ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Προ ημερών, γνωστός διχαστικός ραδιοφωνικός “ρήτωρ” διατύπωσε την άποψη πως όσοι δεν εμβολιάζονται και χρειαστούν Μονάδα Εντατικής Θεραπείας επειδή θα νοσήσουν, πρέπει να πληρώνουν εκείνοι το κόστος νοσηλείας!
Η άποψη ακούστηκε ακραία και πρωτότυπη. Είναι έτσι, ή μήπως υιοθετείται από κάποια κυβερνητικά στελέχη;- ίσως και όχι μόνο. Ο υπουργός Ανάπτυξης Άδωνις Γεωργιάδης είπε -μιλώντας στον Σκάϊ- πως ” έχει αρθεί η ηθική υποχρέωση του κράτους να μοιράζει λεφτά και να φορτώνει χρέος τις επόμενες γενιές, εφόσον είναι διαθέσιμα τα εμβόλια”.
«Όταν ξεκίνησε η πανδημία, η κυβέρνηση είχε την ηθική ευθύνη να βρει τρόπο να δώσει χρήματα, να κρατήσει ζωντανές τις επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά. Αυτή η ηθική υποχρέωση του κράτους αίρεται με την παροχή των εμβολίων στους πολίτες. Από τη στιγμή που έχουν τη δυνατότητα να κάνουν το εμβόλιο και άρα να πάψουν να κινδυνεύουν, έχει αρθεί η ηθική υποχρέωση του κράτους να μοιράζει λεφτά και να φορτώνει χρέος τις επόμενες γενιές. Τα λεφτά που δώσαμε ήταν 41 δισ. ευρώ και το σύνολο του ΑΕΠ πέρυσι ήταν 165 δισ. ευρώ», δήλωσε χαρακτηριστικά ο κ. Γεωργιάδης.
Ο ίδιος προέταξε την ατομική ευθύνη των πολιτών, επισημαίνοντας ότι αν υπάρξει νέο κύμα πανδημίας «και ανθρώπινες ζωές θα χαθούν και το σύστημα υγείας θα πιεστεί και τοπικά lockdown θα αναγκαστούμε να κάνουμε και ζημιά στην οικονομία θα πάθουμε».
Ο νέος διχασμός είναι προ των θυρών: εμβολιασμένοι vs ανεμβολίαστοι. Το ζήσαμε ξανά κατά το παρελθόν αυτό το φαινόμενο σε διάφορες εκδοχές του κοινωνικού αυτοματισμού. Θα το ξαναζήσουμε εάν ενσκήψει, όπως λένε οι επιστήμονες, και 4ο κύμα πανδημίας λόγω της μετάλλαξης Δέλτα, το οποίο θα προσβάλλει περισσότερο εκείνους που δεν έχουν εμβολιαστεί;
Η αντίληψη περί διαχωρισμού αποκτά θιασώτες σε ολόκληρη την Ευρώπη και όχι μόνο στην Ελλάδα. Η ατομική ευθύνη έρχεται να καλύψει την ηθική υποχρέωση του κράτους.
Υπό την έννοια αυτή, οι καπνιστές που δεν συγκινούνται από τα μηνύματα περί καρκίνου και τις νεκροκεφαλές στα πακέτα των τσιγάρων ίσως θα έπρεπε να μην τυγχάνουν της μέριμνας των εθνικών συστημάτων υγείας. Αύριο θα μπορούσε να συμβεί το ίδιο με τους παχύσαρκους; Τους πρόσφυγες που παρά τις περί του αντιθέτου προτροπές των κρατών διασχίζουν άγριες θάλασσες αναζητώντας την γη της επαγγελίας; O νεαρός που οδήγησε έχοντας πιει και “στούκαρε” στην παραλιακή; Να σπεύσει το ΕΚΑΒ ή όχι;
Το κοινωνικό κράτος εκ της φύσεώς του υποτίθεται πως καλύπτει ισοτίμως όλους τους πολίτες. Πρόθυμους και απρόθυμους, σώφρωνες και αστόχαστους, προσεκτικούς και απρόσεκτους. Είναι οι εμβολιασμοί εκείνη η νοητή γραμμή που καταργεί την ηθική αυτή υποχρέωση;
Αλλά ακόμα κι αν έτσι θα έπρεπε να έχουν τα πράγματα, που πήγε εκείνη η σχέση εμπιστοσύνης που θα έπρεπε να διέπει το “συμβόλαιο” των πολιτών με τις κυβερνήσεις, της κοινωνίας με τους οργανωμένους θεσμούς και τις δομές μέριμνας. Όταν δεν πείθεται κάποιος καταδικάζεται; Κι αυτοί που πρέπει να πείσουν έχουν εξαντλήσει την υποχρέωσή τους σε ποιο σποτάκι; Στο δεύτερο, το τρίτο, το τέταρτο; Σε ποιο διάγγελμα; Φταίει, πάντοτε, και αποκλειστικά αυτός που δεν πείθεται, ή φέρει ευθύνη κι εκείνος που δεν μπορεί να πείσει;
Με τις ανακολουθίες, τις αντιφάσεις, τα λανθασμένα μηνύματα των κρατούντων, τις ανεμελιές τους, τι ακριβώς προβλέπει η “ηθική υποχρέωση”;- ο “moral hazard” (ηθικός κίνδυνος) που έλεγαν παλαιότερα οι τροϊκανοί…