ΑΝΔΡΕΑΣ ΨΥΧΑΡΗΣ Η κατακραυγή στα social media ακύρωσε στην ουσία το περίφημο #συνέδριο_γονιμότητας. Δεν χρειάζεται να εξηγηθούν οι λόγοι, αυτονόητοι είναι.
Όμως προκύπτουν δυο σοβαρά θέματα. Το πρώτο, που χρήζει άμεσης απάντησης είναι το σκεπτικό και η αιτιολόγηση που η Κυβέρνηση και η τοπική αυτοδιοίκηση αποφάσισε, προφανώς ελαφρά της καρδίας, να υποστηρίξει και να συμμετάσχει σε αυτό το συνέδριο.
Θα μας ενημερώσει; Θα μας πει ποσά χρήματα των φορολογούμενων (που πάλι προφανώς δεν μας περισσεύουν) σπαταλήθηκαν για το συνέδριο; Θα καταλογιστούν ευθύνες ή οι ίδιοι άνθρωποι θα παραμείνουν χείριστες μέχρι την επομένη σπάταλη; Η άπλα θα ξεχαστεί διότι η (εκάστοτε) κυβέρνηση μας θυμάται όταν πλησιάζουν οι εκλογές;
Προκύπτει, όμως, και ένα δεύτερο, και ίσως πιο σημαντικό, ζήτημα. Το θέμα της υπογεννητικότητας. Ο πληθυσμός μας “γερνάει” και εάν πράγματι η σημερινή Κυβέρνηση επιθυμεί να το αντιμετωπίσει τότε πρέπει να το κάνει με σοβαρότητα και με την ανάπτυξη ενός σοβαρού και ουσιαστικού σχεδιασμού και όχι με ενα, ενδεχόμενο, αδέξιο πνεύμα εθνικισμού που όχι μονό αποξενώνει τους σκεπτόμενους πολίτες άλλα προβληματίζει πραγματικά τους συνάνθρωπους μας που σκέφτονται να δημιουργήσουν οικογένεια.
Τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι μεγαλυτέρα από το οικονομικό, δηλαδή τις φοροαπαλλαγές για τις οικογένειες: είναι το υγειονομικό, το εκπαιδευτικό άλλα και το κοινωνικό.
Το υγειονομικό, ιδιαίτερα σημαντικό λόγω της πρόσφατης πανδημίας που έπληξε όλους μας φαντάζει εξαιρετικά δύσκολο. Το σύστημα δημοσίας υγειάς νοσεί- οι συμπολίτες μας που έχουν την οικονομική δυνατότητα καλύπτονται πλέον από την ιδιωτική ασφάλιση. Τι κάνουν όμως οι συμπολίτες μας (που είναι και οι περισσότεροι) που δεν έχουν την δυνατότητα να έχουν ιδιωτική ασφάλιση; Δυστυχώς γνωρίζουν πολύ κάλα ότι οι αναμονές, έστω και για την πιο απλή εξέταση έχει τεράστιες και το κράτος, διαχρονικά, έχει αποτύχει να προσφέρει τις υπηρεσίες που οφείλει και αναλογούν στις εισφορές και φορολογία που μας επιβάλλει.
Το εκπαιδευτικό αναλώνεται σε πολίτικα συνθήματα αντί να πραγματοποιήσει μια ουσιαστική μεταρρύθμιση που ξεκινά από το δημοτικό και όχι από την δημιουργία αστυνομίας στα πανεπιστήμια. Και ας μην λησμονήσουμε φυσικά ότι καμιά κυβέρνηση δεν έχει αντιμετωπίσει το γεγονός ότι τα φροντιστήρια έχουν, εν μέρη, αντικαταστήσει το σχολικό σύστημα.
Το τελευταίο είναι το κοινωνικό. Σε ποια κοινωνία θέλουμε να αναθρέψουμε τα παιδιά μας; Το στίγμα της δίδεται από τους πολίτικους με μια ρητορική που πολλές φορές βρίσκεται σε μια πορεία διχασμού, λαϊκισμού και, ενίοτε, μίσους. Οι πολίτες δεν είναι ανόητοι, πάρα το γεγονός ότι έχουν και αυτοί μερίδιο ευθύνης καθώς, τις περισσότερες φορές, ψηφίζουν τα ίδια πρόσωπα και υποκύπτουν σε αυτή την άχαρη ρητορική.
Εάν λοιπόν η Κυβέρνηση επιθυμεί να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της υπογεννητικότητας ας το κάνει εφαρμόζοντας ένα πραγματικό και ουσιαστικό πλάνο και ας μην προκαλεί το δημόσιο αίσθημα με συνεδρία που δημιουργεί κατακραυγή και, κυρίως, απογοήτευση- οι έχοντες θέσεις εξουσίας ας σκεφθούν πως θα προσέφεραν τις θεμελιώδεις παροχές στα παιδιά τους με τον βασικό μισθό και τότε το ζήτημα θα αντιμετωπισθεί.