ΑΝΔΡΕΑΣ ΨΥΧΑΡΗΣ Στις 5:30 το πρωί, κάθε χρόνο στις 20 Ιουλίου, οι κάτοικοι της Λευκωσίας ξυπνάνε με το ήχο της θλιβερής σειρήνας. Μιας σειρήνας που όμως δεν χρειάζεται να θυμίζει ότι ένα μεγάλο τμήμα μιας ευρωπαϊκής χωράς βρίσκεται υπό κατοχή.
Το πως οδηγηθήκαμε εδώ αποτελεί πλέον, είτε μας αρέσει είτε όχι, μέρος της ιστορίας που μπορεί να έχει πολλούς τρόπους ανάγνωσης και πολλές ερμηνείες. Εμείς βέβαια πρέπει να κοιτάμε την δική μας πλευρά, τα συμφέροντα μας και ακόμα περισσότερο τα λάθη μας. Οποίος έχει ζήσει στην Κύπρο και έχει μπει στην νεκρή ζώνη ή έχει πει καφέ στο μονό μεικτό χωριό της Κύπρου (Πύλα) αντιλαμβάνεται ακόμα περισσότερο το δράμα της Κύπρου.
Από την πλευρά της η Τουρκιά ασκεί την πολίτικη της και ενίοτε προκαλεί- βέβαια ας μην ξεχνάμε ότι η κατοχή τμήματος της Κύπρου είναι από μονή της η ύψιστη πρόκληση οπότε και στις δηλώσεις μικρή ουσιαστική σημασία πρέπει να αποδίδουμε.
Το θέμα είναι τι κάνουμε ώστε να βοηθήσουμε την Κυπριακή Δημοκρατία, ως εγγυήτρια δύναμη, να απελευθερωθεί, να επανέλθει η νομιμότητα και, ενδεχομένως, εάν οι κοινότητες το επιθυμούν, να βοηθήσουμε στην μετεξέλιξη του κράτους. Επιπλέον, πως στερούμε από τους επαγγελματίες εθνικιστές (που βρίσκονται σε διαφορά κόμματα) την ευκαιρία να προκαλέσουν ζημιά στην δική μας πολιτική και, φυσικά, στα συμφέροντα μας.
Ίσως το Μακεδόνικο να είναι ένα είδους πυξίδας, όπως και ο ρόλος του ΑΚΕΛ στην κρίση των S-300 να είναι μια αντίστοιχη πυξίδα. Αυτό όμως που έχει σημασία είναι να πείσουμε τους συνομιλητές μας και τους παράγοντες που μπορούν να διαμορφώσουν κλίμα και συνθήκες λύσης ότι πράγματι είμαστε έτοιμη για μια λύση. Τότε μονό θα υπάρξει πραγματικά μια λύση στο Κυπριακό και τότε μονό θα πιεστεί πραγματικά η Τουρκιά και θα αναγκαστεί να αποκαταστήσει την διεθνή τάξη.
Μέχρι τότε ας (ξανά)διαβάσουμε το βιβλίο του Lawrence Durrell “Bitter Lemons of Cyprus”