ΣΠΥΡΟΣ ΣΙΔΕΡΗΣ Δεν χρειάστηκε να υψώσει τη μπάρα για να σηκώσει στα ύψη τους Έλληνες, όπως παλαιότερα έκαναν κάποιοι άλλοι αθλητές.
Χρειάστηκε λίγα δεύτερα τηλεοπτικού χρόνου για να σηκώσει στις πλάτες του τη γενιά του, τους ανθρώπους εκείνους που υποαμοιβόμενοι προσπαθούν να επιβιώσουν, να συνεχίσουν να ελπίζουν.
Είπε φορτισμένος συναισθηματικά, αυτά που δεν μπορούν να πουν οι περισσότεροι ελεύθερα, από το φόβο να μην χάσουν και τα ελάχιστα που έχουν.
Δεν αντέχω άλλο, είπε, εκφράζοντας χιλιάδες Έλληνες που δεν αντέχουν να ζουν με παρόμοιες συνθήκες.
Δεν θα αναφερθώ σε όλα αυτά που αναφέρει πολύ ορθά ο Σεραφείμ στο «Ε, ψιτ, ανόητε, κατάλαβες τι είπε ο Ιακωβίδης;»
Θέλω να μιλήσω γι αυτό που ένιωσα ακούγοντας και βλέποντας τις δηλώσεις του Ιακωβίδη.
Είδα στο πρόσωπο του και στα λόγια του αυτά που βιώνουν χιλιάδες σήμερα και χτες.
Ο Θοδωρής μεγάλωσε μέσα στην κρίση. Προσπάθησε να ξεχωρίσει με σκληρό αγώνα και περίσσιο ταλέντο, μα πάνω απ’ όλα με πολλή δουλειά. Να κάνει τα όνειρα του πραγματικότητα, να τιμήσει όσους τον τίμησαν με την εμπιστοσύνη τους και τον βοήθησαν. Και μάλλον ήταν ελάχιστοι.
Δεν ανήκει σε καμιά ελίτ, καθώς κατάγεται από ένα μικρό χωριό τον Άλωρο του νομού Πέλλας, γεννήθηκε στο Μαρούσι και μεγάλωσε στην Καλογρέζα.
Στα 24 του μπήκε στο πανεπιστήμιο.
Διάλεξε ένα δύσκολο άθλημα την άρση βαρών, σε μια περίοδο μάλιστα όπου τα σκάνδαλα ντοπαρίσματος διέλυσαν στην κυριολεξία το άθλημα που έκανε περήφανους τους Έλληνες με τις επιτυχίες του.
Πήγε κόντρα στο ρεύμα, αναζητώντας το όνειρο.
Τα παιδιά της γενιάς του επέλεξαν τα περισσότερα να φύγουν από την Ελλάδα για ένα μέλλον τουλάχιστον με αξιοπρέπεια. Αυτός έμεινε στην πατρίδα του. Βίωσε στο πετσί του όλη την κρίση χρέους, την κρίση ήθους και τη διάλυση του κοινωνικού ιστού.
Δεν το έβαλε στα πόδια, αλλά τα στήλωσε και σήκωσε ψηλά την Ελλάδα και τα παιδιά της γενιάς του που έμειναν στη χώρα για προσπαθήσουν να την αλλάξουν, να την ξαναχτίσουν.
Η κατόπιν εορτής στήριξη, δεν λέει τίποτα.
Η Ελλάδα που τρώει τα παιδιά της τα κατάφερε ξανά.
Όμως στη μιζέρια που έχει γίνει εθνικό μας σπορ, υπάρχουν παιδιά σαν τον Θοδωρή Ιακωβίδη, που την διαλύουν. Ανοίγουν δρόμους και γίνονται φωτεινό παράδειγμα, δείχνοντας θάρρος και αφήνοντας παρακαταθήκη την ελπίδα.
Ο Βασιλιάς είναι γυμνός και ο Θοδωρής Ιακωβίδης το φώναξε δυνατά χωρίς φόβο και ακούστηκε.