ΣΠΥΡΟΣ ΣΙΔΕΡΗΣ Τον Ιάσωνα Αποστολόπουλο δεν τον ήξερα. Ούτε είχα ακούσει ποτέ κάτι γι’ αυτόν για να πω τη μαύρη αλήθεια. Τον έμαθα όμως εδώ και λίγες ώρες από τα δημοσιεύματα.
Όπως διάβασα ο Ιάσωνας είναι ο «διασώστης των μεταναστών». Αγωνίζεται καθημερινά να σώσει ψυχές ανθρώπων που με κίνδυνο της ζωής τους αναζητούν την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.
Δεν φορά κοστούμι, αλλά ένα γιλέκο-σωσίβιο και ένα χαμόγελο όταν νικά το θάνατο.
Τον βρίσκεις πάνω σε πλεούμενα να δίνει το χέρι σε πρόσφυγες και μετανάστες για να τους σώσει από βέβαιο πνιγμό κι όχι σ’ απαστράπτουσες λιμουζίνες.
Είναι σε μέρη όπου δεν έχει κάμερες, αναπαυτικές πολυθρόνες και άπλετο τηλεοπτικό χρόνο για να διαφημίσει το έργο του. Είναι όμως μέσα στην καρδιά δεκάδων προσφύγων και μεταναστών ως άγγελος και Άνθρωπος με Άλφα κεφαλαίο.
Δεν αποζητά την δημοσιότητα ούτε τις τιμές. Παράσημο του είναι οι αγκαλιές και η αγάπη που λαμβάνει από άγνωστους ανθρώπους, «αδιάφορους» για τους περισσότερους από εμάς.
Αυτός ο Ιάσωνας δεν είναι εκλεκτός του Υπουργείου Εξωτερικών και του Μαξίμου για να λάβει παράσημο από την Πρόεδρο της Δημοκρατίας για το έργο του. Δεν είναι μέρος ενός μικρόκοσμου, αλλά πολίτης Άνθρωπος του κόσμου.
Ίσως ήταν καλύτερα τελικά που δεν του απονεμήθηκε κανένα παράσημο, αν και υπήρξε για κάποιες ώρες στην λίστα των τιμώμενων, γιατί έτσι τον έμαθα, όπως και δεκάδες άλλοι σαν εμένα.
Τον Ιάσωνα δεν τον ήξερα, όμως ήξερα τους άλλους. Αυτούς που μέσα στην ταραχή τους αποφάσισαν ότι δεν δικαιούται να τιμηθεί από την Ελλάδα γιατί είναι ο εχθρός που προσπαθεί να αλλοιώσει το έθνος σώζοντας πρόσφυγες και μετανάστες και λέγοντας αλήθειες που ενοχλούν.
Δεν είναι ίδιος με αυτούς. Κι ευτυχώς.
Γιατί όλοι αυτοί ξεχνούν ότι η Ελλάδα είναι πατρίδα χιλιάδων μεταναστών και προσφύγων στα πέρατα της γης. Και δεν ήταν όλοι νόμιμοι όπως θέλουν να μας πείσουν.
Ξεχνούν ότι υπήρξαν κάποιοι Ιάσωνες, που άπλωσαν το χέρι τους και βοήθησαν Έλληνες, προγόνους ενδεχομένως κάποιων από τους σημερινούς ενάντιους στους πρόσφυγες και μετανάστες, για να αρχίσουν μια νέα ζωή, στην Αμερική, την Αυστραλία, την Αφρική, την Ευρώπη.
Γιατί αν δεν υπήρχαν κάποιοι Ιάσωνες το 1922 στη Σμύρνη, που αγνόησαν τις διαταγές των ανωτέρων τους, δεν θα σώζονταν όλοι αυτοί οι Έλληνες από τον θάνατο. Δεν θα περνούσαν τα σύνορα για να σωθούν από τον αιματηρό εμφύλιο που δίχασε και χώρισε τους Έλληνες, χωρίς τους Ιάσωνες.
Ο Ιάσωνας είναι Άνθρωπος στο πεδίο. Ζει κι αναπνέει για τον άνθρωπο κι όχι για τις φιέστες των ψεύτικων χαμόγελων και των χειραψιών, των τηλεοπτικών καναλιών και της γκλαμουριάς.
Ο Ιάσωνας σέβεται τη ζωή και τον άνθρωπο.
Κι αν ο Διογένης ο Κυνικός ζούσε σήμερα και τον συναντούσε με το φανάρι του, σίγουρα θα αναφωνούσε, «Εύρηκα Άνθρωπον».
Σ’ ευχαριστώ Ιάσωνα που υπάρχεις. Σας ευχαριστώ όλους εσάς Ιάσωνες και ας μην σας ξέρω.
Ευχαριστώ κι εσάς ανθρωπάκια που μου τον γνωρίσατε.