Μάνος Στεφανίδης: Τρία ή τέσσερα τα έργα που είχαν κλαπεί από την Εθνική Πινακοθήκη;

Μία σημαντική πτυχή της μεγάλης κλοπής έργων τέχνης από την Εθνική Πινακοθήκη επιχειρεί να φωτίσει ο καθηγητής, συγγραφέας και κριτικός τέχνης Μάνος Στεφανίδης, θέτοντας το ερώτημα: Τρία ή τέσσερα ήταν τα έργα που είχαν κλαπεί;

Τα ερωτήματα που ανακύπτουν είναι όμως πολλά: Γιατί ο Λέανδρος Ρακιντζής κάνει λόγο για τέσσερα; Και γιατί κανείς δεν αναφέρει τον τέταρτο πίνακα, ένα έργο του σουρεαλιστή ζωγράφου Oscar Brauner;

Ο πρώην Γενικός Επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης, Λ. Ρακιντζής αποκάλυψε μιλώντας στο Open και στην εκπομπή «Ώρα Ελλάδος» οτι τα έργα που έχουν κλαπεί από την Εθνική Πινακοθήκη ήταν τέσσερα.

Ο ίδιος διευκρίνισε πως τα έργα που αφαιρέθηκαν από τον χώρο είναι τέσσερα, καθώς είναι και ένα σχέδιο για το οποίο όπως είπε, «κανείς δεν μιλάει».

Γράφει ο Μάνος Στεφανίδης στο Facebook:

Αυτός, αυτή και τα μυστήρια

Ο Λέανδρος Ρακιντζής επιμένει ότι οι πίνακες που εκλάπησαν από την Εθνική Πινακοθήκη είναι τέσσερις! Κι εγώ θυμάμαι επίσης κάτι ανάλογο από τα ρεπορτάζ της εποχής. Η σιωπή των υπευθύνων του ιδρύματος είναι πάντως εκκωφαντική. Σίγουρα κάτι περισσότερο κρύβεται πίσω από όλη αυτή τη μυστικοπάθεια. Νομίζω ότι είχε τότε αναφερθεί ως απολεσθέν (😉 και το παρόν έργο του σημαντικού, σουρεαλιστή ζωγράφου Oscar Brauner που ήταν στημένο στην περιβόητη έκθεση πίσω από τους Mondrian, δίπλα στη σκάλα που οδηγεί στον κήπο, δωρεά του Ιόλα. Τέσσερα ή τρία; Η απάντηση πρέπει να είναι εύκολη. Ή, όχι; Και βέβαια εξαιρώ τον δεύτερο Mondrian που ξεκρέμαστηκε αλλά έπεσε από τον ληστή κατά τη φυγή του.

Όπως επίσης, υπενθυμίζω, δωρεές του αείμνηστου μαικήνα είναι και τo γλυπτό του Rodin, ο “Άσωτος Υιός”, το μεγάλο γλυπτό του Magritte, ο λεγόμενος “Πουλολόγος”, ένας πίνακας του De Chirico και ένας του Dali. Τους δύο τελευταίους είχε παραδώσει ο Ιόλας μπροστά μου στον τότε διευθυντή, αείμνηστο Δημήτρη Παπαστάμο. Ο πίνακας του De Chirico ήταν της γεροντικής περιόδου και εικόνιζε δύο άλογα εμπρός σ’έναν αρχαίο ναό. Του δε Dali ήταν μία μικρή σύνθεση που τελείωνε μ’ ένα μαύρο φτερό εκτός του κάδρου! Ήμουν πολύ νέος τότε και μού είχαν κάνει όλα αυτά μεγάλη εντύπωση. Πρέπει να ήταν άνοιξη του 1985;

Ο Ιόλας άφησε τα έργα και έφυγε χωρίς να πάρει απόδειξη ή να υπογράψει έγγραφο δωρεάς. Όπως εξάλλου το συνήθιζε. Θα είχε πολύ ενδιαφέρον να μάθουμε για την τύχη όλων αυτών των έργων.

ΥΓ. Τα παραμύθια πάντως με τον φιλότεχνο ελαιοχρωματιστή που για ένα ολόκληρο βράδυ γελοιοποίησε μόνος του και χωρίς άλλους συνεργάτες αρχές, εξουσίες, συστήματα ασφαλείας κλ.π καλά κρατούν. Διερωτώμαι πάντως μήπως ο συγκεκριμένος κατηγορούμενος του οποίου το όνομα το αναφέρουν ξεκάθαρα τα διεθνή μέσα αλλά όχι τα ημεδαπά, είχε δουλέψει ως μπογιατζής στα συνεργεία που, υπό τον εργολάβο κύριο Τάσο Βλαχονικολό, έβαφαν συχνά τις αίθουσες της Εθνικής Πινακοθήκης.

Εξάλλου αρχικά οι διωκτικές αρχές είχαν υποψιαστεί τους εργαζόμενους στο συνεργείο μεταφορών του σταθερού συνεργάτη της Πινακοθήκης αείμνηστου Στέλιου Μπεργελέ. Άρα η υπόθεσή μου δεν μοιάζει εντελώς αβάσιμη”.