anilikos Απεργία καθηγητών στο λύκειο. Έτος 1997. Παρασκευή κι έχω φυσικοχημεία το απόγευμα στο φροντιστήριο. Κάθομαι με δύο φίλες που γνώρισα φέτος. Γελάμε, σχολιάζουμε και πετάμε ατάκες ο ένας στον άλλον για τα καθημερινά. Επικοινωνούμε με τρόπο που δεν μπορούμε ακόμα να αναγνωρίσουμε. Κι αύριο ξημερώνει Σάββατο. Ο καθένας μας με τις μαθητικές υποχρεώσεις αλλά το μεσημέρι και οι τρεις σταθερά θα δούμε Friends.
Βλέποντας τη σειρά, γελάμε, παρακολουθούμε ανεκπλήρωτους έρωτες και καθημερινότητες που ονειρευόμαστε να ζήσουμε μόλις γίνουμε φοιτητές. Γελάμε όμως. Με τη Φοίβη που το φλέγμα της σιωπηρά υιοθετούμε, με το χιούμορ Τσάντλερ που ψάχνουμε στο πρόσωπο του κάθε ατόμου που θα ερωτευτούμε. Τον γκικ Ρος που μέσα μου χτίζεται. Τη παστρικοθοδώρα Μόνικα που σίγουρα θα αποκτήσει υπόσταση στην παρέα. Τη ρομαντική Ρέητσελ με κάμποσες καρδούλες δίπλα. Ο Τζόυ μπαλαντέρ σε κάθε παρέα που από τότε γνωρίσαμε.
Και χτίζονται οι φιλίες μας πάνω σε ιδανικά που μας εμφύσησε μια απλή, καθημερινή sitcom σειρά. Φίλοι. Friends.
Τα χρόνια περνάνε και το 2004 είμαστε φοιτητές. Κάθε Σάββατο και κυριακή Τα Φιλαράκια είτε τα δούμε είτε όχι σίγουρα θα έχουν κάτι να μας προσφέρουν. Την οικειότητα που ξεκινήσαμε από το 1997. Με λίγη Νέα Υόρκη της εποχής. Με διαφορετική κουλτούρα αλλά ίδια ιδανικά. Και έρχεται το τελευταίο επεισόδιο της σειράς που, μοιραία, μας συγκινεί και μας καθηλώνει όλους. The end of an era. I know!
Δύο χρόνια μετά, ρηξικέλευθες αλλαγές σε προσωπικό επίπεδο. Τα Φιλαράκια είναι εκεί. Στον υπολογιστή. Και οι δέκα σεζόν να παίζουν νυχθημερόν. Ο υπολογιστής αγκαλιά, σαν πακέτο τσιγάρα που κάνεις για να αντιμετωπίσεις βουνά από εμπόδια. Αγκαλιά και τα Φιλαράκια. Και οι έξι πρωταγωνιστές εκεί. Να φέρνουν στοργικά μνήμες από την εφηβεία που τότε δεν φάνταζε και τόσο μακριά. Μια σειρά που ό,τι και να συνέβαινε στην πραγματική ζωή, με κάποιο μαγικό τρόπο σου έδειχνε πως ήσουν αγαπητός από κάποιους και κάποιοι σε αγαπούσαν ακριβώς γι’ αυτό που ήσουν. Έστω κι αν απουσίαζαν “διαφορετικότητες” που την εποχή εκείνη ήταν “απαγορευμένες” ακόμα και για την Αμερικάνικη τιβί.
Λίγα χρόνια ακόμα περνάνε και συμπληγάδες λαίλαπες πυκνώνουν εναλλάξ στην παρέα. Μόνο λιμάνι με μπουνάτσα, αυτή η σειρά. Πλέον ατάκες και χειρονομίες των ηθοποιών, βρίσκονται μέσα στις καθημερινές μας συζητήσεις. Κάθε βράδυ και πέντε, δέκα επεισόδια. Όσα χρειάζονται για να ηρεμήσω και να κοιμηθώ. Η Φθοροξετίνη μου. Τα Φιλαράκια μου. Το μοναδικό αντικαταθλιπτικό που παραμένει δίχως παρενέργειες και χωρίς συμπτώματα εθισμού.
Δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια μετά το τέλος της σειράς, έγινε το επετειακό Friends Reunion. Παρακολουθώντας το δρώμενο, με τις απαραίτητες αναμνήσεις, ατάκες και παρελκόμενα που ήταν πραγματικά συγκινητικά για έναν γκηκ της σειράς, συνειδητοποίησα το εξής.
Το αντικαταθλιπτικό δεν ήταν μόνο για εμένα. Δεν ήμουν ο μόνος που έβλεπε ξανά και ξανά, σεζόν τη σεζόν, τη σειρά για να χαλαρώσει και να ξεγελάσει το μυαλό του. Ανά την υφήλιο, πολλοί υπήρξαν στη θέση που βρέθηκα και θα βρεθώ ακόμα στο μέλλον. Τα Φιλαράκια δεν είναι μια απλή σειρά της καθημερινότητας έξι ιδιαίτερων φίλων. Ούτε πρόκειται απλά για μια γλυκιά ανάμνηση μιας εφηβείας που κάποτε ζήσαμε και που απλώς η σειρά, μηρυκάζοντας θύμησες, αναβιώνει.
Τα Φιλαράκια δίδαξαν αγάπη. Δίδαξαν αποδοχή. Δίδαξαν Παρέα. Το #FriendsReunion, για εμάς που μεγαλώσαμε μαζί τους, είναι η ενσάρκωση του στίχου της Λίνας Νικολακοπούλου
“Μια εφηβεία επιεικής, που γίνεται σαράντα”
Και βλέποντας τους πρωταγωνιστές στο reunion στα πενήντα τους, δεν φοβάμαι. Δεν φοβάμαι γιατί ξέρω πως η έννοια της φιλίας που μου εμφύσησαν, δεν ξεριζώνεται ποτέ από μέσα μου. Τα Φιλαράκια μας, λίγα, πολλά, ελάχιστα, είναι πάντα αυτά που όσες ατάκες και να τους κλέψουμε, μας δώρισαν με το παράδειγμά τους, τα δέκα καλύτερα τηλεοπτικά χρόνια της ζωής μας.
Θα μπορούσα να γράψω eighteen pages. Front and back.
Με Τα Φιλαράκια όμως, we won’t ever be on a break!