ΜΑΡΙΑ ΔΕΔΟΥΣΗ Να λέμε το μακρύ μας και (σπάνια εγώ) το κοντό μας για το κάθε τι και να μην το πούμε γι αυτό που μας αφορά άμεσα και το ζούμε μια ζωή στο πετσί μας;
Αποκλείεται.
Μου ζήτησαν, που λέτε, πριν από λίγο καιρό να γράψω κάτι για τη συνεπιμέλεια.
Απάντησα ότι εγώ για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ περίπτωση να γράψω και να υπογράψω κείμενο που δεν θα την κατακεραυνώνει.
Γιατί;
Διότι (όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά), είμαι: Γυναίκα, μητέρα, μονογονέας, εργαζόμενη, σε οικονομική διαμάχη με τον πατέρα των παιδιών, πλήρως αυτοβιοποριζόμενη και ζω στην Ελλάδα. Όλα λάθος δηλαδή. Εις βάρος μου λάθος.
Τις υποχρεωτικές συνεπιμέλειες να πάνε να τις πούνε σε κανα Σουηδό, όχι εδώ που παλεύουμε μόνες μας με τα θηρία, με τους πρώην, με το εχθρικό σύστημα, με την ανέχεια, με την απόλυτη μοναξιά, με την απόλυτη έλλειψη κοινωνικής στήριξης, με την απόλυτη άρνηση του νομικού συστήματος να βάλει κάτω τους πατεράδες και να τους υποχρεώσει να είναι σωστοί και συνεπείς όπως χρειάζονται τα παιδιά και όχι όπως και αν και όταν γουστάρουν εκείνοι.
Ναι, ναι, υπάρχουν αρκετοί που είναι σωστοί, ΜΗΝ αναλωθουμε στα αυτονόητα παρακαλώ.
Την ουσία να δούμε.
Λέει, λοιπόν, το κράτος ότι θέλει να διορθώσει την κατάσταση και τι κάνει;
Την κάνει χειρότερη κι αντί να στριμώξει τον πατέρα, στον βάζει και με τη βούλα δερβέναγα, ενώ του δίνει πλέον και επίσημα το δικαίωμα να μην σου δίνει μια. Αντί να εξετάζει κατά περίπτωση την κάθε οικογένεια, ομογενοποιεί την κατάσταση, με λίαν αβέβαια στην καλύτερη, τραγικά στη χειρότερη αποτελέσματα.
Η άλλη έχει τρομάξει να φύγει από τον κακοποιητή της, ας πούμε, αλλά εντάξει μωρέ, δύο-τρεις κλωτσιές έριξε ο καημένος, δεν είναι δα και κακός πατέρας…
Με την ίδια λογική, το κράτος πάει να διορθώσει το δημογραφικό και τι κάνει;
* Σου δίνει το απαραίτητο κοινωνικό δίχτυ ασφαλείας ώστε να μπορείς να μεγαλώνεις παιδιά δουλεύοντας;
* Σου δίνει περισσότερα εργασιακά δικαιώματα ώστε να μπορείς να είσαι παρούσα και στο πλευρό των παιδιών σου;
* Σου δίνει οικονομική, πρακτική, κοινωνική, ασφαλιστική κ.λπ. ενίσχυση ώστε να ενισχύσει εσένα και την οικογένειά σου;
* Διευκολύνει τη ζωή σου με τη δημιουργία δομών για να παραμένουν και να μελετάνε τα παιδιά, ώστε να μπορείς να εργάζεσαι/μελετάς/γουατέβερ χωρίς να τα κουβαλάς από δω κι από κει σα σακιά;
* Παρέχει (όπως γίνεται στη Γαλλία, για παράδειγμα) δωρεάν ή πολύ φτηνές μπέιμπι σίτερς, για να μπορεί ο γονιός να λείπει από το σπίτι όσο χρειάζεται;
* Εξισώνει ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ την εργασιακή κατάσταση ανάμεσα σε γυναίκες και άντρες;
* Διευκολύνει τις μονογονεϊκές οικογένειες με ελαφρύνσεις και παροχές, με προστασία του ενός γονιού από τον άλλον εάν χρειάζεται, με (δωρεάν εννοείται) ψυχολογική και συμβουλευτική υποστήριξη και των δύο, με φροντίδα για απάλλειψη του όποιου στίγματος φέρνουν (ακόμη) τα διαζύγια και με απόλυτη ομαλοποίηση της σύγχρονης πραγματικότητας;
Όχι βέβαια.
Αντ’ αυτού μαζεύει καμιά δεκαριά παππάδες να μας θέσουν το 2021 όρια και φραγμούς για το πώς, πότε και αν πρέπει να κάνουμε παιδιά, κάτι άλλους να μας πουν ότι αντί να κάνουμε καριέρες να μαζευτούμε σπίτι μας να κάνουμε τις δούλες και κυράδες, να μην χωρίζουμε ξερωγώ, διότι ναι, είναι δεδομένο ότι τα παιδιά μεγαλώνουν καλύτερα σ’ ένα σπίτι που μοιάζει με χαρακώματα του Α΄ Παγκοσμίου παρά με δύο ευτυχής γονείς που ζουν χωριστά, να τα ξεχάσουμε εν ολίγοις τα σάπια που ξέραμε περί γυναικείας χειραφέτησης και να επιστρέψουμε σ’ αυτό που είμαστε κανονικά: Μηχανές αναπαραγωγής, χωρίς ιδιαίτερες άλλες χρήσεις, απαιτήσεις και προτεραιότητες.
Κι όποια δεν θέλει να κάνει παιδιά να τη βγάζει πρόγραμμα με το υπεργελοίο βιντεάκι του.
Αυτό το υπεργελοίο κράτος, αυτή η υπεργελοία κυβέρνηση, θέλει να το πάρουμε στα σοβαρά και θέλει, πάνω απ’ όλα να πάνε αύριο μεθαύριο να το ψηφίσουν οι 17χρονοι και 18χρονοι, τα παιδιά του 21ου αιώνα που θέλει να τα γυρίσει στον 18ο.
Ας θέλει.