ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΤΑΤΣΙΟΣ 27 χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από τον χαμό του μυθικού Μάνου Χατζιδάκι και η απουσία του κάθε χρόνο που περνάει είναι πιο αισθητή από ποτέ και από τη κοινωνία μας και από την εγχώρια τέχνη μας.
Δεν έχει τόση αξία να αναφερθούμε στο ασύγκριτο έργο του Μάνου Χατζιδάκι, γιατί έχουν χυθεί τόνου μελανιού για τις μελωδίες που έχει γράψει για κάθε λογής έργο και παράσταση που μπορεί να σκεφτεί κάποιος.
Ο Μάνος κατόρθωσε να συνδυάσει τα πάντα στη τεράστια καριέρα του με τη μουσική. Από την ανάδειξη του ρεμπέτικου που πολλοί τον κατηγόρησαν τότε για αυτή του τη κίνηση, την γραφή μουσικής για εμπορικές ταινίες του παλιού σινεμά με πρωταγωνίστρια την Αλίκη Βουγιουκλάκη και φυσικά για τα εξαιρετικά έργα του που βραβεύθηκαν στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Το πιο σημαντικό όμως είναι να σταθεί κάποιος στη προσωπικότητα του μεγάλου Έλληνα συνθέτη ο οποίος κατόρθωσε κάτι μοναδικό, να ενώσει πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους γύρω από τη μουσική του και παράλληλα να κατηγορηθεί από κάθε λογής πολιτικό ή δημοσιογράφο στο βωμό του κομματικού αγώνα.
Μπορεί να αισθανόταν μέλος της δεξιάς παράταξης και όπως ο ίδιος ανέφερε σε συνέντευξη του ήταν “αναθεωρητής” της, όμως αυτά που πίστευε και εξέφραζε λίγη σχέση είχαν με τη πραγματική δεξιά.
Ήταν ένας άνθρωπος του πνεύματος και της τέχνης που κατηγορήθηκε από την αριστερά, τη λαϊκή δεξιά και φυσικά το βαθύ ΠΑΣΟΚ και γενικά δεν υπέκυψε ποτέ και δεν στρογγύλεψε ποτέ τις γωνίες του για κανέναν.
Άλλωστε ποιος θα ξεχάσει την εποχή που είχε αναλάβει την κρατική ραδιοφωνία και το δεύτερο πρόγραμμα όπου χάρη στις πλάτες του στενού του φίλου Εθνάρχη Κωνσταντίνου Καραμανλή την 25η Μαρτίου έπαιζε υπέροχα τούρκικα τραγούδια και έκανε τον κάθε ακροδεξιό εκείνης της Ελλάδας να “λυσσάει” και να διαμαρτύρεται.
Τι να πρωτοθυμηθείς για τον Μάνο τις αήθεις επιθέσεις που δεχόταν από τον τύπο του ΠΑΣΟΚ και τη δεξιάς, τους λόγους του ενάντια στο λαϊκισμό, την εφεύρεση της σπουδαίας φράσης του αυριανισμού ή την πρόβλεψη του για την άνοδο των φασιστών και των νεοναζί στη χώρα αρκετές δεκαετίες πριν.
Γιατί αυτό ήταν ο Μάνος αν και δεν το ήθελε ένας οραματιστής που δεν προσέφερε στους πολίτες μόνο με τη μουσική και τα έργα του, αλλά κυρίως με τη στάση και το λόγο του γύρω από τα προβλήματα.
Πόσους πολιτικοποιημένους και κοινωνικοποιημένους καλλιτέχνες έχετε δει στο ταξίδι των χρόνων της σύγχρονης Ελλάδας να επιτίθενται στην κομματικοποίηση της κοινωνίας και κυρίως των νέων;
Αν σκεφτείτε πόσοι είναι θα χρειαστείτε μονάχα το ένα σας χέρι και ίσως όχι ολόκληρο. Η Ελλάδα χρειαζόταν, χρειάζεται και θα χρειάζεται πάντα το λόγο του και τα έργα του γιατί ήταν ένας σπάνιος άνθρωπος του πνεύματος κάτι που πλέον παραδέχονται και φίλοι και εχθροί.
Και τελικά όσο έζησε σε αυτή τη χώρα διέψευσε τον στίχο του Γκάτσου που ερμήνευσε ο ίδιος πριν πολλά χρόνια πέρα για πέρα.
Γιατί τελικά Κεμάλ, ο Μάνος κατάφερε να αλλάξει το κόσμο όσο βρέθηκε σε αυτόν…