ΑΝΤΡΕΑΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ “Τι να πεις; Τι να ΜΗΝ πεις; Τι να μιλήσεις;”. Ετσι ξεκινάει την περιγραφή των ανείπωτων εγκλημάτων του Οίκου των Ατρειδών, η Ηλέκτρα του Σοφοκλή.
H δημοσιογραφική κοινοτοπία της σύγκρισης σοβαρών και αποτρόπαιων εγκλημάτων με αρχαίες τραγωδίες είναι διαχρονική και “κλασσική”. Άβυσσος όμως χωρίζει τα σύγχρονα εγκλήματα από τα διδακτικά δράματα του Αισχύλου, του Σοφοκλή, του Ευριπίδη. Ούτε η μοίρα ούτε η ύβρις ούτε η νέμεσις έχουν σε κάτι να κάνουν με τη δολοφονία της Καρολάιν, της Τοπαλούδη, του Ζακ Κωστόπουλου, την επίθεση με βιτριόλι στην Ιωάννα, τους κατ’ εξακολούθηση βιασμούς ανήλικων παιδιών από θείους, παππούδες, ιερείς και αμέτρητες άλλες περιπτώσεις γυναικοκτονιών και κακοποιήσεων απ’ άκρη σε άκρη της χώρας.
Περισσότερο, όλα αυτά, μοιάζουν, όχι με τραγωδία αλλά με ένα κακόηθες μελάνωμα που εξαπλώνεται στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας με την απο(φασιστική) συμβολή των ΜΜΕ και “πηγών” της αστυνομίας και την αποχή, την αδιαφορία ή την αρνητική συμβολή θεσμών όπως αυτοί της Δικαιοσύνης, της Παιδείας, της Εκκλησίας σε συνδυασμό με υπόγεια και υπέργεια ρεύματα συντηρητισμού, ρατσισμού, σεξισμού αλλά και “ωχαδερφισμού”, αριβισμού και “σταρχιδισμού” (sorry).
Το θέμα δεν είναι η δολοφονία της Καρολάιν από τον υπεράνω πάνω πάσης υποψίας πιλότο. Ούτε το παλιό, όσο και η ίδια η ιστορία του Τύπου, τρίπτυχο “Αίμα, Στέμμα, Σπέρμα” που ανέκαθεν “πουλάει” φύλλα, ανεβάζει ακροματικότητες, τηλεθεάσεις και επισκέψεις σε ιστότοπους.
Το πραγματικό απόστημα, η μαύρη κηλίδα, το κακόηθες μελάνωμα είναι ο Χορός πέριξ κάθε εγκλήματος που καλλιεργεί τα επόμενα -κάθε φορά πιο φριχτά – εγκλήματα. Ενας Χορός παράνοιας και θανάτου που τον συναπαρτίζουν τηλεπερσόνες, παρουσιαστές ειδήσεων, αστυνομικοί “ρεπόρτερ”, αστυνομικοί “ειδήμονες”, “ψυχολόγοι” χωρίς πτυχία, τηλεοπτικοί ντετέκτιβ, λαλίστατοι τηλεεισαγγελείς αλλά και πραγματικοί αντιεισαγγελείς, “επιθεωρητές Κλουζό”, opinion makers και influencers.
Το “Μαύρο Τσίρκο” διαπλάθει κοινωνικές συνειδήσεις χύνοντας διαρκώς κάθε είδους δηλητήριο σε ένα κοινό ήδη έτοιμο να πάρει τη δόση του και να τη μοιράσει σε έναν ευρύτερο οικογενειακό, φιλικό, επαγγελματικό κύκλο μέσα από προσωπικές επαφές ή τα κοινωνικά δίκτυα.
Το “Μαύρο Τσίρκο” μοιράζει απλόχερα τη βεβαιότητά του πως οι δολοφόνοι είναι “σεσημασμένοι αλλοδαποί” ή “μαυριδεροί Ρομά” αλλά “αστυνομία σύντομα θα εξιχνιάσει το έγκλημα γιατί έχει λίστα με 30 κακοποιούς και ψάχνει το ορφανό DNA”. Κι από δίπλα, wanna be πολιτικοί και “γελωτοποιοί” που ζητούν καθιέρωση της οπλοχρησίας και επαναφορά της θανατικής ποινής.
Το ίδιο “Μαύρο Τσίρκο” σοβαροφανών ειδικών, καθηγητάδων και “πνευματικών πατέρων” θα στήσει συνέδρια για την υπογονιμότητα και το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας. Το ίδιο που μας προειδοποιεί για την “αλλοίωση του DNA μας” από τους “λάθρο”. Το ίδιο που μιλάει για τους “τεμπέληδες” δημόσιους υπαλλήλους, τους “συνδικαλιστικούς καταπέλτες”, την ασυνείδητη νεολαία, τις γυναίκες που “δεν ξυρίζουν τις μασχάλες τους”.
Μία ολόκληρη κοινωνία, αποδεκατισμένη από την πολύχρονη κρίση, με αποδυναμωμένες αντιστάσεις και ανακλαστικά, αποδιοργανωμένη και χωρίς τη δύναμη να αντισταθεί στον τηλεοπτικό και socialmediaκό πολτό, κατρακυλάει στην άβυσσο του μίσους που την οδηγεί αυτό το “Μαύρο Τσίρκο”. Μία κοινωνία απροστάτευτη από εκείνους που θα έπρεπε να την προστατεύουν, ψηφιακά και μιντιακά αναλφάβητη, χωρίς σεξουαλική αγωγή και κοινωνική εκπαίδευση, χωρίς αρχές, χωρίς αισθήματα δικαιοσύνης, χωρίς κριτική σκέψη, παραδίδεται αμαχητί ενώ ένα κομμάτι της μετατρέπεται σε όχλο που κραυγάζει υπέρ του θανάτου (της)…
Ο πιλότος στα Γλυκά Νερά επιχείρησε να σκηνοθετήσει το τέλειο έγκλημα. Δεν τα κατάφερε.
Το έχει καταφέρει όμως, εδώ και χρόνια, το “Μαύρο Τσίρκο”. Δολοφονώντας αργά και συστηματικά ολόκληρη την κοινωνία…
Βαδίζουμε σταθερά σε έναν μαύρο Μεσαίωνα. Στην απόλυτη παρακμή. Αλλά… “τι να πεις; τι να ΜΗΝ πεις, τι να μιλήσεις;” πλέον…