anilikos Μεγαλώνοντας με τον Ποπάυ, τον Spiderman και τον Λούκυ Λουκ δεν μου έλειψαν οι ήρωες οι οποίοι άλλαζαν τον κόσμο με τον δικό τους, μοναδικό τρόπο. Άλλωστε κάθε άνθρωπος έχει την ανάγκη προτύπων για να αναπτύξει τα ιδανικά και τις αξίες που θα τον χαρακτηρίσουν στη διάρκεια του περασματος του από αυτόν τον κόσμο.
Οι ήρωες βέβαια έχουν εκλείψει στην πραγματική ζωή της “φαιδράς πορτοκαλέας”. Εμφανίζονται σπανίως σαν σε ντοκιμαντέρ εξωτικών πτηνών. Και βέβαια η σπανιότητά τους κάνει ακόμα πιο έντονη την ανάγκη αναζήτησής τους και εν τέλει εύρεσής τους. Εκτός κι αν βαπτιστούν έτσι από νέους “άριστους” Δαρβίνους αδιακρίτως..
Δεν είναι κακό το να κάνει ο καθένας τη δουλειά του και να προσβλέπει στην προσωπική του καριέρα και ανάπτυξη. Θεμιτό και άκρως επιθυμητό σε μια παγκόσμια κοινωνία. Βέβαια η προσωπική καριέρα δεν σημαίνει και βελτίωση της κοινωνίας, ενός κράτους που ήδη γογγύζει να ορθοποδήσει.
Ο Νηλ Άρμοστρονγκ ήταν ήρωας όχι γιατί έκανε καριέρα σαν αστροναύτης, πληρώθηκε και πήρε γαλόνια με την άφιξή του μετά στη Γη και όλα τα ευγενή που επακολούθησαν. Ο Νηλ ήταν ήρωας γιατί ήταν το εργαλείο, γηγενές των ΗΠΑ, ώστε η ανθρωπότητα να πατήσει στη Σελήνη. Να κάνει το πραγματικό άλμα για την ανθρωπότητα. Έκανε τη διαφορά, ρίσκαρε τη ζωή του και το κατάφερε. Ήρως.
Αν ο Νηλ έκανε δοκιμαστικές πτήσεις στο Γουαλαλκιβίρ, περνούσε το training του εκεί, με όσους χορηγούς ιδιώτες που θα τον υποστήριζαν για να διαφημιστούν και έφερε απλώς τη σημαία των ΗΠΑ ραμμένη στη στολή του, ποιανού επιτυχία θα ήταν η προσελήνωση; Βέβαια το παράδειγμα δεν είναι ιδιαίτερα αντίστοιχο, οπότε θα γίνω πιο σαφής.
Ο Στέφανος ο Ρότζερ και ο Νόβακ, είναι επαγγελματίες αθλητές, σε ένα πλήρως ατομικό άθλημα και ένα πλήρως αριστοκρατούμενο – αδίκως – σύστημα διαγωνισμών. Δεν κάνουν κανένα βήμα για την ανθρωπότητα και καλά κάνουν από τη στιγμή που πρόκειται για ένα άθλημα που προσφέρει θέαμα, χρήματα στις τσέπες τους και προσωπική δόξα για τις καριέρες τους. Ήρωες όμως δεν είναι.
Ήρωας γίνεσαι όταν αλλάζεις κάτι για την ανθρωπότητα. Όταν προσφέρεις το παράδειγμά σου αφειδώς δίχως σπόνσορες. Και το Εθνικό φρόνημα του κράτους σου ανυψώνεται όταν είναι ικανό να σε στηρίξει με τα γήπεδά του, τις εγκαταστάσεις του και υποστηρίζει το κάθε σου βήμα. Το άλμα σου γίνεται για την ανθρωπότητα και το ρεβέρ σου φέρνει έπαρση σε σημαίες και φρονήματα.
Εφόσον η ιθαγένεια του εκάστοτε παίκτη γίνεται όχημα συσπείρωσης μιας εκλογικής στάμνας από όπου πίνουν νερό ευκαιριακοί ιδεολογικά ορφανοί ταγοί με χλαμύδες και περικεφαλαίες, δεν πρόκειται για εθνική εξύψωση. Η περηφάνια ενός έθνους είναι συνυφασμένη με τις επιτυχίες του σε κοινωνικό, πολιτικό και παγκόσμιο επίπεδο ιδεών και αξιών. Όχι με προσωπικές καριέρες και καπνογόνα στα αεροδρόμια.
Εθνικά υπερήφανος θα μπορούσε να νιώθει κάποιος όταν η χώρα του δεν τον “διώχνει” αλλά τον προσκαλεί και τον δελεάζει να επιστρέψει, να μείνει. Όταν οι τέχνες και τα γράμματα, τα πανεπιστήμια και η έρευνα προσφέρουν πραγματικό έργο και προσθέτουν λιθαράκια στη βελτίωση της ανθρωπότητας.
Για τα ρεβέρ έπαρσης, αρκεί ένα “μπράβο” κι ένα κενό χειροκρότημα.
Κανένας δεν πήγε στη Σελήνη με ρακέτα.