anilikos Κάθε χρόνο την Άνοιξη ξεκινάει το κλάδεμα των φυτών. Η γιαγιά έβγαινε πάντα με το κόκκινο κλαδευτήρι για να κορφολογήσει τις τριανταφυλλιές ώστε να πάρουν δύναμη για να φουντώσουν και μέχρι το τέλος του Μάη να ανθίσουν πυκνά, όμορφα και ευωδιαστά ώστε να ζηλέψει τον κήπο ο κάθε περαστικός. Και προσοχή, οι παλιές τριανταφυλλιές, αυτές που έδιναν άνθος μία φορά το χρόνο και μόνο, ήταν οι πιο κατάλληλες για το γλυκό του κουταλιού. Και το άρωμά τους, ασυναγώνιστο.
Το κλαδευτήρι του ΔΝΤ φρόντισε εδώ και μια δεκαετία να κόψει πολλά. Πλήθος παθογένειες που για χρόνια κρατούσαν την άνθηση της οικονομίας πίσω, κόπηκαν και μετά από θυσίες, ακρωτηριασμούς ευκαιριών καθίσαμε με το ρολόι στο χέρι να περιμένουμε την ανάπτυξη να στρίψει από τις γραμμές του τρένου και να τη δούμε να καταφθάνει.
Και να σου, που η πράσινη ανάπτυξη στα γεννοφάσκια της έφερε τις επιδοτήσεις για τοποθέτηση φωτοβολταϊκών. Και γέμισε η διαδρομή στην Εγνατία οδό – αλλά κι αλλού – από χωράφια που μετατράπηκαν σε φωτοβολταϊκές φάρμες. Φάνηκε δε πως η πράσινη ανάπτυξη και η χρήση ηλεκτρικής ενέργειας που δεν βασίζεται σε παλαιάς κοπής ηλεκτρογεννήτριες να είναι κοντά. Και ωπ, σαν το κλαδευτήρι της γιαγιάς ήρθε η φορολόγηση γιατί κάθε τι που δεν ελέγχεται από το κράτος – οικονομικά – πρέπει να ελεγχθεί.
Και να σου, που ήρθε και ο φόρος για το κεραμίδι πάνω από το κεφάλι σου. Γενιές και γενιές προπατόρων έχυσαν αίμα και ιδρώτα για να χτίσουν δυο τούβλα και να ζήσουν το όνειρο της ιδιοκατοίκησης. Δίχως άλλο πάνω από το κεφάλι τους να τους διαφεντεύει τη ζωή και κυρίως χωρίς να πληρώνουν αφού ήταν ένα κτίριο δικό τους. Διαφυγόντα κέρδη κι εκεί στην φορολόγηση ενοικίου. Κάπου έπρεπε να βρεθεί τρόπος να πληρώνεις ενοίκιο για κάτι που ήταν δικό σου. Κόψε κι εκεί λίγο τα κλαδιά για να φουντώσει η “ανάπτυξη”.
Και να σου, που πάλι η πράσινη ανάπτυξη φέρνει την ηλεκτροκίνηση σαν λύση – ακριβή μεν, λύση όμως – ώστε να απομακρυνθεί η κοινωνία από την πετρελαιοκίνηση. Βέβαια το γεγονός πως εν έτει 2021 ο ηλεκτρισμός που παράγεται κατά ένα συντριπτικό ποσοστό βασίζεται ακόμα στην καύση λιγνίτη, δεν το αγγίζουμε γιατί πονάει, σαν το αγκάθι της τριανταφυλλιάς που σε τρυπά όταν πας να την κλαδέψεις. Αντιθετα δίνουμε φοροελαφρύνσεις και φοροαπαλλαγές – πρόσκαιρες αλλά ποιος το σκέφτεται αυτό – για να αγοραστούν ηλεκτρικά πατίνια και αυτοκίνητα που θα φορτίζουν με πράσινη καραμπογιά από λιγνίτη. Άλλωστε η πεπατημένη είναι να αγοράσει ο κόσμος, να φουντώσει το άνθος της “πράσινης ανάπτυξης” για να φορολογηθεί κατά το δοκούν και το κράτος να γίνει και πάλι μέτοχος στην τσέπη του πολίτη.
Στην κηπουρική ό,τι αναπτύσσεται και κάνει τον κύκλο του, κόβεται για να δυναμώσει το φυτό και να μαζέψει δυνάμεις ώστε να αποδώσει άνθη, να μετατρέψει το διοξείδιο του άνθρακα σε οργανική ένωση και εν ευθέτω χρόνω να πολλαπλασιαστεί και να ευημερήσει.
Η ευημερία της πολιτείας, με αυτή του πολίτη θα μπορούσε να είναι συνυφασμένη εφόσον η πολιτεία, έκοβε τους “μίσχους” ώστε να ανθοφορεί ες αεί ο πολίτης και παράλληλα ο κήπος. Η χώρα.
Εφόσον η πολιτεία εξακολουθεί να κόβει τα άνθη της τριανταφυλλιάς για να τα βάλει στο βάζο του Μαξίμου, σε λίστες Πέτσα και φιλικές απ’ ευθείας αναθέσεις, καταχρεώνοντας την Ελλάδα που, το πρώτο δεκαήμερο του Ιούνη, ακόμα αναρωτιέται αν ο τουρισμός φέτος θα ανθίσει, η ανάπτυξη – πράσινη, μπλε ή τριανταφυλλί – δεν θα εμφανιστεί και ο κήπος μας, η Ελλάδα του Ελύτη μας, δεν θα έχει ούτε καν το αμπέλι με τις κλιματίδες. Όλα ξερά.