ΧΑΡΗΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ Στο τέλος της φτάνει η υπόθεση της δολοφονίας της 20χρονης Κάρολαϊν στα Γλυκά Νερά στις 11 Μαϊου. Ποιος να φανταζόταν ότι ο ίδιος της ο άντρας ήταν αυτός που την δολοφόνησε και όχι κάποιος μετανάστης που έπεσε στην παρανομία. Σίγουρα κανένας από τα δεξιά, αν θυμηθεί κανείς κιόλας τις αναρτήσεις όλων των υπέρμαχων των ελληνικών ορθόδοξων νοικοκυριών στο διαδίκτυο, από πολιτικούς μέχρι και ”influencers”…
Άλλη μια γυναικοκτονία προστείθεται στον τεράστιο κατάλογο λοιπόν. Παρ’ όλα αυτά, πολύ λίγο ακούγεται σαν αυτό που είναι, δηλαδή ακόμα ένα έγκλημα που απορρέει από το σύστημα που αναπαράγει την πατριαρχία για να εξασφαλίσει τον κοινωνικό διχασμό και να δικαιολογήσει την θέση της μειοψηφίας πάνω από την πλειοψηφία. Και αυτό γιατί; Γιατί ήταν πιλότος ο σύζυγος και δολοφόνος της; Γιατί ήταν ευκατάστατοι έλληνες; Γιατί είχαν τσακωθεί το βράδυ εκείνο; Γιατί η 20χρονη αποπειράθηκε να ξεφύγει από τον άμεσο καταπιεστή της μαζί με το παιδί της; (Κάτι που αν κατάφερνε, σύμφωνα με πρόσφατο νόμο της κυβέρνησης, ο άνδρας θα δικαιούνταν τη συνεπιμέλεια του παιδιού). Η αλήθεια είναι πως το γεγονός ότι η δολοφονία της Κάρολαϊν δεν ήταν απλά μια δολοφονία που μπορεί να ξεχαστεί σε λίγο καιρό, περνάει από μια διαδικασία αποσιώπησης και ξεπλύματος από τα συστημικά ΜΜΕ, μέσω της απόπειρας δαιμονοποίησης της 20χρονης.
Το αφήγημα της ληστείας προσπάθησε να εκμεταλλευτεί η κυβέρνηση και διάφορες ακροδεξιές φωνές. Το αντιμετώπισαν ως μια ευκαιρία για αυστηροποίηση των ποινών, για επαναφορά της κουβέντας για οπλοκατοχή, για άπλετο ξενοφοβικό και ρατσιστικό δηλητήριο για τους ξένους που ”έρχονται και μας αυξάνουν την εγκληματικότητα”. Όταν εν τέλει αποδείχθηκε πως όλο το σενάριο ήταν ένα ψέμα, είναι φυσικό για τους ίδιους ”υπέρμαχους” να κάνουν τα στραβά μάτια. Όσο να ‘χει είναι πιο ευκολοχώνευτο να πιστέψει κάποιος ότι ”ο κακός ο ξένος σκότωσε την μικρή ελληνίδα σύζυγο” παρά ότι ”ο δολοφόνος ήταν στο ίδιο της το σπίτι, είχε κλειδιά, είχαν παντρευτεί και είχαν και ένα παιδί”, διότι υπάρχει πιθανότητα να σκεφτεί κανείς πως ίσως δεν έχουν στ’ αλήθεια σημασία οι επιφανειακές συγκυρίες και πως ίσως αυτό το γεγονός κρύβει τις ρίζες του βαθιά μέσα στο σαπισμένο σύστημα από το οποίο πηγάζει το αίσθημα του ”Είσαι γυναίκα. Είμαι άντρας. Μου ανήκεις.”
Δεν είναι τραγωδία. Δεν είναι οικογενειακή υπόθεση. Δεν είναι ατύχημα. Είναι συστημικό, οργανωμένο έγκλημα. Λέγεται γυναικοκτονία, συμβαίνει και θα ξανασυμβεί, όλο και κάπου στον πλανήτη, ακόμα και στο ανερχόμενο προάστιο της δυτικής ευρωπαϊκής χώρας σου.