ΑΝΔΡΕΑΣ ΨΥΧΑΡΗΣ Τα “περιθώρια” Συνόδων Κορυφής είναι αυτά που, ουσιαστικά, βγάζουν τις ειδήσεις και τις διαπιστώσεις. Τα κείμενα απλώς τις επισημοποιούν. Το περιθώριο της Συνόδου του ΝΑΤΟ απέδειξε ότι όχι μόνο η Τουρκία δεν είναι απομονωμένη, όπως διάφοροι υποστήριζαν, άλλα ότι η Δύση διακαώς θέλει την Τουρκία κοντά της.
Οι συναντήσεις του Πρόεδρου Ερντογαν με τους ομολόγους του των ΗΠΑ και Γαλλίας δείχνουν ότι μπροστά στα συμφέροντα ξεπερνιόνται όλες οι δυσκολίες. Παράλληλα η ουσιαστική έναρξη διαλόγου Τουρκίας-ΕΕ (όπως διατυπώνεται στο σχέδιο που έχει δει το φως της δημοσιότητας σε ορισμένα ΜΜΕ) αποτυπώνει την πραγματική σημασία της Τουρκιάς που μόνο απομονωμένη δεν είναι.
Αρκετοί εγχώριοι αναλυτές είτε δεν βλέπουν είτε δεν θέλουν να παραδεχθούν την σημασία της Τουρκίας για την Δύση. Η Τουρκία, στην ουσία, είναι το μόνο μη-χριστιανικό κράτος που είναι ουσιαστικός σύμμαχος της Δύσης στην περιοχή: συνορεύει με εμπόλεμες περιοχές οπού οι παράγοντες τρομοκρατίας και λαθρεμπόριο οπλών και ναρκωτικών είναι σημαντικοί. Παράλληλα αποτελεί το πρώτο πραγματικό ανάχωμα στην ανατολή για το προσφυγικό πρόβλημα της Ευρώπης. Οποίος δεν τα παραδέχεται αυτά άπλα εθελοτυφλεί.
Σίγουρα η ΕΕ πράττει πολλά από την πλευρά της για να βοηθήσει την Τουρκία- οικονομική ενίσχυση για τους πρόσφυγες, προνομιακές εμπορικές συναλλαγές και “δικαιολογεί” την παραβίαση των κοινωνικών ευρωπαίων άρχων. Σε παρόμοιο πλαίσιο κινούνται και οι ΗΠΑ. Παράλληλα η Τουρκία ασκεί μια περιφερειακή πολιτική που αποδίδει καρπούς: το τουρκολιβυκο σύμφωνο και η διείσδυση της στις Αλβανια και Βόρεια Μακεδονία καταδεικνύουν την σωστή της στρατηγική (και ενδεχομένως δικά μας λάθη). Άλλωστε το τουρκολιβυκο σύμφωνο θα μπορούσε εύκολα να είχε αποφευχθεί εάν κάποιοι διαπραγματευτές μας έβλεπαν την ευρύτερη εικόνα..
Ίσως κάποιοι θα πρέπει να αναθεωρήσουν τρόπους και στόχους άλλα κυρίως να θέσουν ορισμένα ερωτήματα: γιατί δεν μας καλούν πια στις διασκέψεις για το Λιβυκό; Γιατί δεν έγινε αντίστοιχη συνάντηση με τον Πρόεδρο Μπαιντεν; Οι διαφημιζόμενες κυρώσεις ουδέποτε, στην ουσία, ήσαν επιλογή της ΕΕ ενώ η αναβάθμιση της τελωνειακής ένωσης Τουρκιάς-ΕΕ δεν φαίνεται να περνά από την Αθήνα.
Αυτό όμως που προβληματίζει παραπάνω είναι η αποτύπωση που φιλοκυβερνητικός τύπος αναφέρει περί διπλής γλώσσας η διαφορετικών απόψεων Μάξιμου και Υπουργείου Εξωτερικών: “κατόπιν δικής του εισηγήσεως” ο κ. Δενδιας δεν συμμετείχε στην συνάντηση Μητσοτακη-Ερντογαν.
Κάποτε ο Ανδρέας Παπανδρέου, ερωτώμενος, είχε εκμυστηρευτεί ότι ο Κάρολος Παπούλιας ήταν ο καλύτερος Υπουργός Εξωτερικών που είχε: “του είχα απόλυτη εμπιστοσύνη ότι θα κάνει αυτό που του ζητάω, άλλωστε έμενα ψήφισε πρωθυπουργό ο ελληνικός λαός”. Η εξωτερική πολιτική δεν είναι χώρος για εσωκομματικές δραστηριότητες, που ναι μεν μπορεί να έχουν αποδοχή για την εσωτερική κοινή γνώμη άλλα δεν προσφέρουν τις λύσεις που είναι απαραίτητες.