ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Αρχικώς, η ρητορική του πρωθυπουργού στην Βουλή (Εργασιακό) και η ιστορική αναδρομή την οποία επιχείρησε, είχαν κάποια στοιχεία βερμπαλισμού, ενδεχομένως και ίχνη αμήχανης απολογίας. Έκανε λόγο για την κεντροδεξιά (του) κυβέρνηση των δύο ετών που, όπως είπε, αποδεικνύεται πιο προοδευτική από τα παρωχημένα αριστερά συνθήματα ενός αιώνα.
Έτριξαν, εκείνη τη στιγμή, τα κόκκαλα (και) του Μάρξ (και) του Κέϋνς– για διαφορετικούς, προφανώς, λόγους. Κατανοητός (ως ανάγκη για άμυνα) ο αυτοπροσδιορισμός περί κεντροδεξιάς έναντι των κατηγοριών σύσσωμης της αντιπολίτευσης ότι το εργασιακό που ψηφίστηκε συνιστά καραμπινάτο νεοφιλελευθερισμό. Ακατανόητη, όμως, η κατάταξη της αριστεράς -και της σοσιαλδημοκρατίας- στις μη προοδευτικές και παρωχημένες πολιτικές αντιλήψεις. Εάν σε αυτή την κατάταξη εντάσσεται και ο -διόλου αριστερός- Τζο Μπάϊντεν, δεν προλάβαμε να το μάθουμε.
Η παιγνιώδης διάθεση, ωστόσο, επεκτάθηκε και σε άλλους χαρακτηρισμούς. Για παράδειγμα, η ολίγον αγενής ταύτιση της Φώφης Γεννηματά με τον Αλέξη Τσίπρα, λέγοντας ότι αποτελεί “αντίγραφο” και οι πολίτες προτιμούν τα “πρωτότυπα”, σε τι ακριβώς αποσκοπούσε; Στο να προκαλέσει, δικαίως, τον θυμό της επικεφαλής του ΚΙΝ.ΑΛ/ΠΑΣΟΚ, ή στο να εγείρει τα αντιδεξιά αντανακλαστικά κάποιων ψηφοφόρων αυτού του κόμματος και να τους ωθήσει στον “πρωτότυπο” ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ; Κι αυτό ακατανόητο.
Αλλά και η άλλη αναφορά στο ’93 –προκληθείς, είναι αλήθεια, από τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης– τι νόημα είχε; “Να σας πως ένα μυστικό”, τόνισε απευθυνόμενος στον Αλέξη Τσίπρα: “Δεν είστε Ανδρέας Παπανδρέου”. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ θα έπρεπε να του στείλει λουλούδια στο Μέγαρο Μαξίμου -ή έστω μπονσάϊ για τη νέα (κατά τα λοιπά καλαίσθητη) διακόσμηση. Διότι ο μέσος αμφιταλαντευόμενος ψηφοφόρος μεγαλύτερης ηλικίας του ευρύτερου πολιτικού φάσματος πέραν της Δεξιάς, θα αναρωτηθεί: “βρε, μπας και έχει κάτι από… Ανδρέα, ο Τσίπρας, αφού το λέει υποτιμητικά και φοβικά ο Μητσοτάκης;”.
Ο συνδυασμός των παραπάνω αναφορών του πρωθυπουργού, επικοινωνιακά βοηθούν το αφήγημα Τσίπρα πως το κόμμα του αποτελεί πια τον βασικό πυλώνα της προοδευτικής παράταξης –υποκαθιστώντας έως ένα βαθμό και με μεγάλη, για να είμαστε δίκαιοι, ιστορική αυθαιρεσία το παλαιό ΠΑΣΟΚ-, και ενισχύει τις επίμονες αναφορές του τελευταίου για την συγκρότηση κυβερνητικού προοδευτικού μετώπου, βοηθούσης της απλής αναλογικής.
Προφανώς, ούτε ο Τσίπρας είναι Ανδρέας, ούτε το παλαιό ΠΑΣΟΚ είναι ΚΙΝ.ΑΛ. Άλλες εποχές, άλλοι συσχετισμοί, άλλα πολιτικά ήθη, άλλες κοινωνικές αναγκαιότητες. Η ιστορική αναδρομή του πρωθυπουργού, όμως, ήταν επικοινωνιακά και πολιτικά λάθος.
Ορθώς απάντησε αμυνόμενη η κυρία Γεννηματά, διεκδικώντας την “πρωτοτυπία” στον ευρύτερο πολιτικό χώρο αριστερά της δεξιάς. Όμως, την ζημιά της την έκανε ο πρωθυπουργός και η δυσφορία της φάνηκε. Όταν, ο Κυριάκος Μητσοτάκης αναδεικνύει σε μοναδικό και κυριαρχικό (στον αντίπαλο χώρο) ιδεολογικό και πολιτικό αντίπαλο τον Αλέξη Τσίπρα ισχύει η γνωστή ρήση…”αρχηγού παρόντος πάσα (άλλη) αρχή παυσάτω”.
Οι αναφορές ήταν επικοινωνιακά και πολιτικά ανορθόδοξες και για έναν επιπλέον λόγο. Η υποτίμηση της Φώφης Γεννηματά ως μια καρικατούρα του πασοκικού παρελθόντος που έχει ενσωματωθεί εν πολλοίς στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ δεν είναι βολική για τη Ν.Δ, διότι η πρόεδρος του ΚΙΝ.ΑΛ θα μπορούσε να είναι ένα “μεσαίο” πρόσωπο που μπορεί να ελιχθεί και προς το κυβερνών κόμμα και προς εκείνο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, εάν και εφόσον οι (μετεκλογικές) συνθήκες επιβάλλουν κάτι τέτοιο. Σε αντίθεση με μια ηγεσία Ανδρέα Λοβέρδου που, παρότι επιχειρεί την ανάκρουση των Carmina Burana και ομνύει στο παλαιό ΠΑΣΟΚ, άπαντες γνωρίζουν πως εφάπτεται με την ηγεμονία Μητσοτάκη και πόρρω απέχει από μια συνεργασία με τον Τσίπρα.
Κατά πληροφορίες, μάλιστα, συνομιλητές του πρωθυπουργού του έχουν επισημάνει αυτή την διάσταση. Πως, δηλαδή, είναι προτιμότερη η Φώφη Γεννηματά ως αμφισβητούμενο και εξασθενημένο “πρωτότυπο”, από το ακριβές “αντίγραφο” του Ανδρέα Λοβέρδου…
Quote φωτογραφίας: Γεννήθηκες πρωτότυπο. Μη πεθάνεις αντίγραφο (“You were born an original, don’t die a copy.”) – John Mason