ΤΕΛΛΟΣ ΦΙΛΗΣ Είναι σημαντικό στα χρόνια του ανικανοποίητου Εγώ, να έχεις χώρο και χρόνο αποδοχής του διαφορετικού σου Άλλου.
Είναι αυτονόητο ότι Κοινωνία σημαίνει ένα σύνολο από ετερογενείς προσωπικότητες και συμπεριφορές που αποδέχονται τα όρια και τον σεβασμό μεταξύ των διαφορών τους.
Η ψευδαίσθηση ελευθερίας, με την σιωπή ή την -για μια ημέρα μόνο κι όχι στην καθημερινότητα και συνεχώς- δυνατής φωνής για ίσα δικαιώματα, διαιωνίζει έναν άτυπο κρυφό ρατσισμό, πίσω από πόρτες και μέσα σε ντουλάπες. Ψίθυρους και γκριμάτσες πίσω από την πλάτη, μια απόσταση που παραμένει απόσταση, όσο κι αν αρνιόμαστε να το παραδεχθούμε. Μια υποκριτική συναίνεση που αρκεί ένα απλό τσάκ, για να φουντώσει ο υφέρπων ρατσισμός και πάλι.
Ακόμη και στην μικρή Ελλάδα, η τέχνη της αποσιώπησης καλά κρατεί. Η τέχνη των γρήγορων κατηγοριοποιήσεων, των επιθετικών προσδιορισμών, μια τέχνη της απόστασης τόσο ύπουλα εμφύλια, που δεν αξίζει σε κανέναν.
Κι απ’ την άλλη η αδράνεια από φόβο ή από αμεριμνησία, ανθρώπων βαθιά καταπιεσμένων, παιδιών της διπλανής μας πόρτας, που με τίποτε δεν εξισορροπείται, με μια παρέλαση, μία φορά το χρόνο.
52 χρόνια απο τις ταραχές στο Stonwell, μετά το Orlando, μετά τον Zak, κανένας μας δεν μπορεί να πει:
“Εμένα δεν με αφορά”.
Μας αφορά όλους, καθημερινά, κάθε στιγμή και κάθε ώρα.
Ας ξύσουμε τον τοίχο της απόστασης, την υποκριτική ματιά μας, ας καθαρίσουμε τα μάτια μας κι ας δούμε την αλήθεια μέσα μας, είτε χορεύοντας, είτε μιλώντας, είτε παρελαύνοντας, είτε πείθοντας τους καχύποπτους, μα πάνω απ΄όλα αγωνιζόμενοι με την δική μας καθημερινή στάση ζωής, επιβεβαιώνοντας ότι η πραγματική αλλαγή νοοτροπίας ξεκινάει πάντα και μόνο από μας τους ίδιους.
τ.φ.
photos: Constantine Manos – New York City 26.06. 1994
#Pride_Month_June_2021
