ΝΙΚΟΛ ΛΕΙΒΑΔΑΡΗ Τα όραμα είναι η Δικαιοσύνη. Το αίτημα είναι η προοδευτική αλλαγή. Και ο στόχος η προοδευτική κυβέρνηση – και όχι γενικώς διακυβέρνηση –, την επομένη των εκλογών με απλή αναλογική.
Ο Αλέξης Τσίπρας χθες το βράδυ, στην έναρξη της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ ήταν μάλλον πιο σαφής από ποτέ. Και επίσης πιο προωθημένος από ποτέ – τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τον προσδιορισμό του νέου προοδευτικού τόξου της χώρας. Κατέβασε πρόταση νέου κοινωνικού συμβολαίου («από τον λαό για τον λαό»), κοίταξε πολύ περισσότερο προς την κεντροαριστερά παρά προς την αριστερά, και όρισε αντιπάλους και συμμάχους – φυσικούς και πολιτικούς.
Ο αντίπαλος είναι ένας και μοναδικός: Η «πιο ακραία και πιο αντιλαϊκή κυβέρνηση» , όπως είπε –«η κυβέρνηση της δεξιάς του κυρίου Μητσοτάκη». Τοποθετήθηκε σκληρά, έως μετωπικά, απέναντί της. Της χρέωσε εγκαθίδρυση συστήματος «σήψης και παρακμής», «εδραίωση, με δόλια μέσα, πολιτικών συμφερόντων» και «αντίληψη για κράτος – τσιφλίκι».
«Ωσάν η πολιτική ιστορία αυτού του τόπου να τελείωσε στις 7 Ιουλίου του 2019», είπε, « ωσάν η διακυβέρνηση του τόπου να αποτελεί περιουσιακό στοιχείο της οικογένειάς τους, ωσάν να είναι οι μόνιμοι ιδιοκτήτες αυτής της χώρας και του Μαξίμου, που το ανακαινίζουν όπως γουστάρουν».
Ως φυσικούς συμμάχους έδειξε τον κόσμο της εργασίας, τα μεσαία στρώματα και τους νέους. Στο όνομα αυτών, και υπέρ αυτών, ο Αλέξης Τσίπρας ανέλαβε ευθύνη και πολιτικό ρίσκο– ζήτησε και υποσχέθηκε Δικαιοσύνη. «Μπορούμε με σημαία τη Δικαιοσύνη και στήριγμα την κοινωνική πλειοψηφία να νικήσουμε», δήλωσε.
Οι πολιτικοί σύμμαχοι θα φανούν όταν θα έρθει η ώρα – «θα το λύσει η ζωή» είπε εδώ, αλλά υπονόησε ευθέως το ΚΙΝΑΛ. Δεν το κατονόμασε – ενδεχομένως και για να διευκολύνει την Φώφη Γεννηματά -, αλλά για πρώτη φορά όρισε με απόλυτη σαφήνεια τον πολιτικό και εκλογικό στόχο: «Νίκη του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία στις επόμενες εκλογές, έστω και με μια ψήφο, που θα ανοίξει το δρόμο για τη Προοδευτική Κυβέρνηση και θα αποτρέψει τις διπλές κάλπες».
Κοινώς, πρώτο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ και συγκρότηση προοδευτικής κυβέρνησης στην βάση των συσχετισμών που θα βγάλει η κάλπη της απλής αναλογικής. Πιο καθαρά, μάλλον δεν λέγεται.
Εξίσου καθαρό ήταν το μήνυμα και προς το κόμμα του. Δεν έδειξε ρήξεις αλλά έβαλε κόκκινες γραμμές. «Να δώσουμε την μάχη εκεί έξω, κι όχι εδώ μέσα» ζήτησε, και ο νοών νοείτο. ‘Η άλλως, έθεσε τα όρια με τα πέντε «όχι» που είπε:
«Έχουμε ανάγκη ένα κόμμα που αντιλαμβάνεται πέρα για πέρα την ευθύνη απέναντι στο λαό. Όχι ένα κόμμα που νομίζει ότι η ιστορία το περιμένει για να το δικαιώσει. Ένα κόμμα στραμμένο στον αντίπαλο. Όχι ένα κόμμα στραμμένο στον εαυτό του. Ένα κόμμα των μελών και όσων ελπίζουν σε αυτό. Όχι ένα κόμμα βαστάζο προσωπικών στρατηγικών. Ένα κόμμα σύγχρονο, ανοιχτό, νεανικό. Όχι ένα κόμμα φοβικό και αγκυλωμένο. Ένα κόμμα που παίρνει δύναμη από τη δυναμική των κινημάτων και των προοδευτικών ιδεών της εποχής. Όχι ένα κόμμα που μηρυκάζει τις ήττες του».
Εκλεισε το μήνυμα – προς άπαντες – ορίζοντας την προοδευτική αλλαγή ως κοινωνική και ιστορική αναγκαιότητα. Δανείστηκε τον στίχο του Αλκη Αλκαίου και θύμισε «πως η ανάγκη γίνεται ιστορία». Εβαλε τον πήχη ψηλά και ήδη αναμετράται μαζί του. Και ο ίδιος, και το κόμμα του…