NewsEdit Ο υπουργός Δικαιοσύνης που εισηγήθηκε την πρόσφατη «μεταρρύθμιση» για την «υποχρεωτική συνεπιμέλεια» είχε ισχυριστεί δημοσίως ότι τα σχόλια των πολιτών στη δημόσια διαβούλευση κυμάνθηκαν σε επίπεδο ρεκόρ και αποτελούν απόδειξη ότι η κοινωνία συντάχθηκε υπέρ του νέου νόμου.
Η ανάλυση των δεδομένων την οποία έκανε η δημοσιογραφική ομάδα των Reporters United δείχνει ωστόσο ότι η δημόσια διαβούλευση νοθεύτηκε, καθώς περισσότερα από 7.000 ή το 63% των σχολίων που υποστηρίζουν το νομοσχέδιο είναι προϊόντα αντιγραφής και επαναλαμβάνονται ως και εκατοντάδες φορές το καθένα.
Χαρακτηριστικά, στο υπόμνημα που κατέθεσε στην Επιτροπή Δημόσιας Διοίκησης, Δημόσιας Τάξης και Δικαιοσύνης, όπου συζητήθηκε το σχέδιο νόμου, ο σύλλογος «Ενεργοί Μπαμπάδες» σημείωσε: «Η διαβούλευση, κυρίες και κύριοι, μίλησε ηχηρά και έδωσε την λαϊκή εντολή για την αυτονόητη αλλαγή. Από τα 15.230 σχόλια που υπεβλήθησαν, τα 12.289 ήταν ΥΠΕΡ της συνεπιμέλειας κατά νομικό τεκμήριο.»
Το ίδιο επιχείρημα επικαλέστηκε και ο υπουργός Δικαιοσύνης Κώστας Τσιάρας τόσο σε συνέντευξή του όσο και κατά τη συζήτηση στη Βουλή, δηλώνοντας ότι το νομοσχέδιο έχει τύχει «της θετικής αποδοχής σε έναν αριθμό ρεκόρ σχολίων στη δημόσια διαβούλευση».
Την ορθότητα του επιχειρήματος αυτού αμφισβήτησε στην ομιλία της, κατά τη συζήτηση στην ολομέλεια, η βουλεύτρια του ΜέΡΑ25 Αγγελική Αδαμοπούλου, η οποία υποστήριξε ότι βάσει ανάλυσης την οποία έκαναν οι συνεργάτες της προκύπτει ότι μεγάλο ποσοστό των σχολίων στη διαβούλευση ήταν προϊόν αντιγραφής-επικόλλησης. «Κύριε Τσιάρα, αυτή ήταν η αθρόα στήριξη;» ρώτησε η κ. Αδαμοπούλου. «1.200 φορές το ίδιο σχόλιο και 8.000 επαναλήψεις των ίδιων φράσεων; Από τα 15.000 σχόλια μίνιμουμ τα 9.200, το 61%, είναι αντιγραφή-επικόλληση!»
Από την ανάλυση των Reporters United προκύπτει συνεπώς ότι όχι μόνο το αποτέλεσμα ανάμεσα στα υποστηρικτικά και τα απορριπτικά σχόλια είναι πολύ πιο ισόρροπα μοιρασμένο από ό,τι αβάσιμα ισχυρίστηκε ο υπουργός, αλλά και ότι:
Πρώτον, πάνω από τα μισά σχόλια στη διαβούλευση είναι πλασματικά.
Δεύτερον, ότι στην πλειονότητά τους τα πλασματικά αυτά σχόλια είναι υποστηρικτικά του νομοσχεδίου.
Τρίτον, ότι η παρέμβαση στη συγκεκριμένη διαβούλευση ήταν εξαιρετικά εκτεταμένη, καθώς ο όγκος των αντιγραφών των υποστηρικτικών σχολίων (πάνω από 7.200 ή 63%) είναι τεράστιος.
Ως εκ τούτου, προκύπτουν ερωτήματα που δεν περιορίζονται στην αλλοίωση της διαβούλευσης επί του νομοσχεδίου για το οικογενειακό δίκαιο, αλλά θέτουν υπό αμφισβήτηση την εγκυρότητα όλης της διαδικασίας. Η δημόσια διαβούλευση υποτίθεται πως αποτελεί μία από τις δυνατότητες της κοινωνίας των πολιτών να εκφράσει το δημοκρατικό της δικαίωμα λόγου σχετικά με ένα σχεδιαζόμενο νομοθέτημα. Υποτίθεται επίσης ότι οι συντάκτες του νόμου, η κυβέρνηση αλλά και το κοινοβούλιο μπορούν να σχηματίσουν εικόνα του αντικτύπου ενός νομοθετήματος στην κοινωνία και να βγάλουν συμπεράσματα που θα επηρεάσουν την άσκηση των καθηκόντων τους.
Τι σημαίνει λοιπόν γι’ αυτή την τόσο κομβική φάση της νομοθετικής διαδικασίας το να διαφθείρεται η δημόσια διαβούλευση σε τόσο ακραίο βαθμό; Και τι σημαίνει για την ίδια τη δημοκρατικότητα της νομοθέτησης η πιθανότητα ομάδες πίεσης — λιγότερο ή περισσότερο οργανωμένες ή και με επαγγελματική βοήθεια — να μπορούν να αλλοιώνουν το αποτέλεσμά της; Πολύ περισσότερο όταν υπάρχει ρητή αναφορά της κυβερνητικής βουλεύτριας Μαριέττας Γιαννάκου στη διεξαγωγή άκρως επαγγελματικής καμπάνιας υπέρ του νομοσχεδίου Τσιάρα: «Είδαμε απίθανες οργανώσεις, ΓΟΝ.ΙΣ., Συνεπιμέλεια, Ενεργοί Μπαμπάδες, τρομερές διαφημίσεις υπέρ του νομοσχεδίου, που σημαίνει χρήμα πολύ, και μία πανομοιότυπη επιστολή, η οποία αποστέλλεται και σε μας με mail, με διάφορα ονόματα, χωρίς πραγματικά στοιχεία, δηλαδή ψευδή. Τόσο πολύ αγαπούν τα παιδιά τους αυτοί ώστε δεν μπορούν να συντάξουν μια επιστολή να μας στείλουν για το προκείμενο θέμα; Ή μήπως είναι ένα γραφείο, το οποίο διαθέτει και το χρήμα και στέλνει όλα αυτά με ψευδή ονοματολογία; Γιατί εγώ πιστεύω αυτό το δεύτερο».
Καθώς επίκειται η συζήτηση για το νομοθετικό πλαίσιο που θα διέπει τα λόμπι στη χώρα μας, τα ερωτήματα αυτά είναι κρίσιμα και η ανάγκη απάντησής τους άμεση.
Μια εκτενής καταγραφή των πολιτικών συγκρούσεων γύρω από τον νόμο Τσιάρα για την «υποχρεωτική συνεπιμέλεια» περιλαμβάνεται στον αγγλόγλωσσο φάκελο / έρευνα για την παιδική προστασία στην Ελλάδα, με τίτλο “The Children and the State”, που δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα The Manifold Files.