. Κι ό,τι τρεντάρει μπορεί και να πολιτικοποιήσει τους απολιτίκ. Και να τους στείλει στην κάλπη αντί για μοχίτο στην παραλία.
Οπότε, «Σους, σιωπή και σώπαινε, η TV μιλάει τώρα, είναι το πολίτευμα που έχει πια η χώρα»…