ΑΝΔΡΕΑΣ ΨΥΧΑΡΗΣ Το 1984 μια υπόθεση συντάραξε τις ΗΠΑ: ο Gregory Lee Johnson, διαμαρτυρόμενος για την πολίτικη Ρίγκαν, έκαψε την αμερικάνικη σημαία προκαλώντας θύελλες αντιδράσεων όχι μονό στην ultra συντηρητική πολιτεία του Τέξας άλλα σε όλη την επικράτεια των ΗΠΑ. Καταδικάστηκε στο δικαστήριο της Πολιτείας άλλα το Ανώτατο Δικαστήριο (θεσμός και ουσιαστικός έλεγχος του κράτους) τον αθώωσε με το σκεπτικό ότι (η καύση της σημαίας) αποτελεί “συμβολική ομιλία” (δηλαδή πράξη) που προστατεύεται από το Σύνταγμα.
Με αυτό το σκεπτικό το πιο θεσμικά αδέκαστο δικαστήριο του κόσμου αναγνώρισε το δικαίωμα σε έναν πολίτη να εκφράζει, ίσως με το πιο ακραίο συμβολικό τρόπο που δεν περιέχει ίχνος βιας, την αντίθεση του με την πολίτικη της κυβέρνησης του. Άλλωστε ο πατριωτισμός δεν είναι η τυφλή υπακοή στο κράτος και τους θεσμούς- το αντίθετο: πραγματικός πατριωτισμός είναι η συνεχής επίβλεψη των θεσμών και η προσπάθεια διατήρησης της άξιας ενός λαού και ενός κράτους.
Η περίπτωση του κ. Ιάσονα Αποστολοπουλου αποτελεί μια μικρογραφία της υπόθεσης του κ. Johnson. Ξεπερνώντας φυσικά της γελοίες κατηγορίες που κυκλοφορούν στα social media ότι είναι πράκτορας ξένων κτλ., από μια μικρή έρευνα προκύπτει ότι πρόκειται περί ενός ακτιβιστή ανθρώπου, βραβευμένου από ξένες χώρες που αποδεδειγμένα έχει σώσει ζωές και δη μικρών παιδιών. Από την άλλη πλευρά έχει εκφραστεί με ενδεχομένως απρεπή τρόπο για τις αρχές του κράτους.
Ο ίδιος όμως ο κ. Πρωθυπουργός από το Βήμα της Βουλής έχει αιτιολογήσει παρόμοια συμπεριφορά συνεργάτιδας του προς πρώην Πρωθυπουργό. Άλλωστε το κράτος οφείλει να δείχνει επιείκεια σε συμπεριφορές εξετάζοντας πάντα τις προθέσεις.
Τι είναι λοιπόν πιο σημαντικό; Να σώζεις ζωές προσφύγων ή να κατηγορείς το κράτος σου (ενδεχομένως ακόμα και αδίκως); Ας μην λησμονούμε την ιστορία μας και τις αληθινές άξιες του Ελληνισμού. Είμαστε ένας λαός με τεράστια ιστορία και έχουμε υποστεί πολλά δείνα: ένα μεγάλο τμήμα του ελληνισμού αναγκάστηκε να γίνει πρόσφυγας και είχε υποστεί ρατσιστικές προσβολές- πρέπει λοιπόν, με σεβασμό προς αυτούς τους πρόγονους μας άλλα και σύμφωνα με τις άξιες μας, να έχουμε μια ανάλογη στάση για τους πραγματικούς πρόσφυγες (καμμια κυβέρνηση δυστυχώς δεν το έχει πετύχει άλλα αυτό είναι ένα άλλο θέμα).
Ο Ιάσων λοιπόν θα πρέπει να αποτελέσει δόρυ όχι μονό κατά κάθε μορφής μικρού ή μεγάλου ρατσιστή που μπορεί να κρύβει ή να φανερώνει κανείς άλλα κυρίως κατά του ψευδοπρατιωτισμου που επικρατεί σε ορισμένους και το οποίο λοξοκοιτάει ή ακόμα και υιοθετεί το “κενό” της Χρυσής Αυγής.
Δεν γνωρίζω εάν ο Ιάσων θα πρέπει να βραβευθεί (όπως και οι περισσότεροι από εμάς καθώς δεν έχουμε τα πλήρη στοιχεία). Αυτό που γνωρίζουμε όλοι μας όμως είναι ότι κάκιστοι χειρισμοί του κράτους επέτρεψαν να δημιουργηθεί μια απαράδεκτη κατάσταση: ένας πολίτης να διασύρεται δημοσίως (διότι αποτελεί διασυρμό να του αφαιρείς μια μεγίστη τιμή όταν ανακοινώνεις ότι θα του την δώσεις) άλλα και δυο θεσμοί του κράτους , η Προεδρία της Δημοκρατίας και το Υπουργείο Εξωτερικών να μαλώνουν δημοσίως σαν παιδιά σε παιδική χαρά.
Άλλα ας γίνει αυτό αφορμή για μια διαφάνεια στην μέθοδο απόδοσης παράσημων στους πολίτες- λόγια πρώην Υπουργού Εξωτερικών ότι “μου ασκήθηκε πίεση από συγκεκριμένο υφυπουργό για να πάρει ο ίδιος παράσημο” δεν πρέπει πλέον να επαναληφθούν.
Και σίγουρα αποτελεί δικαίωμα κάθε Έλληνα πολίτη να ασκεί κριτική στο κράτος και τους θεσμούς- ακόμα ενδεχομένως και να κάψει την σημαία μας ένα αυτό πρόκειται να επαναφέρει τις άξιες μας.