ΤΕΛΛΟΣ ΦΙΛΗΣ Μπορεί να ποθεί, να ονειρεύεται, να ερωτεύεται, να σπουδάζει, να οραματίζεται, να οργανώνει, να φιλοδοξεί, να επιβιώνει, να εμβολιάζεται, να αγωνίζεται (λεμε τωρα), αλλά αυτό το αίσθημα γαλήνης και σιγουριάς που εκπορεύεται μόνο από την αγάπη, μοιάζει να το χάνει…
Οι νέες πολιτικές δυνάμεις λοιπόν -αν κι όταν προκύψουν- μόνο μέσα από συνθήκες επιστροφής στην συναισθηματική μνήμη μπορεί να έχουν μια ελάχιστη ελπίδα επιβίωσης και πειστικής πρότασης μέλλοντος.
Γι’ αυτό και θα είναι πρωτίστως κοινωνικές, από τη γειτονιά, την κοινότητα, την πόλη, την περιοχή.
Ως τότε όλο και κάποια αξία του διαφωτισμού θα εξαφανίζεται, όλο και κάποιο κεκτημένο θα στοχοποιείται, ολο και λιγότερη αγάπη θα κυκλοφορεί.
Είναι τόσο δύσκολο να πείσεις έξυπνους, μορφωμένους, ενημερωμένους, σύγχρονους ανθρώπους, πως οφείλουν να επιστρέψουν στα αρχικά στάδια, στη ρίζα της ανθρώπινης ιδιότητας, τόσο δύσκολο να αφεθούμε να γοητευτούμε απ’ την ουσία της ύπαρξης μας, ξανά απ’ την αρχή.
Να μας αναγνωρίσουμε, να μας αγαπήσουμε, να μας αποδεχτούμε.
Και τόσο εύκολο όλο το άλλο, που τόσο ανενόχλητα κραυγάζει, βρίζει, απομονώνει, φοβίζει, πιστεύει ότι κατέχει την πλήρη αλήθεια, που τόσο βίαια θέλει να επιβληθεί σε σιωπηλούς και φοβισμένους, σε χρόνια κρίση ταυτότητας και υγείας πολίτες, το μέλλον δεν μπορεί να είναι αυτό στην Ευρώπη, υπάρχει πολύ αίμα σε αυτή την παλιά ήπειρο που έχει χυθεί για αξίες που σήμερα η νέα αυτή ημιμαθής μεταπτυχιακή γενιά αγνοεί και τις θεωρεί ξεπερασμένες…κι η Eυθύνη είναι όλων μας, έτσι όπως έχουμε αφεθεί σε μια επιβίωση χωρίς αύριο…
Το παράδειγμα της Αλληλεγγύης των απλών ανθρώπων των εθελοντών, των γειτόνων και των φίλων, η “αριστοκρατικότητα” των παλιών Ελλήνων, των αγράμματων χωρικών μας, με την αξία της ανιδιοτελούς φιλοξενίας πρώτιστη αρετή επιβίωσης στην ζωή τους, σε εποχές απόλυτης πενίας κι όχι επιχορηγήσεων, σε πλήρη αντίστιξη με την τελευταία ελληνική τραγωδία των 10 ετών και την πρόσφατη υστερική πανδημία αυτής της χρονιάς, με τους γραφικούς αντιεμβολιαστές, τους μικρούς τοπικούς εθνικισμούς και τα μεγαλεπήβολα σενάρια του γείτονα Σουλτάνου, όλα αυτά τα μικρά καθημερινά που μας αλλοίωσαν, μας εξαφάνισαν, μας προσομοίωσαν, μας “δούλεψαν” και μας πέταξαν στην άκρη των ζωών μας, δηλώνουν το κατεπείγον της Αλλαγής μας.
Γιατι όχι. Οι σκοτεινές κραυγές μίσους, θυμού, οι εντολές, οι αποφάσεις, οι κρυφές ατζέντες, η απόσταση ανάμεσα μας, οι διαχωρισμοί, οι διχασμοί και τα στεγανά, δεν μπορεί και δεν μας αξίζει να είναι το μέλλον μας.
Η Aγάπη είναι το μόνο Μέλλον.
photo: Jacob Müller