ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΤΑΤΣΙΟΣ Σαν σήμερα τη 1η Αυγούστου του 1973 στο Σουργκούτ της Σοβιετικής Ένωσης ο μεγάλος ηγέτης της Αριστεράς και του ΚΚΕ μέχρι και τη δεκαετία του 50’ Νίκος Ζαχαριάδης έφυγε από τη ζωή σε άσχημη κατάσταση και απομονωμένος.
Τα δύσκολα χρόνια της Μεταξικής δικτατορίας, της Κατοχής και του Εμφυλίου για την Αριστερά μπορεί να αναδείχθηκαν αρκετές προσωπικότητες με τη κάθε μία να αφήνει το δικό της στίγμα στις μεγάλες μάχες που δόθηκαν, όμως ο Νίκος Ζαχαριάδης πάντα κατάφερνε να ξεχωρίζει λίγο περισσότερο από όλους.
Μορφωμένος, πολύγλωσσος και πολυταξιδεμένος από μικρή ηλικία ο Ζαχαριάδης είχε το χάρισμα να διακρίνεται και να πετυχαίνει τους στόχους του πάντα. Στην Ελλάδα ήρθε το 1924 μυστικά από τη Σοβιετική Ένωση όντας και μέλος του ΚΚΣΕ και το 1934 μετά από μεγάλες κοινωνικές μάχες εκλέχθηκε Γ.Γ. του κόμματος σε ηλικία μόλις 31 ετών.
Ο Μεταξάς επέβαλλε τη δικτατορία του οι κομμουνιστές και οι αντι-χουντικοί πολίτες συνελήφθησαν όπως και ο ίδιος ο Ζαχαριάδης και άρχισαν να στέλνονται στα εφιαλτικά ξερονήσια ή στις φυλακές.
Από εκείνα τα χρόνια πριν ο ίδιος σταλεί στο Νταχάου, κατάφερε να αναδειχθεί και σε ηγέτη όλου του λαού και όχι μόνο της Αριστεράς και του ΚΚΕ χάρη σε δύο πράξεις του. Η μία ήταν οι επιστολές από τις φυλακές της Κέρκυρας προς τα μέλη του κόμματος, ώστε να στηρίξουν για εκείνη τη στιγμή την ηγεσία της χώρας απέναντι στους Ιταλούς και φυσικά η δεύτερη ότι ποτέ δεν θέλησε να χαλάσει τη σχέση του με τους ακραιφνείς καπιταλιστές και αντικομμουνιστές στη πλειοψηφία τους Γερμανούας.
Η Ελλάδα άντεξε η Αριστερά άνθισε τα χρόνια της Κατοχής και το 1945 που σταμάτησε η “βαριά πληγή” του τόπου και νικήσαμε το ναζιστικό τέρας εκτός από την απελευθέρωση ανακοινώθηκε με το ιστορικό πρωτοσέλιδο του Ριζοσπάστη η επιστροφή από το Νταχάου του Ζαχαριάδη.
Παρότι στα λόγια μιλούσε για συναίνεση ο ΓΓ του ΚΚΕ και ηρεμία, πήρε την ιστορικά λάθος απόφαση της διαγραφής του Άρη Βελουχιώτη και προσπαθούσε να συμβιβαστεί με τους Άγγλους και τις κεντρώες και δεξιές πολιτικές δυνάμεις του τόπου. Μην ξεχνάμε πως τότε το ΕΑΜ και το ΚΚΕ είχαν τη πλειοψηφία του λαού με το μέρος του.
Το δραματικό λάθος της υπογραφής της Συνθήκης της Βάρκιζας, η σκληρή του στάση απέναντι σε κάθε στέλεχος που είχε διαφορετική άποψη και ουσιαστικά ο ίδιος τους χρέωνε προδοσία και φυσικά η αποχή από τις εκλογές του 1946 όπου ήταν δική του επιλογή κόστισαν στην Αριστερά και στη χώρα.
Η έναρξη του Εμφυλίου μέχρι και το σημείο όπου δεν είχαν εμπλακεί οι Αμερικανοί ήταν οι τελευταίες καλές στιγμές του Ζαχαριάδη ως πολιτικό πρόσωπο στην Αριστερά. Συνεχώς έβλεπε εσωτερικούς εχθρούς, δεν μπορούσε να αποβάλλει τη σκληράδα που είχε μεγαλώσει και ερχόταν σε διαφωνία ακόμα και με μεγάλες προσωπικότητες όπως ο Μάρκος Βαφειάδης.
Άλλωστε η δική τους διαμάχη ήταν καθοριστική στο να χάσει πρώτα εσωτερικά το ΚΚΕ τον εμφύλιο. Η μεγάλη κριτική πάντως στον ίδιο το Ζαχαριάδη ασκήθηκε κατά τη περίοδο όπου η Αριστερά έχασε τον εμφύλιο και πολλοί μαχητές κατέφυγαν στο εξωτερικό ή στην Αλβανία ή στη Σοβιετική Ένωση.
Εκεί ο ίδιος έκανε ένα ακόμα λάθος να εκμεταλλευτεί τη κατάσταση να μην πιστωθεί τα λάθη του, να χρεώσει την ιστορική ήττα σε άλλους και να εκκαθαρίσει όσους δεν ήταν ταγμένοι μαζί του. Δυστυχώς η σταλινική ματιά είχε μπολιαστεί 100% μέσα του .
Άλλωστε στο τέλος όπως συμβαίνει συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις ο ήρωας παθαίνει και πληρώνεται με το ίδιο νόμισμα. Ότι έκανε στους αντιπάλους του το έκαναν και αυτοί σε εκείνον.
Τον καθαίρεσαν, τον εξόρισαν και τελικά τον άφησαν να πεθάνει μόνος του σε άσχημη κατάσταση μετά από απεργία πείνας και με τη στάμπα του προδότη…
Ο Νίκος Ζαχαριάδης δεν ήταν μία αμφιλεγόμενη προσωπικότητα. Ήταν μία σπουδαία προσωπικότητα τη σταλινική περίοδο του ΚΚΕ, ένας αληθινός ηγέτης που όμως δεν κατάφερε να αντιληφθεί τους πραγματικούς συσχετισμούς. Όπως και να έχει και η δική του ιστορία ήταν λιθαράκι σε αυτά τα 100 και πλέον χρόνια της αριστεράς στην Ελλάδα.