ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ E, ψιτ, ανόητε… Το θέμα με τον Θοδωρή Ιακωβίδη δεν είναι (μόνο) ότι δεν είχε χρήματα για να πληρώνει τον φυσικοθεραπευτή του και πως ντρεπόταν γι αυτό, είναι πως όλο αυτό -και πολλά ακόμα- τα ζούσε μόνος του. Καμιά Ομοσπονδία, κανένας υφυπουργός Αθλητισμού, κανένας σπόνσορας.
Ε, ψιτ, ανόητε…
Εσύ που κομπορρημονείς συναισθηματικά φορτισμένος από το “συγκινητικό αντίο” του Ιακωβίδη και σπεύδεις να δηλώσεις (είτε ο τυχαίος των social media, είτε οι “επώνυμοι” που ευαισθητοποιήθηκαν) “ανοίξτε λογαριασμό τραπέζης να βοηθήσουμε όλοι”, είσαι εντελώς εκτός θέματος διότι δεν έχεις καταλάβει -αν και σου το είπε καθαρά, ξάστερα και έντιμα ο ίδιος- πως ο Ιακωβίδης δεν επαιτεί για την πάρτη του, συγκλονίζει για το σύνολο των μικρών και μεγάλων Ιακωβίδηδων που περνούν τα ίδια και χειρότερα.
Ε, ψιτ, ανόητε…
Ο Ιακωβίδης σήμερα, ο Ντούσκος χθες, ο Πετρούνιας προχθές, η Στεφανίδη πριν λίγο καιρό, και πάει λέγοντας, έχουν πει πάνω κάτω τα ίδια. Έχουν περιγράψει την συγκλονιστική μοναξιά των οδυνηρών προπονήσεων και τις χιλιάδες ώρες εγκατάλειψης μετά από κάθε ήττα.
Περιγράφουν, έμμεσα, και την υποκρισία κάθε λογής ηγεσίας (αθλητικής, πολιτικής, κλπ) που κάνει πρόβες για να υποδέχεται μόνο στεφανωμένους στα αεροδρόμια, για να απομυζά λίγη δημοσιότητα από την δόξα των νικητών. Τους ίδιους που θα ξεχάσει λίγες ώρες μετά…
Ε, ψιτ, ανόητε…
Το θέμα είναι πως τον Ιακωβίδη, και τον κάθε Ιακωβίδη, τον γνώρισες χθες που βούρκωσε. Σπατάλησες ώρες ατελείωτες να μάθεις κάθε τεχνική λεοπτομέρεια για το τένις, ξεροστάλιασες σε όλα τα Grand Slam μέχρι το Rolland Garros, έφυγε η γη κάτω από τα πόδια σου όταν ατυχώς αποκλείστηκαν ο Στέφανος και η Μαρία στο Τόκιο, αλλά τον Ιακωβίδη γύρισες να τον κοιτάξεις τώρα που έκλαψε, τώρα που κατέρρευσε συναισθηματικά από το γαμώτο και την κούραση της ψυχής.
Ε, ψιτ, ανόητε…
Σου τα είπε, έμμεσα, κι ο Πετρούνιας, αλλά δεν τα κατάλαβες. Σου τα έχουν πει κι άλλοι, αλλά εσύ σαν χάνος κοιτάζεις μόνο τις λαμπερές φωτογραφίες των κερκίδων, ποτέ τον ιδρώτα και τον πόνο των αποδυτηρίων. Και, το χειρότερο, ανόητε, είναι πως δεν καταλαβαίνεις πως κάθε Ιακωβίδης μιλά για εκείνα τα συστήματα εξουσίας που ξεκινούν από τον αθλητισμό και φθάνουν στην πολιτική. Αλλοτε έχουν χρώμα και πρόσημο, άλλοτε χάνονται στους λαβυρίνθους της απραξίας και παίρνουν μπάλα ακόμα κι όσους έχουν τις καλύτερες των προθέσεων.
Και, για να τελειώνουμε, φίλε μου ανόητε…
Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Ήταν και παραμένουν. Αλλά από εκείνες τις δοξασμένες στιγμές του 2004, όταν 300.000 άνθρωποι ήθελαν να γίνουν εθελοντές στους (δικούς μας) Ολυμπιακούς Αγώνες, μέχρι σήμερα οι ίδιοι άνθρωποι διοικούν τον αθλητισμό, τα ίδια συστήματα κυριαρχούν, ο ίδιος παραγοντισμός ηγεμονεύει. Άνθρωποι που ήταν 60άρηδες στην Τελετή Έναρξης του Δημήτρη Παπαϊωάννου και στα 80 εκλιπαρούν για θεσούλες και διαγκωνίζονται στα πολιτικά παρασκήνια για θώκους. Στις διοικήσεις των αθλητικών ομοσπονδιών, στη ΕΟΕ, την ΔΟΑ, το υφυπουργείο Αθλητισμού, τα διάφορα Ευ Αγωνίζεσθαι και τα Επαρκώς Εισπράττειν…
Οι αθλητές είναι, συνήθως, γι αυτούς το σκηνικό, οι κομπάρσοι, το θέατρο όπου θα βγουν για να εκβιάσουν το χειροκρότημα και την αμοιβή. Σε μερικές μέρες ο Ιακωβίδης δεν θα είναι τίποτε περισσότερο από ένα βίντεο στο YouTube και οι στοργικοί και συγκλονισμένοι ανησυχούντες θα έχουν επαναπαυτεί στο (μακάρι και με τις ευχές μας) στο μετάλιο του Τεντόγλου, του Γκολομέεφ, του Πετρούνια.
Ε, ψιτ, ανόητε…
Το απλό, το σίγουρο, μιας και σου αρέσουν τα happy end. Θέλεις αθλητισμό; Βάλε τους ίδιους τους αθλητές στο παιχνίδι. Όχι εκείνους που γοητεύονται από τα πολιτικά σαλόνια και στολίζουν εδώ και χρόνια τα κομματικά ψηφοδέλτια. Τους άλλους, τους εργατικούς και οραματιστές, τους “άπιαστους” και αναπάντεχους. Και υποχρέωσε κάθε εταιρεία που φιγουράρει μεταξύ των “σκληρών χαρτιών” του Χρηματιστηρίου να δίνει κάθε χρόνο 0,0005% των κερδών της για τις φυσικοθεραπείες κάθε Ιακωβίδη, την υπομονετική προσπάθεια κάθε Πετρούνια, την προετοιμασία κάθε Τεντόγλου. Αλλά, συγκρότησε μια επιτροπή υπεράνω υποψίας -κάτι σαν ανεξάρτητη αρχή, μιας και αρέσουν και στους φιλελεύθερους και στους αριστερούς-, με πρόσωπα που νοιάζονται και πονούν τον αθλητισμό, κι όχι τίποτε γνωστούς και μη εξαιρετέους που έχουν κάνει καριέρες στα μουλωχτά και με δανεικό χρήμα.
Κι άλλα πολλά θα μπορούσα να σου πω, αλλά ας μιλήσει ο Ιακωβίδης. Ίσως κι ο Πύρρος που κάτι φάνηκε να κατάλαβε…